پرورش نیافتن مهارت‌‌ها در دانشگاه، عامل اصلی بیکاری تحصیلکردگان آفریقایی
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه به نقل از یونی‌ورسیتی وردنیوز، معمولا دانشگاه‌های مطرح بر اساس نیازهایی بازار کار اقدام به پذیرش دانشجوی می‌کنند، با این حال بسیاری از فارغ‌التحصیلان دانشگاهی جذب بازار کار نمی‌شوند. به عنوان مثال تخمین زده شده است که در آفریقا جنوبی 365 هزار نفر که تحصیلات آکادمیک دارند، بیکار هستند. این درحالی است که اوضاع اقتصادی آفریقای جنوبی به نحوی است که هم‌اکنون 450 هزار شغل خالی برای فارغ‌التحصیلان دارای مهارت وجود دارد، اما از آنجا که مهارت‌های شغلی این فارغ‌التحصیلان در دانشگاه‌ها به خوبی افزایش پیدا نکرده است، آنان موفق به به‌دست آوردن این شغل‌ها نمی‌شوند.
وضع بازار کار در دنیای امروز به نحوی نیست که مردم مانند گذشته در یک شرکت یا موسسه‌ای استخدام شوند و تا موعد بازنشستگی در آن موسسه به کار مشغول باشند. امروزه تکنولوژی به مردم این امکان را داده است که در مکان‌ها و زمان‌‌های مختلف بتوانند با مراکز مختلفی همکاری کنند، در نتیجه دانشگاه‌ها باید دانشجویان را به نحوی پروش دهند که آموزش‌های آنها با نیازهای بازار کارهمخوان باشد.
هفته گذشته در نهمین کنفرانس آموزش و یادگیری در دوربان اعلام شد یکی از مشکلات موجود، عدم تطابق رشته‌های دانشگاهی با مهارت‌های مورد نیاز بازار کار است. اگر با دیدی بدبینانه به این قضیه نگاه کنیم بازار کار و سایر نهادهای مربوط، حق دارند که ادعا کنند دانشگاه‌ها کسانی را پرورش می‌دهند که با بازار کار همخوان نیستند.
همچنین شمار زیادی از دانشجویان فارغ‌التحصیل دانشگاه‌ها یا در رشته‌هایی تحصیل می‌کنند که مورد مطالبه بازار کار نیست، یا در حالی از دانشگاه‌ها فارغ التحصیل می‌شوند که هنوز با توجه به استاندارهای جهانی مهارت لازم را کسب نکرده‌اند.
در این کنفرانس عنوان شد که دانشگاه آفریقای جنوبی یا یونیسا تا کنون 22هزار نفر را در رشته اقتصاد پذیرش کرده است، در حالی‌که آفریقای جنوبی با مشکل نبود کارشناس اقتصادی مواجه است. دلیل این امر را می تواند در تعداد دانشجویانی که در این رشته تحصیلات خود را به اتمام نرسانده و دانشگاه را ترک کرده‌اند جست‌وجو کرد. آمارها نشان داده است که 50% افراد که در این رشته در دانشگاه‌های آفریقا تحصیل می‌کنند تحصیلات خود را به اتمام نمی‌رسانند و دانشگاه را رها می‌کنند.
چالش‌های جهان دیجیتال
در کنفرانس آموزش و یادگیری دوربان همچنین علام کرد که در قرن 21 تکنولوژی باعث شکل‌گیری ارتباطات لحظه‌ای شده است، اما سیستم‌های آموزشی با این تغییرات عظیم همراه نبوده است. این کار باعث شده است که حتی افراد آماتور از طریق رسانه‌های جمعی تجربیات و مهارت‌های مورد نیاز در بازار کار را فرا بگیرند و این تجربیات را با یکدیگر به اشتراک بگذارند و صاحب مهارت می‌شوند، در حالی‌که فارغ‌التحصیلان دانشگاهی تنها با تکیه به آموزش‌های آکادمیک، مهارت‌هایی را که بازار کار مطالبه می‌کند، فرا نمی‌گیرند.
منتقدان این دیدگاه معتقدند که آماده‌سازی دانشجویان برای رقابت با افراد ماهر در بازار کار جز وظایف دانشگاه‌ها نیست، بلکه دانشگاه‌ها وظیفه دارند افراد را به نحوی تربیت کند که بتوانند معلمان خوبی برای نسل‌های آینده باشند.
از طرفی باید به این نکته توجه کرد که اگر قرار باشد دانشگاه‌ها اطلاعاتی دم‌دستی و ساده را در اختیار دانشجویان قرار دهند، دانشجویان به تنهایی می‌توانند با یک سرچ در اینترنت این اطلاعات را به دست آورند و دیگر نیازی به دانشگاه ندارند. در نتیجه، اطلاعاتی که دانشگاه در اختیار دانشجویان قرار می دهد نباید اطلاعات خامی باشد که شخص بتواند از هر کانال دیگری این اطلاعات را به‌دست آورد.
برخلاف دوره‌های گذشته، اکنون آگاهی دانشجویان در دانشگاه به نحوی نیست که در بدو ورود به دانشگاه در مورد رشته مورد نظر اطلاعاتی نداشته بانشد، بلکه قبل از ورود به دانشگاه اطلاعات اولیه را از سایر کانال‌های اطلاعاتی به‌دست آورده‌اند. دانشگاه‌ها باید بر روی آموزش مهارت‌های کاری تکیه کند و صرفا محلی برای تبادل اطلاعات نباشد زیرا دانشجویان می‌توانند این اطلاعات از سایر کانال‌ها نیز به‌دست بیاورند.
در این کنفرانس اعلام شد که هدف شورای آموزش عالی آفریقای جنوبی ارتقا سطح آموزش است تا بتواند کیفیت آموزش عالی را بالاتر ببرد، اما فاکتورهایی دخیل بودند که باعث شد آموزش عالی آفریقا از این هدف دور شود.
یکی دیگر از مشکلاتی باعث شد دانشگاه نتواند کارآمد عمل کند، تعداد بیش از حد دانشجویان بود. منابع محدود و کمبود استاد یکی دیگر از مشکلات پیش روی سیاست‌گزارها و شیوه‌های مدیریتی بود که باعث شد کیفیت آموزش پایین‌تر بیاید زیرا وقتی برای به روزرسانی آموزش و رفع مشکلات درسی دانشجویان باقی نمی‌ماند.
در این کنفرانس اعلام شد افرادی در کشورهای دیگری تحصیل کرده‌اند و پس از اتمام تحصیلات خود به آفریقای جنوبی آمده‌اند و به دنبال جذب شدن در دانشگاه‌ها هستند، در نتیجه کسانی که جذب کادر آموزشی دانشگاه‌های آفریقای جنوبی می‌شوند بیشتر از فارغ‌التحصیلان خارجی هستند و این مسئله یکی دیگر از مشکلات پیش روی آموزش عالی آفریقا است.
چالش اصلی آفریقای جنوبی است این است که دانشجویان انتظار دارند که تحصیلات دانشگاهی برای آنها بلیتی باشد برای زندگی بهتر، اما این مسئله هرگز محقق نمی‌شود. تغییرات سیاستی در آفریقا باعث شده است که هر کسی از هر قومیتی بتواند در دانشگاه‌های خوب تحصیل کند و شمار کلاس‌ها، سرفصل رشته‌ها، تنوع دروس و دسترسی به تکنولوژی بیشتر شود. بر اساس آمار از سال 2009 تا سال 2013 میزان دانشجویان سفیدپوستی که در آفریقای جنوبی تحصیل می‌کنند 1% افزایش داشته است.
به طور متوسط 74% از پذیرفته‌شدگان دانشگاهی تحصیلات خود را به اتمام رسانده‌اند البته این میزان در رشته‌های مختلف بسیار متفاوت است. در بعضی از رشته‌ها که دانشجویان گمان می‌کنند با تحصیل در این رشته‌ها می‌توانند جذب بازار کار شود تا 80% دانشجویان جذب‌شده تحصیلات خود را به اتمام می‌رسانند.
دولت آفریقا می‌خواهد که آموزش از راه دور، ایجاد سرفصل‌های آنلاین و احداث دانشگاه غیر دولتی و در دستور کار خود قرار دهد. مشکل اصلی این است که اگر دانشگاه آفریقای جنوبی قار باشد با روند سنتی به فعالیت ادامه دهند در آینده کسی میل به تحصیل در دانشگاه‌های آفریقای جنوبی را نخواهد داشت زیرا دانشجویان می بینند اگر در دانشگاهی خارجی تحصیل کنند راحت‌تر جذب بازار کار در آفریقا می‌شوند.
دانشگاه‌ها در آفریقا هزینه بسیار زیادی را صرف برنامه‌هایی نظیر پذیرش دانشجو از هر رنگ و نژاد می‌کنند تا بتوانند مدعی شوند که به همه فرصت آموزش برابر داده‌ایم، در حالی که رقابت اصلی بر سر میزان مهارت دانشجویان است. دانشجویانی که در آفریقا تحصیل می‌کنند مهارت‌های لازم را ندارند و دانشجویانی که در کشوری دیگر تحصیل کرده‌اند مهارت‌های خود را بهتر پرورش داده‌اند.
دولت آفریقا قصد دارد که دسترسی به اینترنت را در سراسر آفریقا ممکن سازد تا اگر کسی بخواهد اطلاعاتی در زمینه‌های مختلف کسب کند به راحتی بتواند به این اطلاعات دسترسی پیدا کند. زیرا دولت آفریقا معتقد است که افزایش دسترسی به اینترنت، گام اول برای ارتقای آموزش است، و اگر نتوانند امکان آموزش برابر را برای تمام آفریقایی‌ها میسر کنند، آنگاه جامعه به دو طبقه آموزش‌دیده و آموزش‌ندیده تبدیل می‌شود و این مسئله از نتایج مستقیم دسترسی نداشتن یکسان و برابر به منابع آموزشی است.
انتهای پیام/