تحریم‌کنندگان به دنبال دلسرد کردن قشر دانشگاهی و نخبگان هستند/ توقف در راه پژوهش معنایی ندارد
گروه دانشگاه خبرگزاری آنا-هانا حیدری، سودابه داوران متولد آذر ماه 1344 در تبریز است. رشته پایه تحصیلی‌اش شیمی است و در دوره دکتری نیز شیمی پلیمر با گرایش پلیمرهای دارویی را ادامه داد. تمام تحصیلات دانشگاهی خود را در زادگاهش گذارنده است.
داوران در حوزه توسعه سیستم‌های دارورسانی فعالیت می‌کند که در ابتدا برای داروهای ضدالتهاب و بعد از اعمال تغییراتی برای داروهای ضد سرطان نیز استفاده می‌شود.
وی در حال حاضر عضو هیئت علمی دانشکده داروسازی و دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تبریز است. داوران از سال 1378 در دانشکده داروسازی این دانشگاه به تدریس مشغول است و در تأسیس مراکز تحقیقاتی از جمله مرکز تحقیقات کاربردی دارویی و مرکز تحقیقات نانوتکنولوژی دارویی نیز مشارکت داشته است.
وی که عضو هیئت مؤسس این مراکز است، بیشتر در حوزه تحقیقات دانشجویان دکتری با این دو مرکز همکاری می‌کند. داوران صاحب یک فرزند پسر است که در حال حاضر دانشجوی سال آخر پزشکی است و به‌زودی تحصیلاتش را تمام می‌کند. همسر وی پزشک مغز و اعصاب و عضو هیئت علمی دانشگاه تبریز است.
داوران تاکنون 150 مقاله ISI در حوزه نانو، دارورسانی و مهندسی بافت نوشته است و بیش از 500 مورد اختراع دارد که بیشتر آنها در زمینه دارورسانی است. در دانشکده داروسازی و دانشکده علوم نوین در حوزه نانوتکنولوژی پزشکی، زیست‌مواد دارویی، شیمی آلی، شیمی پلیمر، شیمی پروتئین‌ها و موضوعات دیگری تدریس می‌کند.
در ادامه این دانشمند و استاد دانشگاه در خصوص فعالیت‌ها و چالش‌هایش در راه توسعه داروهای ضدسرطان توضیح می‌دهد.
آنا: موفقیت‌های زیادی داشتید از دانشمند نمونه دانشگاه کمبریج و جایزه یونسکو تا تعداد زیادی اختراع و مقاله ISI، این افتخارات را برای چه پروژه‌هایی کسب کردید؟
داوران: در سال 1378 که به عنوان هیئت علمی پذیرفته شدم، کارهای تحقیقاتی‌ام را شروع کردم. در سال 1382 رتبه اول جشنواره رازی را برای گسترش سیستم‌های دارورسانی دریافت کردم. می‌توان گفت که موفقیت‌هایم از نظر پژوهشی از همان زمان شروع شد.
بعد از آن توانستم جوایز علمی در سطح استانی، ملی و سپس بین‌المللی دریافت کنم. بیشتر تحقیقاتی که منجر به کسب این جوایز شدند در رابطه با نانوداروهای مورد استفاده در درمان سرطان بوده‌اند.
آنا: در خصوص اختراعاتی که دارید، بیشتر توضیح دهید.
داوران: بیشتر این اختراعات در حوزه دارویی قرار می‌گیرند. داروهایی که فرمولاسیون جدیدی بر مبنای نانو دارند و به‌صورت هدفمند می‌توانند بسیاری از سرطان‌ها را درمان کنند. این داروها بدون آسیب به سلول‌های سالم، موارد آلوده را از بین می‌برند.
بخشی از تحقیقات نیز در ارتباط با درمان دیابت است و موفق به تولید فونداسیون‌های جدیدی برای داروهای ضد سرطان نیز شده‌ایم. در فرمولاسیون آنها از نانوذرات مغناطیسی استفاده شده که در این روش می‌توان چند دارو را در یک سیستم قرار داد.
اصطلاحاً به ترکیب شیمی‌درمانی و هایپرترونی(روشی که در اثر تولید حرارت سلول‌های سرطانی را از بین می‌برد) کامبینیشن تراپی یا درمان‌های ترکیبی گفته می‌شود. در این روش تومور سرطانی از چند جهت مورد هدف قرار می‌گیرد و یکی از ویژگی‌های خاص آن هدف‌گیری تومور به‌صورت انتخابی است.
موفق شدیم در این حاملان خاص داروهای ضد سرطان، معرف‌هایی را قرار دهیم که می‌توانند در تصویربرداری محل تومور نیز مؤثر واقع شوند.
بدین‌ترتیب محدوده و مرز تومور به طور کامل عکس‌برداری مشخص می‌شود. برای مثال اگر وقتی جراح می‌خواهد قسمتی از اندام را بردارد، دانستن مرزهای مشخص کمک بسزایی به موفقیت عمل می‌کند.
در هایپوترونی نانوذرات مغناطیسی با استفاده از میدان مغناطیسی خارجی هدایت می‌شوند و به سمت سلول‌های سرطانی و تومورهای جامد می‌روند. وقتی که نانوذرات مغناطیسی به مقصد موردنظر می‌رسند، میدان مغناطیسی خارجی اعمال می‌شود و بر اثر آن نانوذرات مغناطیسی حامل دارو شروع به تولید حرارت می‌کنند.
حرارت تولید شده می‌تواند باعث انهدام سلول سرطانی شود. علاوه بر اینکه شیمی درمانی و دارو، تومور را مورد حمله قرار می‌دهند حرارت هم از طریقی دیگر باعث انهدام آنها می‌شود. این روش یک روش درمانی ترکیبی است.
موفق به توسعه و ساخت حامل‌هایی شدیم که توانایی حمل دو یا سه دارو را به صورت هم‌زمان دارند. این روش در مواردی که مقاومت دارویی در مقابل سرطان به وجود می‌آید یا به اصطلاح بیمار در مقابل درمان مقاوم می‌شود نیز مفید هستند. استفاده از چنین سیستم‌هایی که توانایی حمل چند دارو با دُزهای مناسب را دارند، می‌تواند جلوی مقاومت دارویی در بیمار را بگیرد.
آنا: این محصول تجاری‌سازی شده و در حال استفاده است؟
داوران: در حال حاضر وارد بازار نشده اما در حال طی کردن مراحل تجاری‌سازی و اخذ مجوزهای بهداشت است تا وارد بازار شود.
آنا: پیش از این روی پروژه سیستم پیشرفته پلیمری کار می‌کردید، این برنامه به کجا رسیده است؟
داوران: اکثر حامل‌های دارویی بر مبنای پلیمری ساخته می‌شوند اما پروژه سیستم پیشرفته پلیمری به پلیمرهای هوشمند مرتبط است که می‌توانند به صورت هوشمند داروی مؤثر را به محل مورد نظر برسانند. در حال نوشتن یک مقاله در این خصوص برای ژورنال‌های معتبر علمی هستیم که هم تأثیر مغناطیس بر سرطان را بررسی می‌کند و هم نظریه‌ای خاص را بیان می‌کند. کاربرد این پلیمرهای هوشمند و خاص در درمان، بسیار مؤثر و پررنگ شده است.
آنا: در حال حاضر روی پروژه خاصی کار می‌کنید؟
داوران: پروژه‌هایی که روی آن کار می‌کنم در حیطه مهندسی بافت و پزشکی بازساختی است که بر اساس نانوساختارها هستند. مهندسی بافت یک حوزه بسیار پیشرفته در پزشکی محسوب می‌شود.
در این حوزه بافت‌هایی که آسیب دیده‌اند، عملکردشان مختل شده یا به طور کلی از دست رفته‌اند، توسط سیستم‌های خارجی جایگزین می‌شوند تا عملکرد طبیعی خودشان را بازیابی کنند.
موضوع اهدای عضو یک مسئله خیلی بحرانی است و مشکلات خاص خودش را دارد مثل کمبود اهداکننده، عدم انطباق میان بیمار با فرد اهداکننده و امکان پس زدن عضو اهداشده، بنابراین دانشمندان به دنبال تکنیک‌های پیشرفته‌تری بودند.
یکی از روش‌های مدرن این است که سلول‌های بیمار یا فرد اهداکننده را می‌گیرند، در یک ساختار سه بُعدی قابل‌انتقال و سازش‌پذیر با بدن، آنها را رشد می‌دهند، سپس این ساختار سلولی را به شکل ارگان آسیب‌دیده تولید می‌کنند. تمام این مراحل در خارج از بدن و در آزمایشگاه صورت می‌گیرد.
این علم جدید به نام علم پزشکی بازساختی یا سلول‌درمانی است که در واقع جدیدترین تحول در زمینه پزشکی محسوب می‌شود و خوشبختانه در این زمینه نیز تحقیقاتی داشته‌ایم.
آنا: چرا تمرکز اکثر پروژه‌هایتان روی درمان سرطان است؟
داوران: سیستم‌هایی که روی آنها کار می‌کنیم به سال‌ها تحقیق نیاز دارد و ممکن است مواد کمیاب و گران‌قیمتی در ساخت آنها استفاده شود. بنابراین باید به دنبال بیماری‌هایی می‌رفتیم که ارزش کاربرد این سیستم‌ها را داشته باشد.
با توجه به اینکه سرطان یک بیماری صعب‌العلاج است، مشکلات زیادی در راه درمان آن وجود دارد و درصد زیادی از مردم جهان به آن مبتلا می‌شوند، برای من کنترل و درمان این بیماری نخستین دغدغه علم پزشکی محسوب می‌شد.
سرطان می‌تواند از هر نظر خسارت‌های زیادی به جامعه وارد کند. زمانی که بدن بیمار بیش از حد درگیر این بیماری شود، دیگر درمان قطعی برای آن وجود ندارد. زمینه‌های زیادی برای تحقیق در پروسه درمان سرطان وجود دارد که هنوز بررسی نشده است.
آنا: مشوق‌تان در این راه چه بوده است؟
داوران: از دوران کودکی با تحقیق آشنایی داشتم چراکه پدرم شیمی‌دان بود، کارهای تحقیقاتی انجام می‌داد، فرآورده‌های دارویی تهیه می‌کرد و کارهایش در راه منافع جامعه بود. این‌ها نخستین جرقه‌هایی بود که در ذهنم زده شد و توانستم به این باور برسم که می‌توانم راه پدرم را ادامه دهم. به تدریج خودم هم به این موضوع علاقه‌مند شدم. مسئله سلامت جوامع بشر و مؤثر بودن در زمینه کمک به عالم بشری یکی از آرزوها و اهداف بزرگ من در زندگی است. پایان‌نامه‌ام هم در این زمینه بود، طی تحقیقات و مطالعات متوجه شدم که می‌توان کارهای مؤثری در این زمینه انجام داد و بنابراین این راه را ادامه دادم.
آنا: به عنوان یک خانم با چه مشکلی در این راه مواجه شدید؟
داوران: خوشبختانه پدر و مادرم هر دو فرهنگی بودند، علاقه زیادی به تحصیل داشتند. مادرم با جدیت تمام روی تمام مراحل تحصیلی و برنامه‌ریزی درسی نظارت می‌کردند.
خیلی زود ازدواج کردم و همه تحصیلات دانشگاهی‌ام را متأهل بودم. با اینکه در یک جامعه سنتی زندگی می‌کنیم و پیش‌فرض این است که اشتغال در محیط خانه، پرورش بچه‌ها و خانه‌داری برای خانم‌ها مناسب‌تر است اما خوشبختانه همسرم همکاری زیادی کردند و هیچ مانعی برای ادامه تحصیل و تحقیقاتم ایجاد نکردند. در حقیقت همسرم یکی از عوامل پیشرفت من در این زمینه بودند.
نمی‌توانم بگویم مشکلات زیادی داشته‌ام. اکثر حمایت‌هایی که لازم بود را دریافت کردم. مهم‌ترین چالشی که در حال حاضر با آن مواجه هستیم، کمبود اعتبارات پژوهشی است. این مشکل نیز کلی است. فکرمی‌کنم اگر تهران زندگی می کردم بیشتر می‌توانستم از امکانات دولتی، دانشگاهی و پژوهشی بهره‌مند شوم. این امکانات در شهرستان‌ها کمتر است و توزیع آنها نیز عادلانه نیست.
انتظار داشتم یک مرکز تحقیقاتی در اختیارم قرار بگیرد تا بتوانم کارهایی را که سال‌ها روی آنها تحقیق کرده و یک گام با تولید آن فاصله دارم به دست مردمی برسد که به آنها نیاز دارند.
این امکانات در اختیارم قرار گرفته نشده و طرح‌هایم به سرمایه‌گذاری نیاز دارد و اگر از آنها حمایت نشود، به نتیجه نهایی نمی‌رسد.
چند سالی است که برای برندگان جایزه یونسکو باشگاه و شورایی تشکیل شده که من هم در آن عضو هستم. هر سال باید گزارشی از کارهای تحقیقاتی خود ارائه بدهند که چه کارهایی کرده‌اند.
هدف این است که تأثیرگذار باشیم تا تحقیقات به محصول تبدیل شود. متأسفانه هنوز به این مرحله نرسیده‌ایم.
آنا: دانشجویانی را که برای پروژه‌ها می‌پذیرید، چگونه انتخاب می‌کنید؟
داوران: نخستین ارزیابی که در مورد دانشجویان انجام می‌دهم بیشتر بر پایه اشتیاق و علاقه‌ای است که به کار دارند. اراده و تداوم در کار دانشجو نیز بسیار مهم است چراکه کار پژوهشی فراز و نشیب‌های زیادی دارد و به‌راحتی به جواب نمی‌رسد. در این کار به استقامت، اطلاعات خوب، مطالعه کافی و کار مداوم نیاز است.
بنابراین سعی می‌کنم دانشجویانی را بپذیرم که واقعا به کار علاقه دارند یا زمینه تحصیلی‌شان با موضوع‌های پژوهشی من مرتبط است. استفاده از این روش انتخابی در بیشتر مواقع اثرگذار و نتیجه‌بخش بوده است. بسیاری از مقالات چاپ‌شده در مجلات بین‌المللی و کارهایی که به تولید نزدیک شده‌اند با همکاری دانشجویان میسر شده است.
آنا: قصد نقل مکان به تهران را ندارید؟
داوران: خیر. در واقع موقعیت‌های زیادی برای خروج از کشور و کار در محیط‌های دانشگاهی خارجی فراهم شد. زندگی در تهران نیز اگر بخواهم میسر می‌شود اما تاکنون اقدامی نکرده‌ام. علاقه خاصی به زادگاهم دارم و زندگی‌ام را آنطور که در تبریز شکل گرفته دوست دارم.
پسرم نیز در تبریز درس می‌خواند، بنابراین ترجیح می‌دهم همان جا زندگی کنم. برای من باعث افتخار است که در جایی کار کنم که مفید واقع شوم اما در حال حاضر شرایط نقل مکان به تهران فراهم نیست.
آنا: در دانشگاه‌های تهران تدریس داشته‌اید؟
داروان: دوره‌هایی برای دانشجویان دکتری گروه زیست مواد در دانشگاه علوم پزشکی تهران گذاشته‌ام که به‌صورت فشرده تدریس می‌کردم.
آنا: با توجه به تجربه‌ای که در حوزه دارو و پزشکی دارید، زمانی که پسرتان تصمیم به تحصیل در رشته پزشکی گرفت، حمایتش کردید یا سعی کردید منصرفش کنید؟
داوران: حمایتش کردم. شخصاً علاقه زیادی به رشته پزشکی دارم چراکه ارزش انسانی زیادی در آن وجود دارد. از سوی دیگر به دلیل همکاری با دانشجویان پزشکی با سختی‌های آن آشنا بودم و می‌دانستم که مراحل طولانی، دشوار و طاقت‌فرسایی در پیش دارد اما تشویقش کردم که در این رشته تحصیل کند.
آنا: پسرتان علاقه‌ای به کار تحقیق و توسعه دارو دارد؟
داوران: قبل از اینکه وارد بخش‌های تخصصی تحصیلش شود مدتی در حوز علوم پایه کار کرد. طی این مدت یک سری همکاری‌های تحقیقاتی نیز داشتیم و حتی جایزه‌ای هم در این زمینه از دانشگاه دریافت کرد.
اما با آغاز شیفت‌های عملی در بیمارستان، حجم کاری‌اش بیشتر شد و نتوانست به کار تحقیقاتی ادامه دهد. امیدوارم بعد از گذراندن مرحله تخصصی، فرصت بیشتری برای همکاری داشته باشد.
آنا: مدال یونسکو را برای چه پروژه‌ای کسب کرده‌اید؟
داوران: مدال یونسکو را برای پروژه تهیه پارتیکل‌های دارو در درمان سرطان و دیابت کسب کردم. گفتنی است که این جایزه برای یک مقاله یا طرح به شخص تعلق نمی‌گیرد.
کمیته یونسکو کارهای تحقیقاتی افرادی را که در زمینه نانو کار می‌کنند، بررسی می‌کند و به مجموعه فعالیت‌های وی امتیاز داده می‌شود. تا زمانی که با من تماس گرفتند و گفتند که برنده مدال شده‌اید، هیچ اطلاعی از وجود چنین کمیته‌ای نداشتم. این کمیته به صورت جهانی فعال است و محققان نانو را در سراسر دنیا رصد می‌کند.
آنا: از یونسکو تسهیلاتی به شما داده می‌شود؟
داوران: یونسکو سیاستی در این خصوص ندارد. تنها افراد شاخص را شناسایی می‌کند. درواقع این یک سازمان علمی، فرهنگی، اجتماعی زیرمجموعه سازمان ملل است که جوایز مادی آن شامل مدال و جایزه می‌شود. در ادامه کار فرد باید بتواند گرانت‌های داخلی یا جهانی را بر اساس جوایزش جذب کند تا کار تحقیقاتی خود را به سرانجام برساند.
آنا: یکی از دانشمندان برتر دانشگاه کمبریج هم هستید؟
داوران: مرکز بیوگرافی دانشگاه کمبریج دو بار در سال‌های 2008 و 2012 من را به عنوان یکی از 100 دانشمند برتر جهان انتخاب کرده است. این مرکز نیز سیستم ارزیابی خاصی دارد که از طریق مقالات و طرح‌های تأثیرگذار و میزان مرجعیت علمی آنها دانشمندان را انتخاب می‌کند.
آنا: چه افتخارات دیگری در جهان علم کسب کرده‌اید؟
داوران: چند بار به عنوان محقق نمونه دانشگاه انتخاب شدم. دو بار محقق نمونه استان آذربایجان شرقی شدم. به‌عنوان یکی از زنان نمونه جهان اسلام انتخاب شدم و در جشنواره‌های متعدد هم جایزه کسب کرده‌ام. سال گذشته هم به عنوان مادر نمونه آذربایجان شرقی از طرف بنیاد مادر استانداری انتخاب شدم.
آنا: چه نصحیتی برای دانشجویان رشته‌های پزشکی دارید؟
داوران: در حال حاضر از نظر وضعیت سیاسی در شرایط خاصی قرار داریم. بیشتر مواقع با جوان‌هایی برخورد می‌کنم که دلسرد شده‌اند نمی‌دانند آینده شغلی‌شان به کجا می‌رسد، این رشته را انتخاب کنند یا خیر، در کشور بمانند یا نمانند؟
به همه آنها نصحیت می‌کنم که شرایط فعلی گذرا خواهد بود، هر کشوری فراز و نشیب‌های خاص خودش را داشته است. وقتی در برهه تحریم‌ها قرار می‌گیریم، مسلماً روی همه مسائل تأثیر منفی می‌گذارد و حتی ممکن است فرصت‌هایی نیز به وجود بیاورد.
هدف اصلی تحریم‌کنندگان ایجاد دلسردی میان قشر دانشگاهی و به‌ویژه نخبگان کشور است تا خودتحریمی بین آنها به وجود بیاورد. با این وجود مشکلات را قبول دارم و می‌دانم شرایط کاری دشوار شده است. مشکلاتی از نظر اعتبارات پژوهشی به وجود آمده و پایان‌نامه‌ها به آن شکل که باید جلو نمی‌رود اما به دانشجویان توصیه می‌کنم استقامت کنند، به کارشان ادامه دهند، تجربه کسب کنند و با تکنیک‌ها آشنا شوند.
نباید همواره دنبال کارهای دولتی باشیم، باید به دنبال خوداشتغالی یا تولید باشیم. دانشجویان باید در این مسیر حرکت کنند و یاد بگیرند برای خود، آینده‌شان و دیگران اشتغال‌زایی کنند. باید دانشجویان را طوری تربیت کرد که صرفاً به دنبال مدرک و چاپ چند مقاله نباشند.
باید تولیدکننده فناوری باشیم و ادعا می‌کنیم که در این راه قدم برداشته‌ایم، البته این ادعا از نظر آمارهای معتبر جهانی نیز صحت دارد. ایران پانزدهمین کشور تولیدکننده علم در جهان محسوب می‌شود و این باعث افتخار است اما باید به فکر تولید فناوری نیز باشیم.
باید به فکر تولید کسب‌وکار باشیم. دانشجویان نباید صرفاً نظریه یاد بگیرند. باید به فکر کسب مهارت، تکنیک و افزایش علم باشند. به دانشجویانم توصیه می‌کنم که به جای تئوری به سراغ کسب مهارت بروند.
این امر باعث می‌شود امکانات و فضای کشورهای دیگر نیز آشنا شوند. این کارها باید در راستای ارتقای مهارت‌های فردی و کمک به خودکفایی و شکوفایی کشور صورت بگیرد.
آنا: چندی پیش گزارشی منتشر شد که خبر از موجه عظیم مهاجرت پزشکان کشور به ترکیه می‌داد. فکر می‌کنید دلیل این مسئله چیست؟
داوران: همانطور که می‌دانید در حال حاضر فارغ‌التحصیلان رشته‌های پزشکی، دندان‌پزشکی و داروسازی در کشور افزایش بسیاری داشته است. با توجه به اینکه این رشته‌ها که رشته‌های برتر علوم تجربی به شمار می‌روند، بیشتر دانشجویان نیز به سراغ این رشته‌ها می‌روند چراکه درآمد آنها تضمین‌شده است.
از سوی دیگر پزشکانی که فارغ‌التحصیل می‌شوند با مشکل تخصص روبه‌رو هستند. ورود به به دوره‌های تخصصی بسیار دشوار شده است. ماندن در مرحله عمومی نیز محدودیت‌های خاصی دارد. بنابراین دانشجویان سعی می‌کنند برای ادامه تحصیل و گرفتن تخصص در یکی از رشته‌های آینده‌دار به کشورهای خارجی بروند.
دامنه تحمل مشکلات برخی افراد نیز بسیار پایین است که دلیل دیگر این حجم مهاجرت بالاست. همچنین تورم اقتصادی و مشکلات دیگری جامعه باعث دلسردی و مهاجرت برخی افراد می‌شود.
شخصاً فرد مقاومی هستم و بر این باورم که انسان‌ها در لحظات سخت محک زده می‌شوند. می‌توانیم بمانیم، تغییر ایجاد کنیم، زمینه‌ساز شکوفایی و خلاقیت در کشور باشیم. در حال حاضر دسترسی به ماده اولیه دشوار است، بودجه تحقیقاتی کاهش یافته و دانشگاه‌ها نیز اعتباری نمی‌دهند. اما دانشجویان خلاقیت‌هایی به خرج می‌دهند، که باعث شگفتی است.
با استفاده از ساده‌ترین ابزار، روش‌های ساده ابداع می‌کنند تا در این شرایط سخت به نتیجه برسند. بنابراین در این سختی‌ها و محدودیت‌ها نیز فرصت‌هایی ایجاد می‌شود.
نخبه‌ها و جوانان ایرانی به کشورهای خارجی می‌روند، باید بدانند که در بهترین حالت یک شهروند درجه دو محسوب می‌شوند. بدین‌ترتیب می‌توان کشور را آباداتر کرد. باید ماند و تلاش کرد تا به نتیجه رسید.
آنا: کتابی هم نوشته‌اید؟
داوران: کتاب‌هایی در حوزه نانوتکنولوژی نوشته‌ام که شامل اصول اولیه نانوتکنولوژی، مقدمه‌ای بر نانوتکنولوژی، نانومدیسن یا نانوتکنولوژی در پزشکی است.
در زمینه‌های مختلف نیز کتاب مطالعه می‌کنم. کتاب‌های تاریخی زیادی در زمینه تاریخ ایران و تاریخ جهان خوانده‌ام. به کتاب‌های رمان نیز علاقه دارم و اگر وقت آزادی داشته باشم به آنها نیز می‌پردازم. کتاب «جنگ و صلح» تولستوی یکی از کتاب‌هایی است که تأثیر زیادی رویم گذاشت.
آنا: با توجه به حجم بالای فعالیتی که دارید، وقتی برای تفریح باقی می‌‌ماند؟
داوران: زندگی یک‌بُعدی را نمی‌پسندم و از نظر من این نوع زندگی خسته‌کننده است. از سوی دیگر سایر مسئولیت‌هایم به عنوان یک مادر و یک همسر ایجاب می‌کند که همه جوانب زندگی را در نظر بگیرم. بنابراین به برنامه‌های تفریحی، سفر، مهمانی و نظایر آن نیز می‌پردازم تا فضای نشاط و آرامش در خانه از بین نرود.
آنا: کدام یک از اختراعتان در مرحله تجاری‌سازی قرار دارد؟
داوران: بیشتر فرآورده‌های پوستی و غضروف و فرآورده‌های که کاربرد ضد چروک دارند در مرحله تجاری‌سازی هستند. سعی دارم داروهایی که طراحی می‌کنیم که شامل مواد شیمیایی و داروهای گیاهی باشد. برای مثال در یکی از پروژه‌ها با دانشجویان روی دارویی کار می‌کنیم که حاوی زردچوبه است و در درمان سرطان و کاهش درصد سلول‌های سرطانی بسیار مؤثر است. در تلاشم هستیم تا این فرمولاسیون ترکیبی را وارد بازار کنیم.
آنا: نظرتان در خصوص طب سنتی چیست؟
داوران: رابطه خوبی با طب سنتی دارم. برخی از همکارانم با رویکرد طب سنتی روی بعضی از گیاهان دارویی کار کرده‌اند که به نتایج خوبی دست یافته‌اند. با برخی از آنها جلساتی داشتیم تا این داروها را به‌صورت فرمولاسیون‌های اصولی درآوریم. گرایش به سوی طب سنتی در دنیای امروزی بیشتر شده و این امر خوبی است. البته همه گیاهان و مواد طبیعی نمی‌توانند مؤثر باشند. بعضی از آنها می‌توانند برای انسان مضر باشند. اما بسیاری از آنها را می‌توان در علم پزشکی و درمان وارد کرد تا عوارض داروهای شیمیایی کمتر شود.
آنا: برنامه‌تان برای آینده چیست؟
داوران: فکر می‌کنم به اندازه کافی مقاله نوشته‌ام و به اندازه کافی تحقیق کرده‌ام. هدف این است که حداقل یکی از داروها را به تولید انبوه برسانم. باید محصولی را تولید کنم که درمان بیماری صعب‌العلاج است. یکی از دلایلی که تمایل زیادی به ارتباط با طب سنتی دارم این است که هر دانشگاهی می‌تواند با محصولات بومی خود مطرح شود و بدرخشد.
ممکن است گیاهی در کشور داشته باشیم که در مناطق دیگر وجود نداشته باشد. بنابراین اگر بتوانیم با استفاده از گیاهان بومی منطقه و کانی‌های خاص کشور، محصول دارویی مؤثری تولید کنیم، تمام جهان خواستار این دارو خواهند شد. هدفم این است که از این پس در این مسیر حرکت کنم.
آنا: حرف آخر؟
داوران: از دانشجویان و جوان‌ها می‌خواهم که با اعتماد، علاقه و ایمان به کارشان ادامه بدهند، دلسرد نشوند، رویاها و آرزوهای بزرگ داشته باشند تا زندگی‌شان را متحول کنند. برای داشتن رویاهای بزرگ، برای رسیدن به رویاها و آرزوهای خود باید در زندگی هدف داشته و برنامه‌ریزی منظم داشته باشیم. داشتن اهداف منظم باعث تمرکز و تقویت اراده انسان می‌شود.
اگر از دانشمندان حمایت نشود و مسئولان حاشیه‌ای مانع کار آنها نشوند، فرصت و فضای بهتری برای درخشیدن به وجود می‌آید. افرادی که در کشور مانده‌اند، برای آن تلاش می‌کنند و باید از آنها حمایت شود. در این شرایط سخت کنونی همانطور که رهبر انقلاب نیز فرموده‌اند پژوهش موضوع بسیار مهمی است.
یکی از مشکلاتی فعلی که باعث عقب‌ماندگی در کشور شده، چشم و هم‌چشمی‌ها و رقابت‌های مخرب است. برای مثال وقتی شخصی جایزه‌ای دریافت می‌کند یا به موفقیتی می‌رسد، دیگران به‌جای افتخار کردن شروع به تخریب فرد می‌کنند تا دستاوردهای وی را کمتر جلوه دهند.
انتهای پیام/4107/4021/
انتهای پیام/