پرستاران هم نیاز به «پرستاری» دارند/ بی‌پناهی پناه بیماران
به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، همیشه می‌گوییم خدا به هیچ کس بیماری و بلا ندهد، اما حتما برای همه ما پیش آمده که خودمان یا یکی از بستگانمان در بیمارستان باشد و برای عیادت یا به عنوان همراه ساعاتی را در بیمارستان بگذرانیم. حضور پرستاران در این ساعت‌ها برای ما، آنقدر طبیعی به نظر می‌رسد که گاهی حتی حضور آنها را از یاد می‌بریم.
هر ساله به مناسبت روز میلاد حضرت زینب سلام‌الله علیها و روز پرستار، خیلی جاها پر می‌شود از پیام‌های تبریک و تهنیت این روز مبارک. البته این روز، موعد پر برکتی هم هست. اما در بین این تبریک گفتن‌ها خوبست نگاهی هم به این سختی‌های این شغل بیاندازیم.
نقطه تماس در هر موضوع و زمینه‌ای، جایی است که از یک طرف بیشترین اصطکاک و تماس را با طرف دیگر برقرار می‌کند. شغل پرستاری دقیقا نقطه تماس شبکه درمانی با مراجعان آن یعنی بیماران است. فرد بیماری که احتمالاً کلی با درد دست و پنجه نرم کرده، برای مراقبت به دست پرستاری سپرده می‌شود. مشکلات بیمار در کشور ما گاهی بیشمار است و غالباً پرستار است که تمام مسائل خود را کنار می‌گذارد تا کمی از دردهای بیمارش را التیام بخشیده و آن را سبک کند .
این قشر پر تلاش در کشور ما مشکلات بسیاری دارند که حل بعضی از آنها یک همت جدی می‌خواهد و بعضی از آنها را شاید ضمیمه همیشگی این شغل پر ارزش باید دانست.
پرستار کم داریم؛ حدود 170 هزار!
برابر آماری که سال گذشته سخنگوی وزارت بهداشت اعلام کرد، پرستاران فعال در بخش دولتی، هم اکنون در وزارت بهداشت، مجموعاً ۱۲۵۳۶۹ کادر پرستاری شامل کارشناسان پرستاری و پرستاران دارای مدارک بالاتر، فارغ التحصیلان رشته‌های اتاق عمل، هوش‌بری و دارندگان مدارک بهیاری، کمک پرستاری و کمک بهیاری در حال فعالیت هستند. با در نظر گرفتن پرستاران بخش غیر دولتی تعداد پرستاران تا حدود 200 هزار نفر اعلام شده است. با این وجود هنوز برای رسیدن به استانداردهای پذیرفته شده با کمبود بالغ بر 170 هزار پرستار روبه‌رو هستیم. یعنی حدوداً تعداد پرستاران، حداقل باید دو برابر شود.
کمبود پرستار ریشه بسیاری از مشکلات این قشر زحمتکش است
گفته می شود که بر اساس استانداردهای پذيرفته شده بايد حداقل سه نفر پرستار به ازای هر هزار نفر جمعيت داشته باشيم، اين عدد در ايران، ميانگين يك پرستار به ازای هر يكهزار نفر است. کمبود پرستار شاید مهم‌ترین مشکل عمده در این قشر باشد. عدم وجود تناسب میان تعداد تخت‌های پرستاری و تعداد پرستاران موجب بالا رفتن میزان و فشار کاری می‌شود.
گفته می‌شود گاهی پرستاران برای انجام امور بیمارستانی، تا 18 ساعت در هر شیفت کاری فعالیت می‌کنند. اساساً پرستاری جمعه و روز تعطیل نمی شناسد.این شغل را باید یک شغل 24 ساعته در 7 روز هفته به‌حساب آورد. میزان مرخصی و امکان حضور در برنامه‌های خانوادگی و یا شبیه به آن برای این قشر بسیار پایین است. نگرانی عدم حضور در کنار فرزندان کم نیست . روزخوابی‌های بعد از شیفت خیلی وقت‌ها موجب سردی روابط بین زوجینی که یکی یا هر دوتایشان پرستار باشند می شود.
عدم تناسب میان حقوق و حجم کار پرستاری
اگر به عدم پرداخت به موقع حقوق مزایای پرستاران که گاهی پیش می‌آید اشاره نکنیم، عدم تناسب میزان حقوق و مزایای دریافتی متناسب با شرایط پر استرس و پر خطر کاری در این شغل کاملاً مشهود است. بارها شنیده‌ایم که در مقایسه با پزشکان، رده شغلی پرستاری، حقوق بسیار بسیار پایینی دارد.این تناسب و نوع پرداخت حقوق در زمینه شغل پرستاری در دنیا کم نظیر است. این موضوع خود بسادگی می‌تواند میزان انگیزه حضور و تداوم در این شغل را برای افراد کاهش دهد.
کمبود پرستار مانع بازنشستگی هم شده است
پرستاران به دلیل کمبود پرستار از مزایای بازنشستگی پیش از موعد هم محروم مانده‌اند. چند سالی است بازنشستگی پیش از موعد پرستاران در حد حرف باقی مانده و البته مدتی هم هست که مدام، بازنشستگی پرستاران بین 20 و 25 سال دست به دست می‌شود. با این حجم از کمبود تعداد پرستاران، گویا باید حالا حالاها منتظر رسیدن این‌گونه طرح‌ها به مرحله اجرا بود.
شاید باید بگوییم پرستارانی که صبورانه این مشکلات را تحمل می‌کنند و در این شغل دوام می‌آورند، به وجدان خودشان تکیه کرده‌اند و امیدوار به همت مسئولان مربوطه و برنامه‌ریزان برای حل این مشکلاتشان هستند.
انتهای پیام/4076/
انتهای پیام/