بازی بدون مرز جریان مرعوب با منافع ملی
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری آنا علیرضا رضازاده، کارشناس سیاسی؛ بعد از ترامپ قمارباز رتبه دوم رسوایی، ذلّت و تولید تنفّر ملّی در پاسداشت بی نظیرِ خونِ گرانمایه شهید سپهبد سلیمانی به افراد دون مایه و بی‌رگی تعلق گرفت که دو روز پیش مجدداً از سازش با آمریکا و نادیده گرفتن جنایتِ هولناکِ شیطانِ بزرگ، سخن رانده و نامه پراکنی کردند.
انسان‌هایِ خواب‌نما شده‌ای که آمریکا، خواب و خیالشان شده و فرقی نمی‌کند در چه شرایطی قرار داشته باشند، تنها سابقه‌ای که از آنها به ذهن متبادر می‌شود، مرعوبِ تفکّرِ غرب و امپریالسمِ تروریستِ آمریکاست.
اگر شیطان، آغوشِ سازش باز کند با شور و شوق زاید الوصف به استقبالش می‌روند و زمین و زمان را به هم می‌دوزند تا ذلًتِ سازش را تئوریزه کنند و آنجا که مشتِ چُدنی‌اش از زیر دستکشِ مخملین هویدا شود؛ از خود شیطان بهتر او را روتوش و سفید می‌کنند. آنگاه هم که نماد غیرت، امنیت و غرورشان را با شلیک مستقیم موشک شهید کند (همان موشکی که به گفته حضرات دورانش تمام شده بود) نسخه سکوت و عفو و بخشش برای رفاه، صلح و امنیت می‌پیچند و فریاد حیات و بقاء سر می‌دهند؛ حال آنکه این تجویز، مکملِ مهلک هلاکت در وسعت یک ملّت است.
آیا این مدعیانِ علم، فهم و فضل نمی‌دانند که ساختار ذهنی قدرت آمریکایی بر معتبرسازی تهدید و مرعوب ساختن حریفِ ضعیف و بی دفاع، بنیان نهاده شده و وقتی ضربه‌ای در این وسعت را در فاز عملیاتی به مرحله اجرا در می‌آورد روی سکوت و ضعف ِحریف برای وارد آوردن ضربات فلج کننده امنیتی و نظامیِ بعدی حساب ویژه باز می‌کند؟
نمی‌دانند یا موضوع چیز دیگری است؟
تاریخ اسلام گواه این نکته است آنان که در مقابل لشگرکشی معاویه فریاد "البقیه" در اردوگاه امام مجتبی علیه السلام سر دادند نه تنها سقوط کوفه را به چشم خود دیدند؛ رنگ آرامش و بقاء از زندگی خود و نسلشان رخت بربست.
به تاریخ اسلام هم اگر کار ندارند تاریخ معاصر آمریکا را بخوانند تا ببینند آمریکا تا به حال حریف کدام ملّتِ مقتدرِ منتقم شده است؟
مطالعه رفتار سیاسی و نظامیِ آمریکا در حوزه بین الملل گواه این نکته است که آمریکایی‌ها فقط از قدرت و زور حریف می‌ترسند و فقط به ترس پاسخ می‌دهند.
قطعاً در این مجال قصدِ زیر سؤال بردن یک جریان سیاسی را ندارم کما اینکه در موضوعِ اخیر مواضع مناسبی نیز از این جریان دیده شد ولی سؤال اصلی این است که آیا بزرگ‌تری در این جریان سیاسی وجود ندارد تا در جهت حفظ منافع سیاسی هم شده، جلو چنین اشتباهِ محاسباتیِ راهبردی را که خدشه واردن شدن به امنیت ملّی در پی دارد؛ بگیرد؟ مرز این جریان فکری در پاسداشت منافع و امنیت ملّی کجاست؟
انتهای پیام/4127/
انتهای پیام/