کشتن سلول‌های سرطانی با استفاده از واکسن مالاریا برای بانوان باردار
به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی آنا، آزمایش یک واکسن مالاریا که مخصوص زنان باردار ساخته شده، افق‌های تازه‌ای را در امر درمان سرطان پیش روی پژوهشگران گشوده است.
یک گروه پژوهشی در دانشگاه کپنهاگ پروتئینی را که انگل مالاریا با استفاده از آن به جفت می‌چسبد، در آزمایشگاه ساخته بودند. هنگامی که آنها یک ماده سمی را به آن افزودند، متوجه شدند که این پروتئین شبیه به یک کربوهیدرات موجود در سلول های سرطانی شده است.
این ترکیب پروتئین و سم مالاریا به دنبال سلول های سرطانی می‌گردد، جذب آنها می شود، سم را در داخل آنها منتشر می‌کند و سبب نابودی سلول های سرطانی می‌شود. این روند در کشت سلولی و در موش‌های مبتلا به سرطان مشاهده شد.
کشف این گروه پژوهشی در ژورنال Cancer Cell منتشر شده است.
پروفسور علی سلانتی عضو گروه ایمونولوژی و میکروب‌شناسی دانشگاه کپنهاگ در این مورد گفته است: «دانشمندان برای چند دهه، در جست‌وجوی شباهت‌های میان رشد جفت و رشد تومور بوده‌اند. جفت اندامی است که در مدت چند ماه از چند سلول معدود رشد می کند به عضوی با وزن تقریباً دو پوند (حدود 900 گرم) بدل می‌شود و اکسیژن و مواد مغذی را برای جنین در یک محیط نسبتاً خارجی فراهم می‌آورد. می‌توان گفت که تومورها نیز به این شیوه در یک محیط نسبتا خارجی رشد می‌کنند.
پروفسور علی سلانتی
سلانتی پس از این کشف با بخش تحقیقات سرطان دانشگاه بریتیش کلمبیا در کانادا تماس گرفت و همکاری بین دو گروه آغاز شد. آنها امیدوارند بر این اساس دارویی برای از میان بردن سرطان تولید کنند.
به گفته سلانتی این گروه عملکرد کربوهیدرات را مورد بررسی قرار داده و دریافته‌اند که این ماده سبب رشد سریع جفت می‌شود. «آزمایش‌های ما نشان داد که این رشد شبیه به رشد تومورهای سرطانی است. ما انگل مالاریا را با سلول های سرطانی ترکیب کردیم و انگل طوری به سلول های سرطانی واکنش نشان داد که گویی جفت است و خود را به آن چسباند.»
دانشمندان با آزمایش هزاران نمونه از سرطان، از تومورهای مغزی تا سرطان خون، دریافته‌اند که پروتئین مالاریا به بیش از 90 درصد از تمام انواع تومور حمله می‌کند.
این دارو بر روی موش‌هایی که سه نوع تومور انسانی را داشته‌اند، آزمایش شده است. تومورهای موسوم به non-Hodgkin’s lymphoma در موش‌های درمان شده به اندازه حدود یک چهارم تومورهای گروه کنترل تقلیل پیدا کرد.
در مورد سرطان پروستات، از 6 موش درمان شده، تومورهای دو موش در مدت یک ماه پس از دریافت اولین دوز ناپدید شد. در مورد سرطان استخوان متاستاتیک، از 6 موش مورد درمان قرار گرفته، پنج موش پس از تقریباً هشت هفته زنده بودند و در مقایسه، هیچکدام از موش ها در گروه شاهد زنده نماندند.
توماس مندل کلوزن، دانشجوی دکترا که در دو سال گذشته در این پروژه حضور داشته است، می‌گوید: «به نظر می رسد که پروتئین مالاریا خود را به تومور می‌چسباند و هیچ علاقه قابل توجهی به بافت های دیگر ندارد و موش هایی که دوز پروتئین و سم به آنها داده شده است، به مراتب بیشتر از موش درمان نشده زنده می‌مانند.»
تنها مشکل در این مورد این است که با این روش نمی‌توان زنان باردار را درمان کرد، چون این سم تمایزی میان جفت و تومور قائل نمی‌شود.
گزارش از: ساسان گلفر
انتهای پیام/