جلب محبت و دوستی دیگران به کمک ذکر یا ودود +خواص و معنای این ذکر

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، اسماء و اذکار بی‌شماری در آیات و روایات یافت می‌شود که با خواندن و مداومت آن و لطف حق تعالی می‌توان به خواسته خود برسیم که یکی از این اذکار، ذکر یا ودود است و از این رو امروز خبرگزاری آنا قصد دارد به معرفی این ذکر و خواص آن بپردازد.

اسماء حسنی چه هستند؟

اسماء جمع اسم از ماده‌ی "سُمُوّ" به معنی بلندی است؛ هرچند گفته می‌شود از ماده‌ی "وَسَم" به معنی علامت است.

اسم  به معنای چیزی است که با آن شئ شناخته میشود؛ یعنی چیزی که ذات یا صفت شئ را نشان دهد.

به عبارت دیگر اسم لفظی است که از خود ذات گرفته شده بدون اینکه چیز دیگری لحاظ شود یا وصفی از اوصاف لحاظ شده باشد.

• بیشتر بخوانید:


• کافران و انکار نعمت‌های خداوندی


•  اوصاف شنیدنی نعمت‌های خداوند


• عسل شفابخش؛ نشانه‌ای از قدرت خداوند


• خواص ذکر لا اله الا الله


• وفای به عهد صاحبان خرد با خداوند


• خداوند؛ حافظ ستارگان آسمان در برابر شیاطین

"حُسنی" مؤنث "أحسن" اسم تفضیل از ماده‌ی حَسَن (زیبایی)  به معنای زیباتر بودن است؛ بنابراین "اسماء حسنی" را می‌توان به معنی اسمی دانست که بهترین و زیباترین اسمهاست؛ یعنی بر ذاتی دلالت میکند که به همراه صفتی از صفات کمال آن بوده، به نحوی که بالاترین و برترین است؛ به تعبیر دیگر اسمی که از ذاتی خبر دهد که متّصف به کمالات وجودی، به صورت ذاتی و نامحدود است.

اسماء و صفات خدا

دو نوع تعبیر در مورد خداوند وجود دارد؛ اسماءالهی و صفات الهی.

این دو تعبیر تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند و تنها فرقشان اینست که صفت دلالت میکند بر معنایی از معانی؛ همانند "علم" که ذات خدا متّصف بر آن است و اسم بر ذاتی دلالت میکند که با صفتی لحاظ شده باشد؛ پس اسم در واقع بیانگر کمالات و صفاتی است که جزو ذات خداوند است؛ مثلاً "حیات و علم" صفت، اما "حی و عالم" اسم هستند.

در اصطلاح مشهور اسماءالهی از سنخ الفاظ است که دارای معانی بوده؛ اما برای اهل معرفت اصطلاح خاصی است که طبق این اصطلاح، اسماء از مقوله لفظ نیست؛ بلکه از سنخ وجود خارجی و عینی بوده که در واقع صفت کمال وجودی است که اسم با آن صفت، تعین پیدا میکند.

در دیدگاه اهل معرفت ذات خداوند احدیت، چون وجودِ نامتناهی بوده، خالی از هر نوع تجلّی و ظهوری است که به آن "غیب الغیب" گویند؛ اما زمانی که در رتبه‌ی متأخّری بوسیله‌ی کمالی از کمالات متعین شود، به این ذات متعین، اسم گویند.

به هر حال اگر اسم را از سنخ الفاظ بدانیم، اتحاد اسم با مسمّا درست نخواهد بود؛ زیرا اسم لفظی است که بر معنای (مسمّا) دلالت میکند، اما مسمّا مدلول اسم بوده که از سنخ مفاهیم است؛ به عبارت دیگر اسم از سنخ الفاظ است، ولی مسمّا از سنخ معانی و مفاهیم بوده و این دو هیچ نوع اتحادی باهم ندارند، بلکه دو چیز هستند؛ برخلاف ادعای اشاعره که اسم را عین مسمّی میدانند.

اما اگر آن را از سنخ وجود خارجی بدانیم، در اینصورت اتحاد صحیح خواهد بود؛ طبق این مبنا، اسم لفظی، در واقع اسم الاسم خواهد بود (اسم اولی از سنخ لفظ و اسم دوم از سنخ وجود خارجی است).

اسماء حسنی در قرآن

قرآن کریم در چهار آیه به "اسماء حسنی" اشاره کرده است و از طرفی باید بدانید که؛ تعداد اسماء ذکر شده برای خداوند، در متون دینی متفاوت است؛ در قرآن کریم ۱۳۵ اسم، در روایات ۹۹ اسم و در برخی دعا‌ها همانند دعای جوشن کبیر، هزار اسم برای خداوند ذکر شده است.

این تفاوت حاکی از تعارض نیست؛ بلکه دال بر توقیفی نبودن اسماء حُسناست؛ زیرا اسماء خدا حد، حصر و انتهایى ندارد.

از جمله اسماء حسنای الهی نام مقدس" الودود" است.

الودود به چه معناست؟

از مادّه‌ی «وُدّ» (بر وزن حُبّ) به معنی «مایل بودن» توأم با «تمنّا و آرزو» است و به گفته‌ی «راغب» در هر یک از این دو معنی (بلکه در هر دو معنی) هم بکار می‌رود.

این واژه از اسمای خداوند و به معنی دوستدار است که وزن صرفی آن، صیغه‌ی مبالغه دلالت بر کثرت آن دارد. این اسم دوبار در کتاب الهی ذکر شده که یک بار قرین نام غفور و بار دیگر قرین نام رحیم است.

لفظ «ودود» در قرآن دو بار آمده و وصف خدا قرار گرفته است، چنان که مى فرماید:

(وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّـکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِنَّ رَبِّى رَحِیمٌ وَدود). (سوره هود/۹۰)

«از پروردگارتان طلب آمرزش کنید پس به سوى او برگردید، خداوند من مهربان و دوستدار (بندگان خویش) است».

(إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَ یُعِید* وَ هُوَ الغَفُورُ الوَدُود). (سوره بروج/۱۳ ـ ۱۴)

«او است که مى آفریند و بعد از مرگ باز مى گرداند، او آمرزنده و دوستدار است».

خواص و فضلیت ذکر یا ودود

این نام برگرفته از ریشه‌ی «وَدّ» به معنی حُبّ دوست داشتن است که وزن صرفی آن مقتضی دو تعبیر است:

۱) به معنی اسم فاعل، یعنی خداوند دوست دار است که از این بابت تجلّی این نام در گرو ظهور غیر است و این نام در زمره‌ی اسمای جمالی فعلی قرار می‌گیرد.

در اینصورت خاستگاه این نام از اراده‌ی الهی بوده و سرّ التفات وی در فاعلیّت وی در مرتبه‌ی رحمانی و رحیمی مندرج در اسم رحیم است. از این جهت بندگان الهی از طریق اسم ربّ و رحیم به اسم ودود او راهنمایی شده اند.

۲) به معنی اسم مفعول، یعنی خداوند ذاتی است که مورد عشق است و محبوب است، از این رو این اسم در زمره‌ی اوصاف ذات قرار می‌گیرد. در آیه‌ی کریمه‌ی «وَهُوَ الغَفُورُ الوَدُود» (بروج/۱۴)، این اسم قابل معنی به هر دو تفسیر است.

جلب محبت و دوستی با ذکر یا ودود

در تمام زندگی‌های زن و شوهری اختلافاتی از کوچک تا بزرگ موجود است که بعضی از این اختلافات هر چند کوچک متاسفانه به طلاق ختم می‌شود.

امام رضا (ع) می‌فرمایند، هر کس در روز جمعه از جهت دوستی بین زن و شوهر بر هزار و یک مویز (مثل کشمش) یا بر غذا بخواند و هر دو بخورند، مودت و دوستی یابند. (بحر الغرائب، ص۱۰۵)

یکی از بزرگان فرموده که درصورتی که کسی دشمنی قدرتمند یا گروهی دشمن فردی باشند، برای دفع آن دشمن بزرگ چهل روز به عدد کبیر این نام مداومت نماید آن دشمن محب و مهربان او می‌گردد. انشاالله.

جهت گشوده شدن تمام گره‌ها و رفع مشکلات در هر روز ۷۷ بار ذکر الودود خوانده شود.

انتهای پیام/