سپهری: خدمات دندانپزشکی به مناطق محروم کشور نیازمند حمایت مالی است
گروه دانشگاه خبرگزاری آنا؛ «ستاره‌های جهادی ایران» روایت زندگی جوانان مؤمن، مهاجر و جهادگری است که بهترین وقت‌های زندگی خود را برای خدمت به نیازمندان گذراندند و با دستان خالی و اراده‌های آهنین جاده‌های صعب‌العبور دورترین و محروم‌ترین نقاط ایران را طی کردند.
بسیاری از این جهادگران تنها با هزینه‌های شخصی و بدون حمایت ارگان‌های دولتی به کمک محرومان و نیازمندان کشور شتافتند اما جوانان جهادگر بدون هیچ چشم‌داشت، توقع و انتظار تشکر و قدردانی از طرف مسئولان، بر این باورند که وقتی دستی را به یاری می‌گیرند، دست دیگرشان در دستان خداست. وقتی از پیامبر بلندمرتبه اسلام درباره محبوب‌ترین بندگان نزد خداوند سؤال شد، ایشان فرمودند: محبوب‌ترین بندگان نزد خداوند، آن کسی است که سودش بیشتر به مردم برسد.
در این رابطه گروه دانشگاه خبرگزاری آنا برای الگوسازی و معرفی نخبگان جهادگر کشور و ترویج سنت حسنه خدمت‌رسانی به محرومان که در اسلام به آن تأکید شده است، مجموعه مصاحبه‌هایی با برترین‌های کشور در امر خدمت‌رسانی به محرومان تحت عنوان «ستاره‌های جهادی ایران»، تدارک دیده است.
نخستین شماره‌های «ستاره‌های جهادی ایران» به معرفی نخبگان جهادی عرصه علوم پزشکی اختصاص دارد که در آن مصاحبه‌ای تدارک دیده‌ایم با جمعی از نخبگان «گروه ملی سلامت ایقان» که از موفق‌ترین و برترین گروه‌های جهادی در حوزه سلامت کشور هستند؛ «گروه ملی سلامت ایقان» در جشنواره ملی جهادگران در بهمن‌ماه ۱۳۹۷، از مجموع ۱۱ هزار گروه جهادی در کل کشور، در عرصه بهداشت و سلامت به‌عنوان گروه برتر جهادی معرفی شد.
چهارمین شماره از مجموعه «ستاره‌های جهادی ایران» متن کامل مصاحبه با دکتر سپیده سپهری، دکتری عمومی دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد است که از سال 97 بیش از 14 سابقه حضور در اردوهای جهادی مختلف در حوزه سلامت را دارد.
آنا: لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید.
سپهری: سپیده سپهری، متولد 1372 در شهرستان اصفهان هستم. از سال 1391 در رشته دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد مشغول به تحصیل شدم و در سال 97 هم فارغ‌التحصیل شدم.
آنا: در دانشگاه از چه سالی با کارهای خیریه و گروه‌های جهادی آشنا شدید؟
سپهری: اولین سابقه حضورم در اردوهای جهادی، سال آخر دانشگاه و ترم 11 بود. دکترای عمومی دندانپزشکی 12 ترم است، ترم‌های اول سعی نمی‌کردم که در اردوهای جهادی شرکت کنم، به خاطر اینکه دانشجویان ترم‌های پایین نمی‌توانند کار تخصصی انجام بدهند. به همین خاطر اولین بار که در گروه‌های جهادی شرکت کردم بهار 1397 در اردوی جهادی یاسوج با گروه ملی سلامت ایقان بود. اولین دفعه هم که با اردوی جهادی آشنا شدم از همین گروه ایقان بود. بعد پشت سر هم اردوهای بسیاری با گروه‌های جهادی دیگر رفتم که همه در حوزه دندانپزشکی بوده است.
آنا: در اردوهای جهادی در حوزه دندانپزشکی چه خدماتی به بیماران ارائه می‌شود؟
سپهری: در اردوهای جهادی به‌شرط وجود امکانات، خدمات دندانپزشکی متعدد و مختلفی مثل آموزش‌های بهداشت دهان و دندان، ترمیم و کشیدن دندان می‌توان ارائه داد؛ اما متأسفانه در بسیاری از اردوهای جهادی مسئولان به ما قول تهیه امکانات اولیه برای درمان می‌دادند، ولی عملاً هیچ وسیله و امکاناتی در اختیارمان قرار نمی‌گرفت. ما تنها به یک معاینه محدود می‌شدیم. اردوهایی که با گروه سلامت ایقان به‌استثنای شهرستان یزد که شبکه بهداشت یزد با ما همکاری کرد و ما رفتیم و خدماتی را ارائه کردیم. در اردوی زابل، مسئولان قول همکاری داده بودند، ولی امکانات ندادند.
آنا: در اردوهایی که رفتید چه کاستی‌هایی در این زمینه دیدید؟ چه راهکاری برای حل مشکلات گروه‌های جهادی حوزه سلامت و دندانپزشکی پیشنهاد می‌کنید؟
سپهری: در خصوص دندانپزشکی مشکلی در همه اردوها هست، همیشه چند دندان‌پزشک فارغ‌التحصیل مجرب همراهمان است و هر دفعه که مسئولان آن منطقه قول می‌دهند امکانات اولیه را مهیا کنند، معمولاً عملی نمی‌شود. دندانپزشکی رشته‌ای است که تجهیزات تخصصی می‌خواهد و صرفاً یک معاینه و دارو نیست. بعضی از گروه‌های جهادی امکانات خوبی در بخش دندانپزشکی، دارند اما گروه سلامت ایقان با وجود اینکه برترین گروه جهادی در حوزه سلامت شده به علت اینکه وابسته به نهاد خاصی نیست، نیازمند حامی مالی است. به همین سبب در ایقان فعلاً نشده که کارهایی که می‌خواستم انجام دهم. مشکلات را می‌بینم ولی چون هیچ وسایلی به ما نمی‌دهند، نمی‌توانم حلش کنم.
آنا: بعضی از گروه‌های جهادی امکانات خوبی دارند، مثلاً دندان‌پزشکان در این گروه‌ها در بیمارستان صحرایی مستقر می‌شوند؟ آیا در این شرایط می‌توان همانند یک دندانپزشکی مجهز خدمات ارائه داد؟
سپهری: کاری که می‌توان در یک بیمارستان صحرایی در حیطه دندانپزشکی انجام داد، کشیدن و ترمیم است و فکر نکنم بیش از این بشود کاری کرد. عصب‌کشی و نظایر آن مقدور نیست زیرا هم هزینه‌اش زیاد است و هم امکانات زیادی می‌خواهد. برخی موارد نیاز به عکس دارد، فالوآپ می‌خواهد، وسایل گران‌قیمت نیاز دارد. ولی کار دندانپزشکی در زمینه کشیدن و ترمیم، صرفاً یک یونیت سیار شامل وسایل محدود مثل انبر و این‌جور چیزهاست. یک‌بارمصرف نیست که بگویید مثلاً 500 هزار تومان هزینه کنم و تمام شود. نه همه دانشگاه‌های کشور هم چندین سِتش را دارند.
یونیتی که ما می‌گوییم منظورمان یونیت تخصصی و بزرگ که در دندان‌پزشکی‌ها می‌بینید هم نیست، بلکه یونیت خیلی ساده سیار است و یک‌سری وسایل ضدعفونی‌کننده که همین وسایل کشیدن دندان را بگذارند درونش و ضدعفونی شود و خیلی هم هزینه‌بر نیست که اگر واقعاً این امکانات اولیه را در اختیار ما بگذارند، به‌راحتی می‌توانیم در مناطق محروم خدمات دندانپزشکی ارائه بدهیم.
آنا: آیا با وجود امکانات کم، فقط اقدامات آموزشی و پیشگیرانه در مناطق محروم در حوزه سلامت دهان و دندان کافی است؟
سپهری: گاهی اقدامات آموزشی هم جوابگو نیست. وقتی دندان شخصی پوسیده می‌شود، علاوه بر آن‌که فرد اذیت می‌شود و درد دارد، عفونت می‌کند و اثرات سیستمیک هم دارد، یعنی روی سلامت کل بدنش هم اثر می‌گذارد. خیلی وقت‌ها عفونت ایجاد می‌کند و خیلی مبحث عفونت دندان مهم است. درست است بهداشت دهان، مسواک زدن، دهان‌شویه، همه اینها مهم است. ولی وقتی ما به منطقه‌ای می‌رویم که فقر امکاناتی وجود دارد، قطعاً در هر دهانی، هفت هشت دندان پوسیده مشکل‌آفرین هست. مرتب می‌آمدند پیش من، می‌گفتند دندانم چرک کرده، یک مسکنی می‌دهی؟ یا یک آنتی‌بیوتیک یا چرک‌خشک‌کن داری؟ خب ببینید الآن مُسکِن می‌خورد، یک هفته دیگر درد دارد. چقدر مُسکن بخورد؟! اینها ضرر دارد، روی کبدش، روی معده‌اش، روی سلامت روحش، روی همه‌چیزش تأثیر می‌گذارد و این چرخه ادامه دارد خواب و زندگی فرد را مختل می‌کند، وقتی خوابش مختل شود، حوصله دامش و کشاورزی خودش را هم ندارد، به دامش رسیدگی نمی‌کند. دامش معیوب می‌شود. به محصولات کشاورزی‌اش رسیدگی نمی‌کند، کشاورزی‌اش افت می‌کند؛ و این یک سیکل معیوب است.
اقدامات آموزشی تا حدودی خوب است اما همیشه کارساز نیست. مثلاً 50 تا مسواک در یک روستای محروم پخش می‌کنیم، آموزش هم می‌دهیم اما آیا همه افراد مسواک می‌زنند؟ خیلی از مردم عادی هم مسواک نمی‌زنند! حالا نخ دندان که اصلاً نمی‌داند چیست. یا مثلاً دهان‌شویه، گران است، به فرد بدهید هم استفاده نمی‌کند. یا خدای‌ناکرده اشتباهاً دهان‌شویه را می‌خورد و به معده‌اش آسیب می‌رساند.
اینکه می‌گویند خدمات بهداشتی، خب این واقعاً فایده ندارد. در بسیاری اردوها که می‌رویم فعالیتمان فقط در حد آموزش عمومی دهان و دندان است. البته همین مقدار را هم توجه نمی‌کنند، در مناطق محروم خیلی‌ها با حیطه مسواک زدن و نخ دندان زدن آشنا نبودند. واقعاً دندانپزشکی یک حیطه‌ای است که در لحظه باید درمان شود. حتی نمی‌توان بی‌دلیل دارو نوشت. دارو می‌نویسی خب این یک ماه اثر دارد بعدش چطور؟
آنا: هر چقدر فرهنگ‌سازی هم بخواهید بکنید، جوابگو نیست.
سپهری: بله وقتی‌که درد تشخیص داده می‌شود، نیازمند که درمان سریع است. وقتی شخص به مطب پزشک می‌رود، دکتر با دیدن یک گرافی یا جواب آزمایش به‌راحتی بیماری را تشخیص می‌دهد، مثلاً می‌گوید برو این قرص را بخور بعد بیا تا نتیجه مشخص شود، اما دندانپزشکی این‌طور نیست، همان لحظه باید مریض درمان بشود و برود. وقتی وسیله و امکانات نباشد، دندانپزشکی به مشکل می‌خورد.
در کشور مشکلات حوزه دندان خیلی زیاد است و نیازمند صرف هزینه است. هم امکانات می‌خواهد و هم پیگیری. ما که این امکانات را برای خودمان نمی‌خواهیم، می‌خواهیم برای مردم محروم استفاده کنیم. لذا خواهشمندم مسئولانی که واقعاً کاری از دستشان بر می‌آید یا خودشان اقدام مناسبی انجام بدهند و یا امکانات را در اختیار گروه‌های جهادی قرار بدهند. هدف ما همه‌اش همین است.
آنا: در یک سال اخیر در گروه‌های جهادی مختلفی به‌عنوان دندان‌پزشک حضور داشتید. عملکرد گروه ملی سلامت ایقان را در چه زمینه‌ای متفاوت از سایر گروه‌های جهادی می‌دانید.
سپهری: فرق گروه ایقان با اردوهای دیگری که من رفتم در این است که پزشکان این گروه به سراغ بیمارشان می‌روند و به تک‌تک خانه‌های محروم سر می‌زنند. اکثر اردوهایی که من می‌روم، یک جا ساکن می‌شوند و اطلاع‌رسانی می‌کنند و مردم خودشان می‌آیند. شاید واقعاً افرادی وجود داشته باشند که نتوانند بیایند. ولی ایقان جزء اردوهای استثنایی هست که به جاهای خیلی محروم می‌روند.
این گروه هر کدام‌شان یک عضو بدن هستند. دام‌پزشک، دندان‌پزشک، ماما مکمل هم هستند. ماما دنیا می‌آورد تحویل اطفال می‌دهد، اطفال بزرگش می‌کند تحویل داخلی می‌دهد، داخلی، دندان و سایر بخش‌ها همه سیکل پیوسته‌اند. هر کدام نباشد، نقص است. یک بیمارستان کوچک است! حالا دندانپزشکی نقص دارد، نقصش هم سخت نیست، هزینه‌اش میلیاردی نیست، میلیونی است، شاید سه یا چهار میلیون است که با یک همت جهادی این مشکل به‌راحتی حل می‌شود.
انتهای پیام/4107/4126/
انتهای پیام/