امیرحسین صدیق چرا نقش یک روحانی را بازی می‌کند؟

به گزارش آنا، گفت‌و‌گوی این روزنامه سینمایی با امیرحسین صدیق را در ادامه می‌خوانید:

ایفای نقش روحانی برای بازیگر به دلیل حساسیت‌ها و دقت نظری که به این نقش وجود دارد، ممکن است کار را کمی سخت کند. چرا آن را پذیرفتید؟

دقیقا به‌خاطر همین حساسیت‌ها دوست داشتم این نقش را بازی کنم. برای بازیگر همیشه جالب است که نقش‌های متفاوتی را تجربه کند و این نقش هم به عنوان تجربه‌ای جدید برای من جذاب بود. اگرچه خیلی از بازیگران ما تاکنون این نقش را ایفا کرده‌اند و هرکس یک مدل و یک جنس از بازی را پیش برده، اما من به شخصه بازی مرحوم خسرو شکیبایی در این نقش را بیش از همه دوست دارم.

آیا از آن الگوبرداری هم کردید؟
نه، متاسفانه به آن فیلم دسترسی نداشتم تا این کار را انجام بدهم.

کارگردان «زیر لب بشمار» می‌گفت شما تاکید داشته‌اید که این کاراکتر باید بسیار ساده و روزمره به تصویر کشیده شود. چرا چنین تحلیلی داشتید؟
به نظرم این نوع از پرداخت شخصیت درست‌تر است. اتفاقاً یکی از دوستان روحانی همراه ما در سیمافیلم هم از این نظر حمایت کردند و خود چنین نگاهی داشتند. این که نباید کاراکتر روحانی شاید مثل خیلی از کلیشه‌های دیگر در سینما و تلویزیون غلو شده و اغراق آمیز به نظر بیاید. این افراد هم مثل بقیه هستند و به دلیل سواد و دوره‌هایی که پشت سر گذاشته‌اند، به این کسوت درآمده‌اند. من دوستان نزدیکی از این گروه و قشر دارم و با آن‌ها در طول کار در ارتباط بودم. آن‌ها هم مثل دیگران هستند و تفاوت خاصی ندارند. اگرچه ممکن است در پس پرده تلویزیون موقعیت‌شان دست نیافتی به نظر بیاید اما وقتی به آن ها نزدیک می‌شویم و ارتباط برقرار می‌کنیم، این تصور به‌هم می‌ریزد. درست مثل تصوری که بازیگران و بازیگری در ذهن مردم است. مثلاً وقتی از مترو استفاده کنیم با تعجب می‌پرسند: مگر بازیگران هم از مترو استفاده می‌کنند؟! یا موقعیت‌هایی شبیه این. در حالی‌که آن‌ها هم مثل بقیه افراد زندگی می‌کنند و تفاوت ویژه‌ای ندارند.

«زیر لب بشمار» سعی می‌کند تعریفی از انقلاب و مفاهیم مربوط به آن برای کودکان و نوجوانان ارائه کند. طبیعتاً جنس کار مناسبتی در این حوزه برای این گروه سنی با سایر آثار متفاوت است. با توجه به تجربه شما در کار کودک و نوجوان آیا سریال به هدفش رسیده است؟
به دلیل این که نتوانسته‌ام همه قسمت‌ها را کامل ببینم، در جایگاهی نیستم که بخواهم دقیق در این باره نظر بدهم اما از همان ابتدا که آقای شهروان نویسنده و کارگردان اثر با من تماس گرفتند و مرا به «زیر لب بشمار» دعوت کردند، نگرانی‌ام همین بود که نکند قرار است مثل بعضی از آثار مناسبتی دهه فجر با لحنی شعار زده و دور از دسترس حرف بزنیم اما شیوه داستان فراتر از این بود و شیوه‌ای انتخاب شده بود که مخاطب را پای تلویزیون بنشاند و از همان قسمت‌هایی که دیدم، این نکته را درک کردم. برای مثال در یکی از سکانس‌هایی که من بازی داشتم حاج آقا حائری قرار بود ذهن بچه‌ها را نسبت به بعضی کلمات روشن کند و یک مسابقه را برایشان توضیح دهد و در این سکانس درباره کلمات، مفاهیم کلی و ساده‌ای مطرح می‌شد تا به این نتیجه برسیم که اساساً انقلاب چیست.

آیا این کاراکتر خود از یک مصداق بیرونی برگرفته شده بود؟
یکبار به همراه آقای توحیدی و خانم برومند سفری به خوانسار داشتیم و می‌خواستیم پروژه‌ای تحقیقاتی را درباره یک روحانی انجام دهیم. وقتی از او خواستیم که برای این کار وقتش را بگیریم و فرصت فراهم نشد، برایمان این موقعیت و جایگاه دست نیافتی به‌نظر رسید. اما حالا سال‌هاست که از نزدیک دوستانی از این گروه را می‌شناسم و می‌بینم و با آن‌ها در ارتباط هستم، دیگر می‌دانم که به دلیل شغل یا لباسی که به تن دارند آدم‌های عجیب و غریبی نیستند. درست مثل همان تصوری که گفتم ممکن است در ذهن عده‌ای از بازیگران وجود داشته باشد، درباره روحانیت هم ایجاد شده است. با توجه به همراه بودن دین و سیاست در کشور ما ممکن است مردم تصورشان از روحانی‌ها تصور آدم‌هایی سیاسی باشد که همیشه با ماشین ضدگلوله جا به جا می‌شوند. در حالی که بسیاری از آن‌ها به کارهای خیلی ساده مشغول هستند و حتی عده‌ای از آن‌ها در تهران و شهرستان با دوچرخه یا موتورگازی رفت و آمد می‌کنند. بنابراین شاید گذشته از این که حساسیت این نقش مرا برای بازی وسوسه کرد، دلیل دیگری هم برای حضور در سریال «زیر لب بشمار» داشتم. در واقع وظیفه خودم می‌دانستم که این واقعیت را مطرح کنم که آن‌ها هم مثل ما هستند و زندگی ساده‌ای دارند و سعی کردیم درباره نقش حاج آقا حائری سریال هم همین لحن را رعایت کنیم.