4 نکته درباره فروش تعهدات معوقه اروپا به ایران / وقتی جای بدهکار و طلبکار عوض می‌شود!
گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا – حسین ارجلو؛ روز گذشته و در حاشیه اولین روز از نشست گروه 7، «امانوئل مکرون» که میزبان اجلاس هفت کشور صنعتی جهان است با همتای آمریکایی خود درباره تحریم‌های ایران، به بحث و گفتگو پرداخت. در این گفتگوی دونفره، مکرون به ترامپ پیشنهاد کرده است که در ازای متوقف شدن افزایش سطح غنی‌سازی فرابرجامی از جانب ایران، تهران مجاز به صادرات نفت خود «برای مدت‌زمان معین» و «به‌صورت محدود» باشد. کلیددار کاخ الیزه پیش از گپ و گفت با مستأجر کاخ سفید و درحالی‌که حدود سه هفته تا برداشتن گام سوم از سوی کشورمان باقی‌مانده، بسته‌ای پیشنهادی را برای ترغیب ایران به عدم کاهش تعهداتش در توافق هسته‌ای ارائه کرده بود؛ بسته‌ای که مفاد آن، چیزی جز انداختن توپ در زمین جمهوری اسلامی و عوض کردن جای بدهکار و طلبکار نیست. دراین‌باره گفتنی‌هایی هست:
1. فرانسه در حالی برای دریافت مجوز صادرات نفت ایران آن‌هم به‌صورت مشروط با آمریکا لابی کرده که اساساً جبران خسارت‌های ناشی از خروج ترامپ از برجام، به عهده اروپا بوده است. به‌بیان‌دیگر، اروپا باید بدون قید و شرط، مابازای عمل ایران به تعهداتش را انجام می‌داد که نداد، حالا برای انجام همان الزامات معوقه خود از سوی کاخ سفید اولاً برای ایران شرط گذاشته، ثانیاً این قید و بند را از طرف کشورمان با آمریکا در میان گذاشته است! اروپا و آمریکا در برجام تعهد کرده بودند که در صورت پایبندی جمهوری اسلامی به مفاد توافق هسته‌ای، محدودیت‌های تحریمی در حوزه بانکی و صادرات نفت را بردارند. نه‌تنها این‌چنین نکردند، بلکه می‌کوشند که همان تعهدات برزمین‌مانده را به قیمت بالاتر به جمهوری اسلامی بفروشند!! به‌بیان‌دیگر، برخورداری از حق فروش نفت و ایضاً رفع تحریم‌های بانکی حقی است که جمهوری اسلامی آن را به بهایی گران یعنی متوقف کردن فعالیت‌های هسته‌ای باید به دست می‌آورد و حالا که آمریکا زیر میز بازی زده و یک‌جانبه از برجام خارج‌شده، این اروپایی‌ها هستند که باید هزینه و جبران مافات کنند، نه ایران.
2. مکرون در بسته پیشنهادی خود به ایران اعلام کرده بود که فرانسه برای جبران کاهش فروش نفت کشورمان، خطی اعتباری در اینستکس شامل 15 میلیارد دلار افتتاح می‌کند که یک‌سوم آن را فرانسه و دوسوم بعدی را طرف‌های دیگر توافق هسته‌ای تأمین خواهند کرد. نکته اینجاست که فرانسوی‌ها برای جبران کاهش فروش نفت ایران، شروط جدیدی که کاملاً خواسته غرب را تأمین می‌کند، مطرح کرده و از جمهوری اسلامی خواسته‌اند مقارن با واریز این وجه به حساب اینستکس، «برنامه موشکی» و «نفوذ منطقه‌ای» خود را محدود کرده و بند «غروب برجام» با هدف ایجاد محدودیت 10 ساله برای فعالیت‌های هسته‌ای را دائمی نماید. اینستکس که به فرموده رهبر حکیم انقلاب، «شوخی تلخی است»، سازوکاری است که اروپا از اردیبهشت سال گذشته برای اجرای آن مهلت گرفت اما تاکنون عملیاتی نشده و بنا بود که از این طریق، پول فروش نفت ایران به حسابی در اینستکس واریز شود و سپس اقلام غیرتحریمی را به کشورمان بدهند (همان نفت در برابر غذا!). در حال حاضر اما نه‌تنها نفتی از ایران خریداری نمی‌شود، بلکه وقیحانه از جمهوری اسلامی می‌خواهند که در ازای تزریق 15 میلیارد دلار به اینستکس، از سه خط قرمز امنیتی خود عبور کرده و نهایتاً غذا و دارو را که در فهرست اقلام تحریمی قرار ندارد به ما مرحمت نمایند! امنیت کشور نه با این مبلغ بلکه با هیچ‌چیز دیگری قابل‌مبادله و معاوضه نیست و این ترفند نخ‌نماشده برای گرفتن مروارید در ازای دادن شکلات است!!
جالب است بدانیم که اینستکس راهکاری جایگزین برای تحریم‌های بانکی است که حالا در چنبره شروط مختلفی گرفتار آمده که هر کدام نیز به شرطی دیگر منضم شده است.
3. وزیر امور خارجه کشورمان در تأیید رویکرد پاریس در قبال برجام گفته‌اند که پیشنهادهای فرانسه در این راستا «در مسیر صحیحی به پیش می‌رود.» سؤال اینجاست که مشروط کردن حق مسلم فروش نفت ایران با دو شرط، آیا اتخاذ مسیر صحیح است؟! یا گشایش خط اعتباری و کاملاً نسیه و به‌ناحق فرانسوی‌ها در عوض کوتاه آمدن از مؤلفه‌های حیثیتی جمهوری اسلامی از نظر ایشان و وزارت خارجه، اتفاقی مثبت تلقی می‌شود؟!!
4. جناب ظریف در دی‌ماه سال گذشته، طی گفتگویی تفصیلی با روزنامه «خراسان» تصریح کرده بودند: «آن زمان یک معادله‌ای درست شد بین اقدامات ما و اقدامات غربی‌ها، اقدامات ما هسته‌ای بود و اقدامات آن‌ها اقتصادی. بنابراین، در اینکه غربی‌ها در انجام تعهدات خود کوتاهی کردند، شکی نیست. اما این واقعیت به این معنی نیست که هدف از برجام اقتصادی بود. اصلاً این‌طور نیست. بحث‌های هسته‌ای، امنیتی و خارج شدن از شورای امنیت بحث‌های اصلی ما بود و اینکه کسی بگوید هدف برجام اقتصادی بود با واقعیات و خطوط قرمزی که برای ما ترسیم‌شده بود، نمی‌سازد.» خب، با این اوصاف، اصرار مقامات کشورمان برای رفع تحریم‌ها چه جایگاهی دارد و چرا بر اجرای اینستکس که اساساً برای جبران تحریم‌ها طراحی‌شده، اصرار می‌شود؟! نکته دیگر اینکه چراغ سبز دستگاه‌های ذی‌ربط به دائمی کردن محدودیت‌های هسته‌ای ایران موسوم به «بند غروب»، چه قرابتی با اظهارنظر رئیس دستگاه دیپلماسی برای خارج شدن بحث‌های هسته‌ای از شورای امنیت و تأکید ایشان بر «غیرقابل‌مذاکره بودن برجام» دارد؟
انتهای پیام/4106/پ
انتهای پیام/