سیره فرهنگی و سیاسی «پیشوای صادق (ع)» از زبان امام خامنهای
به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات و کتاب گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، در دوران مبارزه با رژیم ستم‌شاهی و در زمانی که رهبری جامعه مهم‌ترین مسئله نهضت اسلامی بود، رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت آیت‌الله خامنهای چند سخنرانی درباره تحلیل زندگانی امام ششم (ع) ایراد کردند که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تحت عنوان «پیشوای صادق (ع)» با همکاری روزنامه جمهوری اسلامی در 17 شماره روزنامه جمهوری اسلامی در خرداد سال 1358 تنظیم و منتشر گردید. تاریخ دقیق انجام سخنرانی معلوم نیست ولیکن بین سال‌های 45 تا 50 شمسی بوده است. محتوای کتاب هرچند مختصر است، اما یکی از بهترین تحلیل‌‌های سیاسی درباره عملکرد امام صادق (ع) شمرده می‌شود.
کتاب «پیشوای صادق (ع)»، مشتمل بر همین سخنان امام خامنهای درباره سیره فرهنگی سیاسی امام صادق (ع) است که در قالب یادداشت‌هایی در روزنامه جمهوری اسلامی در خرداد سال 1358 منتشر شده است.
در دیدگاه رهبر معظم انقلاب، سیره امامان معصوم (علیهم‌السلام) به انسانی 250 ساله تشبیه می‌شود که بر اساس شرایط زمانی، بهترین شیوه را برای رسیدن به اهداف والای اسلام، انتخاب کرده‌اند؛ گاهی با جهاد، گاهی با آتش‌بس، گاهی با مبارزات سرّی، گاهی با کار فرهنگی و تبیینی به انجام وظیفه پرداخته‌اند. در این میان، امام صادق (ع) سهم مهم و تأثیرگذاری را در تاریخ سیاسی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) داشته‌اند. آنچه در دیدگاه آیت‌الله خامنهای نسبت به سیره سیاسی آن حضرت، مشاهده می‌شود تلاش حضرت برای تأسیس حکومت مطلوب ائمه (علیهم‌السلام) است.
در این کتاب، با تشریح اهداف امامت و توضیح مبنای انسان 250 ساله، به جایگاه و اقدامات امام صادق (ع) اشاره شده است.
کتاب «پیشوای صادق (ع)» در 99 صفحه در قطع رقعی از سوی دفتر نشر فرهنگ اسلامی وارد بازار کتاب شده است.
در بخشی از این کتاب تحت عنوان «شرح زندگی امام صادق (ع) در هاله‌ای از ابهام» می‌خوانیم: «در اینجا لازم است به یکی از تأسف‌انگیزترین چیزهایی که برای پژوهشگر زندگی امام صادق (ع) مطرح می‌شود، اشاره کنیم و آن این است که شرح زندگی امام به‌ویژه در سالیان آغاز امامتش که مصادف با اواخر حکومت بنی‌امیه بود، در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. این زندگی پرماجرا و حادثه‌خیز که کشمکش‌ها و فراز و نشیب‌های آن از لابه‌لای صدها روایت تاریخی مشاهده می‌شود، نه در تاریخ و نه در گفتار و محدثان و تذکره‌نویسان، هرگز به شکل مرتب و پیوسته منعکس نگشته و زمان و خصوصیت بیشتر حوادث آن تعیین نشده است. پژوهشگر باید با تکیه بر قرائن و ملاحظه جریان‌های کلی زمان و مقایسه هر روایت و اطلاعاتی که درباره اشخاص یا حوادث یادشده در آن، از منابع دیگر می‌‌توان به دست آورد، زمان و مکان و خصوصیات حادثه را کشف کند. شاید یکی از علل این گنگ بودن و ابهام به‌ویژه، در فعالیت‌های تشکیلاتی امام با یارانش را در ماهیت این کارها می‌باید جستجو کرد».
انتهای پیام/4028/
انتهای پیام/