روایت «بزرگراه همت» از یک گروه آتش به اختیار/ تلاش «یاران نگار» برای اشتغال و رفاه محرومان

به گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، تیم مستندساز «بزرگراه همت» در جدیدترین قسمت این برنامه به سراغ یک مؤسسه فرهنگی-اجتماعی در همدان رفته‌اند؛ مؤسسه‌ای تحت عنوان «یاران نگار».

بزرگراه همت نام مجموعه مستندی‌ است که هر هفته از شبکه افق پخش می‌شود. عوامل «بزرگراه همت» با سرک کشیدن به اقصی نقاط کشور به دنبال معرفی مجموعه‌های فرهنگی اجتماعی فعال و تأثیرگذاری هستند که نامشان شاید خیلی برای مردم آشنا نباشد.

یازدهمین قسمت بزرگراه همت به تهیه‌کنندگی اباذر صالحی و کارگردانی مصطفی کرمی روایتگر «یاران نگار» بود.

«مؤسسه فرهنگی-اجتماعی یاران نگار» با هدف حمایت از معلولان و محرومان در سال 1389 توسط جمعی از جوانان همدانی تشکیل شد و توانست در مدت نه‌چندان بلندی به یک الگو در میان مؤسسه‌های خیریه و عام‌المنفعه تبدیل شود.

مجموعه «یاران نگار» علاوه‌ بر حمایت از محرومان و کودکان بی‌سرپرست، دستی هم بر آتش فرهنگ دارد. برای نمونه در ماه مبارک رمضان علاوه بر اطعام و رسیدگی به محرومان محفل انس با قرآن و مشاوره برای خانواده‌ها را هم راه انداخته است.

در این میان اما آنچه یاران نگار را کمی متمایز می‌کند، راه انداختن واحد تولید و اشتغال‌زایی در شهر همدان است. گویا مسئولان یاران نگار می‌خواهند ماهی‌گیری را به افراد تحت حمایتشان یاد دهند و در رونق تولید شریک باشند. اتفاقی که البته دشواری‌ها و مصائب زیادی را هم برای مسئولان مؤسسه به همراه داشته است. مشکلاتی که این روزها گریبان‌گیر خیلی از کارگاه‌های تولیدی است، نبود مواد اولیه و عدم بازگشت به موقع سرمایه است.

به گفته‌ مسئول مؤسسه، این مشکلات به قدری بزرگ هستند که حتی ممکن است کار تولید را از رونق بیندازند و واحد تولیدی مؤسسه را با تعطیلی رو به رو کنند.

مسئول موسسه یاران نگار جوانی‌ است حدوداً 30 ساله به نام «امین صالحی‌نیک». جوانی که علی‌رغم تمامی مشکلات، مؤسسه‌اش را با چنگ و دندان نگه داشته و به فکر گسترش آن است. در ادامه، گفتگوی وی درباره مؤسسه و مشکلاتش را از نظر می‌گذرانید.

 آقای صالحی ایده شکل‌گیری یاران نگار از کجا آمد؟

سال 1389 بود که احساس کردیم در حوزه معلولان خلأ وجود دارد. ما عدم حضور این دوستان در اجتماع را لمس می‌کردیم و برایمان دغدغه شد. همان موقع با دو سه نفر از دوستان تصمیم گرفتیم مؤسسه را به وجود بیاوریم. کار را که تازه شروع کردیم و کمی جلو رفتیم فهمیدیم که چقدر کار بزرگ است و پیچیدگی دارد. آن موقع بود که سعی کردیم دوستان دیگر را به این فضا علاقه‌مند کنیم و پای کار بیاوریم. اینگونه شد که در حوزه‎های مختلف معلولان ورود پیدا کردیم؛ در حوزه تغذیه، در حوزه کمک‌های توان بخشی و کارهای فرهنگی-اجتماعی.

مؤسسه مختص معلولین است یا طیف گسترده‌تری را شامل می‌شود؟

بله. معلولان، محرومان، کودکان بی‌سرپرست و سرطانی نیز تحت حمایت مؤسسه قرار دارند.

چند نمونه از فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی مؤسسه را نام ببرید؟

کارهای زیادی در این حوزه اتفاق افتاده است. برای مثال دو سه سالی می‌شود که زمستان‌ها برای افراد کارتن‌خواب غذا درست می‌کنیم و بین آن‌ها توزیع می‌کنیم. یکی دیگر از اقدامات مؤسسه، اردوی مشهداولی‌ها بود که در نوع خودش کار بسیار جالبی بود. معلولان و کودکان بی‌سرپرست و یا سرطانی را هم بارها به مناطق تفریحی برده‌ایم. مثل تله‌کابین که به ارتفاعات دشت الوند همدان می‌رسد. ما حتی در حوزه اشتغال نیز ورود کردیم و خواستیم که خوداشتغالی اتفاق بیفتد. حتی وام‌هایی را در نظر گرفتیم که به اندازه خود راهگشا باشد.

در حال حاضر هم در حال ورود به حوزه سلامت هستیم. خانواده‌های تحت پوشش را داریم در زمینه‌های دندان و سلامت زنان و چشم پزشکی مورد حمایت قرار می‌دهیم.

در حوزه فرهنگی نیز فعلاً با شروع مدارس در حال تهیه لوازم تحریر هستیم. ما برای بچه‌های خودمان کلاس اخلاق گذاشته‌ایم چون برایمان این مسائل مهم است.حتی این کلاس‌ها را محدود به بچه‌ها نکردیم و به خانواده‌ها نیز پرداخته‌ایم.

چه اتفاقی افتاد که مؤسسه وارد فاز تولید شد؟

این مقوله مجزاست. سعی کردیم با حفظ شأن مؤسسه وارد فاز تولید شویم. ما خودمان خیلی صلاح نمی‌بینیم مؤسسات خیریه وارد کار اقتصادی شوند. اما با این کار بچه‌های خودمان را توانمند می‌کنیم که وارد حوزه تولید شوند و مدیریت را یاد بگیرند.

مؤسسه امروز در چه وضعیتی است؟ آیا حمایتی صورت می‌گیرد یا نه؟

از سمت دولت که خیر، مؤسسه توسط کمک‌های مردم و خیرین اداره می‌شود. الحمدلله همچنان مردم پای کار هستند.

آیا مؤسسات خیریه باید گسترده شوند یا این وظیفه دولت است که با حمایت از محرومان در سیاستگذاری‌ها راه را هموار کند؟

وجود مؤسسات به خاطر کم کاری دولت است. ای کاش نیازی به حضور امثال ما نبود. یعنی اگر دولت کار خودش را درست انجام می‌داد نیاز به حضور ما نبود. متأسفانه چند روز پیش دیدم هلال احمر به مردم اطلاعیه داده که کمک کنید و برای ما پایگاه بسازید!

وقتی یک نهاد دولتی واردات دارو دارد و تولید تجهیزات پزشکی می‌کند واقعاً چرا باید بیاید و دست به دامن مردم شود. آنچه مشخص است دولت آنگونه که باید، به وظیفه‌اش عمل نمی‌کند. شما شک نکنید اگر دولت به وظیفه‌اش درست عمل کند، مردم هم سهم خود را پرداخت خواهند کرد. برای مثال راهپیمایی اربعین یک نهضت مردمی است و مردم هم پای کارش هستند. حرف من این است زیاد شدن مؤسسات خیریه به خاطر کم‌کاری و تنبلی دولت است و این افزایش مؤسسات اتفاق مبارکی نیست.

 انتهای پیام/4072/4104/پ