انقلاب خروس‌ها علیه فقر و گرسنگی/39 درصد مردم فرانسه فقیرند+آمار

گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا، محمدعلی حسن‌نیا؛ در مه 1968 بود که دانشجویان و اقشار کارگری در فرانسه در دسته‌های کوچک به خیابان آمدند. در آن زمان، ژنرال دوگل، نماینده آزادی‌بخش مردم فرانسه در مسند کار قرار داشت و سفر خود به رومانی نیمه‌تمام گذاشت و به پاریس بازگشت. دانشجویان پیش‌قراولان این تظاهرات بودند. بعد از چهار هفته درگیری و جبهه‌بندی خیابانی در پاریس این تظاهرات مردمی پایان یافت. برخی از تحلیل‌گران و رؤسای جمهوری بعدی فرانسه این حرکت را سمبل آزادی و جمهوری‌خواهی مردم فرانسه علیه ظلم و گرانی و فساد در دستگاه حاکمه توصیف کردند.

یکی از افرادی که قیام مه 1968 دانشجویان فرانسه را حرکت مردمی و تضمین‌کننده فرانسه آزاد نامید، «امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فعلی فرانسه است. اما وی بعدها به قیام سال گذشته مردم فرانسه که به جنبش جلیقه‌زردها موسوم است به آنها تاخت. وی گفته بود: «معترضان باید شرم کنند و خشونت در فرانسه جایی ندارد».

50 سال بعد از قیام مردمی و دانشجویی-کارگری مردم فرانسه علیه دستگاه حاکمیت دوباره جنبشی علیه فساد و نابرابری اقتصادی (جلیقه‌زردها) شکل گرفت. این قیام بیشتر مانند خشم فروخته اقشار مختلف مردم فرانسه از بی‌عدالتی در این کشور است. به راستی چرا مردم فرانسه 28 هفته است که به خیابان‌ها آمده‌اند؟

روزنامه نیویورک تایمز در سرمقاله‌ای درباره مشکلات اجتماعی و فقر در فرانسه جزئیاتی تکان دهنده نوشته بود. این روزنامه منشأ اصلی اعتراضات فرانسه 2018 را ریشه‌های اجتماعی عنوان کرد و دلیل آن را کاهش استاندارد زندگی در فرانسه و دستمزدها دانست. روزنامه آمریکایی همچنین نوشت که این اعتراضات انقلاب دوم در جمهوری فرانسه بعد از جنگ جهانی دوم است.

جنبش اعتراضی جلیقه زردها علیه نابرابری‌های اقتصادی از قیمت سوخت آغاز شد. قرار بود دولت ماکرون در چارچوب توافق‌های بین‌المللی با برخی از کشورها مانند، آلمان قیمت سوخت را افزایش دهد تا آلایندگی کمتری در این کشور تولید شود.

در گزارش نیویورک‌تایمز این نکته جالب و بسیار قابل تأمل آمده است که تظاهرات جلیقه‌زردها بخشی از خشم و نارضایتی انباشته‌شده در میان توده‌های کارگری است که از افزایش نابرابری‌هایی که زندگی‌شان را دچار فرسایش کرده به تنگ آمده‌اند. این اعتراضات که با اتکا به رسانه‌های اجتماعی و سازماندهی اندک شروع شد از مناطق روستایی فقیر به سوی منطقه «سن» گسترش یافت، به نحوی که نادیده گرفتن آن اکنون غیرممکن شده است. جالب اینکه این جنبش در یکی از مجلل‌ترین خیابان‌های اروپا (شانزه لیزه) شروع شد.

از سوی دیگر، آمارهای اقتصادی در فرانسه وضعیت را از این بدتر نشان می‌دهد. این آمارها میزان فقر و گرسنگی در جوانان و هزینه درآمدی و زندگی خروس اروپا را به تصویر می‌کشد.

از طرفی دیگر سازمان نظرسنجی و بررسی بازار جهانی پا را از این فراتر گذاشته و میزان فقر و بیکاری را بیشتر از این موارد اعلام کرده است. این سازمان می‌گوید هم‌اکنون بیش از 30 درصد مردم فرانسه با توجه به گرانی‌ها در فقر به سر می‌برند. گزارش امسال این موسسه نشان می دهد 57 درصد شرکتکنندگان در اعتراضات جلیقه‌ زردها، خطر فقر را در زندگی خود به شدت حس می کنند.

شاخص‌های اجتماعی فرانسه اما آمارهای بدتری را نشان می‌دهد. بر اساس این گزارش از هر پنج کودک فرانسوی یک کودک فرانسوی فقیر است. همچنین بیش از ۳ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر در این کشور بی‌خانمان بوده و هیچ سرپناهی برای خود ندارند. همچنین مرکز تحقیقات و شناخت افکار عمومی فرانسه گفته است که ۲۰ درصد فرانسویان از دریافت خدمات و مراقبت‌های بهداشتی و پزشکی صرفنظر کرده یا آن را به تعویق انداخته‌اند.

اعتراض اصلی جلیقه‌زردها هم برای همین مشکلات اقتصادی و گرانی بود. وزیر راه و ترابری فرانسه، الیزابت بورن درباره قیمت سوخت اعلام کرده بود که بر اساس مصوبه جدید دولت فرانسه از ابتدای سال 2019 مالیات بر هر لیتر گازوییل 6.5 و هر لیتر بنزین 2.9 سنت افزایش خواهد یافت. این موضوع جرقه‌ای برای شروع اعتراضات در فرانسه بود.

جلیقه‌زردها یادآور جریان دیگری شدند که در اکتبر ۲۰۱۳ در استان بریتانی فرانسه در مخالفت با افزایش مالیات بر ماشین‌های سنگین شکل گرفته بود. در آن زمان رانندگان و کامیون‌داران معترض نیز به «کلاه قرمز» لقب گرفته بودند.

اعتراضات جلیقه‌زردها در فرانسه تا روز ۲۲ دسامبر سال گذشته ۱۰ کشته برجای گذاشته و در آن ۴۳ هزار تن از جمله ۲۲۲ نیروی امنیتی زخمی و همچنین حدود ۴ هزار و ۳۴۱ نفر بازداشت شده‌اند. 

همان طور که در سال ۲۰۰۵ جوانان شورشی از حومه‌های پاریس به پایتخت سرازیر می‌شدند، در رخداد‌های اخیر نیز شاهدیم که تظاهرکنندگان از شهر‌های کوچک و روستا‌های دورتر سوار بر قطار یا خودروی شخصی‌شان می‌شوند و در پاریس و چند کلان‌شهر دیگر تظاهرات می‌کنند. پیشتر، نمایندگیِ سیاسیِ این مردم بین بخشی از چپ و راست تقسیم شده بود. در جنوب که بافت کشاورزی و توریست‌پذیر دارد، توسط جناح راست کلاسیک نمایندگی می‌شده‌اند. گروهی دیگر از این قشر‌ها هم در شمال فرانسه که تا همین چند دهه پیش بافتی صنعتی داشته، سابقه‌ حمایت طولانی در حمایت از جنبش‌های چپ کارگری دارند.

بزرگترین خواسته‌های مردم و جنبش جلیقه‌زردها در فرانسه که بر اساس خواسته‌های اقتصادی و عدالت اجتماعی استوار است شامل مواردی مانند لغو مالیات سوخت، افزایش ۱۰۰ یورویی حداقل دستمزد از طریق پاداش کار، کاهش قابل توجه مالیات بر درآمد، حذف مالیات بر ساعات اضافه کاری و پاداش پایان سال، قدرت خرید بازنشستگان، بازنگری در مستمری بازنشستگان بر اساس نرخ تورم، تعطیلی مدرسه ملی مدیریت اداری و اصلاحات در بخش مشاغل دولتی و مقابله با فرار مالیاتی است.

گفتنی است؛ امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه هم در سخنرانی چند روز گذشته خود در کاخ الیزه درباره مشکلات اجتماعی از آمادگی خود برای بهبود شرایط اجتماعی خبر داد و به آمار بالای فقر در این کشور اذعان کرد.

این آمارهای اقتصادی و اجتماعی در فرانسه از انقلاب زیر خاکستر بیشتری در کشور خروس‌ها نشان دارد. آنها با مشکلات زیادی در کشورشان رنج می‌برند که تبدیل به انقلابی دیگر در این کشور شده است.

نکته پایانی اینکه جلیقه زردهای فرانسوی از انقلاب اسلامی ایران هم در راه دستیابی به آرمان‌های خود الگو گرفته‌اند.  «الکساندر بیووایس چیوا» از سخنگویان جلیقه‌‌زردها در گفتگو با خبرنگار آنا گفته بود: «باید بگویم که در این راه از برخی جنبش‌ها الهام گرفته‌ایم. به‌طور مثال از انقلاب ۱۹۷۹ (انقلاب اسلامی ایران) که علیه استبداد و برای رسیدن به دموکراسی بود نیز الهام گرفته‌ایم».

انتهای پیام/4082/