نقش ورزش در رفع بزهکاری/ راه مشخص شناسایی نخبگان

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، مشکلاتی که سالیان درازی است در ورزش‌های پایه ایران وجود دارد، باعث شده تا در بسیاری رشته‌های ورزشی قهرمانان ما به‌صورت خودجوش شناسایی شوند و هیچ‌کدام از آن‌ها از طریق سیستم آموزشی مشخصی در بخش قهرمانی قرار نگرفته‌اند.

اولین اثر مثبت ورزش

سید طاهر علوی درباره مشکلاتی که ورزش ایران در بخش حرفه‌ای و قهرمانی با آن مواجه است، به خبرنگار ورزشی آنا اظهار کرد: کشورهای مختلف دنیا بر اساس سیستم آموزشی و جایگاه ورزشی که دارند، برنامه‌ریزی می‌کنند که بتوانند بر مبنای آن موفقیت‌های مختلفی کسب کنند. ورزش اولین اثر مثبتش نشاط و سلامتی عام جامعه است. در هیچ کجای دنیا برای انتخاب قهرمان المپیک از 6 سالگی برنامه‌ریزی نمی‌کنند بلکه ورزش به‌صورت همگانی در مدارس دنبال می‌شود و از میان ورزشکاران، بهترین‌ها برای شاخه قهرمانی انتخاب می‌شوند.

قابلیت قهرمانی در هر ورزشکاری نیست

وی ادامه داد: پدیده و صنعت ورزش از محورهای اصلی کمیته بین‌المللی المپیک است که با آن، نشاط و سلامتی اجتماعی را به مردم هدیه می‌دهد. هیچ‌گاه از میان کودکان 6 تا 14 سال که در حال گذراندن دوران بلوغ هستند، نمی‌توان تشخیص داد که هر ورزشکاری قابلیت قهرمانی در چه رشته‌ای را دارد چون در این سال‌ها تغییرات فیزیولوژیکی زیادی در بدن انسان رخ می‌دهد که نمی‌توان به‌دقت تشخیص داد هر فرد قابلیت موفقیت در کدام رشته را دارد، بلکه ورزشکاران بر اساس علاقه‌شان، رشته خود را انتخاب می‌کنند.

سلامت اجتماعی با توسعه همگانی ورزش

کارشناس ورزشی افزود: روش فراگیری ورزش در دنیا همانند نظام آموزش و پرورش است. در جوامعی که نگاه حرفه‌ای‌تری دارند تا با ورزش بتوانند بارها پرچم خود را به اهتزاز درآورند، سعی می‌کنند که ورزش را به شکل همگانی توسعه دهند. مثلاً در ورزش فوتبال در آلمان، باشگاه‌ها در محلات به‌جای آنکه مانند ایران صرفاً به‌دنبال درآمدزایی باشند، در این فکر هستند که به‌سلامت جامعه کمک کنند. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید قهرمانان رشته‌های مختلف ورزشی امروز از هفت سالگی شناسایی شدند. تنها در ایران است که ورزش سنتی پیگیری می‌شود و استعدادها به‌صورت خودجوش یافت می‌شوند.

شناسایی نخبگان به وسیله ورزش‌های پایه

وی تأکید کرد: در بسیاری از رشته‌های ورزشی در سراسر دنیا، حقوق یک مربی ورزشی از یک پزشک بیشتر است ولی در ایران تنها رشته‌هایی مانند فوتبال هستند که حقوق پرداختی به سرمربیان آن‌ها برابر پزشکان یا بالاتر از آن‌هاست. در ایران ورزش‌ها بیشتر در پوشش تلویزیونی و سیاسی مطرح می‌شوند ولی در اروپا یا شرق آسیا، ورزش‌ها توسط فدراسیون‌ها به بخش خصوصی واگذار می‌شود و سرمایه‌گذاری بر اساس برنامه آموزشی مشخصی انجام می‌شود. برای همین هم در حین آموزش رشته‌های ورزشی پایه مانند شنا، دوومیدانی و ژیمناستیک، ورزشکاران نخبه شناسایی می‌شوند و به باشگاه‌های بزرگ‌تر معرفی می‌شوند. به همین خاطر است که باشگاه‌های معتبر دنیا در بسیاری از کشورهای دیگر، نمایندگی دارند و ورزشکاران شاخص را برای باشگاه‌های خود انتخاب می‌کنند.

ورزش دشمن بزهکاری

علوی با اشاره به این موضوع که سیستم آموزشی تأثیر زیادی در شناخت ورزشکاران مستعد دارد، یادآور شد: بالاترین مهارت‌های آمادگی جسمانی از طریق ورزش‌های پایه مانند ژیمناستیک، شنا و دوومیدانی به ورزشکاران تزریق می‌شود. این ورزش‌ها همانند گروه خونی⁺O هستند که قابلیت اهدای خون به سایر گروه‌ها را دارند. سرعت، انعطاف و تاکتیک این ورزش‌ها بالاتر از سایر رشته‌ها است. مسئولان ورزش کشور ما باید در حوزه سلامت اقدامات بیشتری کنند تا نوجوانان به سمت «بزه» نروند. اینکه یک نونهال یا یک نوجوان بزهکار می‌شود، دلیل آن کوتاهی مسئولین ورزش است. ما باید به‌دنبال ریشه‌یابی مشکلات باشیم چون وظیفه ورزش، دادن شادابی به جامعه است ولی در ایران اکثر خبرهای ورزشی، مأیوس‌کننده هستند.

تفکر استراتژیک چین در ورزش‌های پایه

وی با بیان این موضوع که چین با انتخاب رشته‌های ورزشی پایه به‌عنوان مهم‌ترین ورزش‌ها در المپیک، گردن‌کلفتی می‌کند تصریح کرد: در کشور یک میلیاردی چین به‌اندازه کافی استعداد برای تمامی رشته‌های ورزشی یافت می‌شود ولی سیستم این کشور برای اقتدار در ورزش دنیا این است که به رشته‌های ورزشی پایه بپردازد. تفکر استراتژیک دولتمندان چین بر این است که به‌جای صرف هزاران میلیارد هزینه برای کسب یک مدال فوتبال، والیبال یا بسکتبال در المپیک، به ورزش‌های پایه بپردازد که بیشترین مدال‌ها را در المپیک دارد. برای همین هم از روز اول شروع بازی‌های المپیک، چین در رده اول جدول توزیع مدال‌ها قرار دارد و تا روز پایانی هم در جایگاه خود باقی می‌ماند.

ورزشکاران قهرمان جایگاه مشخص اجتماعی ندارند

علوی خاطرنشان کرد: در کشورهای همسایه ما نیز مانند ترکیه و آذربایجان، باشگاه‌ها به بخش خصوصی واگذار شده‌اند و در زمان انتخابات از 10 باشگاه برتر رأی‌گیری می‌شود تا بهترین افراد شناخته شوند ولی در ایران به‌جای انتخابات، انتصابات توسط وزیر ورزش وجود دارد. ما به‌جای باشگاه‌داری به هیئت داری استانی پرداخته‌ایم و برای همین، قهرمانان ورزشی‌مان نمی‌توانند در سطح جهان موفق باشند. بسیاری از خانواده‌ها علاقه‌ای ندارند تا فرزندشان به سمت قهرمانی در میدان‌های بین‌المللی برود چون جایگاه مشخصی در جامعه ندارد. اگر همانند کنکور که فرد پس از قبولی در آن تبدیل به دکتر جراح یا مهندس برتر می‌شود، برای ورزشکاران نیز جایگاه مشخصی تعریف می‌کردیم، مسلماً خانواده‌ها تمایل بیشتری برای فرستادن فرزندان خود به سمت ورزش داشتند.

انتهای پیام/4048/