چهره نامدار کمانچه نوازی جهان از این جهان برفت
به گزارش گروه فرهنگی آنا و به نقل از سایت خانه موسیقی، هابیل علی‌اف، نوازنده نامدار کمانچه اهل کشور آذربایجان در سن 88 سالگی در باکو درگذشت. علی اکبر شکارچی، نوازنده و مدرس پیشکسوت کمانچه به این مناسبت یادداشتی در اختیار سایت خانه موسیقی قرار داده است.
یادداشت علی‌اکبر شکارچی به شرح زیر است:
«پسرم گفت: بابا، هابیل علی‌اُف فوت شد...
صبح پریشان و غمبار از خواب بیدار شدم، چهره و قامت آراسته او و صدای کمانچه‌اش مرا به اعماق موسیقی ایران و آذربایجان و به عمق این ساز پُر رمز و راز کشاند. برایش اندکی گریستم و گفتم: «یادت گرامی باد ای چیره دست و همدم و همدل ایرانیان و جهانیان.»
هابیل، در سال 1927 در آذربایجان متولد شد، او در سال 1384 در مصاحبه با روزنامه همشهری می‌گوید: «من کلاس اول بودم، گریه می‌کردم تا مادرم برایم ساز بخرد، او هم یک تار برایم خرید، چون خیلی کوچک بودم و نمی‌توانستم تار را بغل بگیرم، به ناچار برایم کمانچه خریدند که من آن را روی میز می‌گذاشتم و می‌نواختم؛ در اولین کنسرتم که 7-8 سال داشتم، قَدَّم آنقدر کوتاه بود که پایم به زمین نمی‌رسید. هابیل علی‌اُف، موسیقی را نزد استاد اَقدامِنسکی شروع کرد و از سال 1952 در مدرسه موسیقی آصف زینالی نزد استادان بنام آن دوران به آموزش موسیقی پرداخت.»
هابیل علی‌اُف، بر این باور بود که موسیقی مانند هواست که همه به آن نیاز دارند و اگر به ما نرسد، احساس خفگی می‌کنیم. وی می‌گوید: «صنعت موسیقی، چیزیست که نباید در درون بماند، اگر بماند درون را زخم می‌کند.» هابیل در مورد آموزش با نُت می‌گوید: «نُت برای کسی که موسیقی نمی‌داند مثل یک دوست است ولی پس از یادگیری، نُت دشمن شما می‌شود.»
وی در مورد مقام‌های آذری می‌گوید: «مقام‌های با ریتمِ آزاد، روزبه‌روز اهمیت خود را در مقابل قطعات ریتمیک از دست می‌دهند و پیش‌بینی می‌کند روزی خواهد رسید که مقام‌های موسیقی که بصورت پُلی ریتمیک ساختار منحصر به فردی دارند، ریتم و ساختار آنان با این قطعات ریتمیک، خُرد خواهند شد.»
زنده‌یاد هابیل می‌گوید: «هنرمند از آغاز تولد، بایستی هنر در وجودش باشد، در غیر این صورت اگر تمام مکتب‌های موسیقی جهان را یاد بگیرد ولی آن جوهر اصلی در ذاتش نباشد، نمی‌تواند موفق شود.»
من با اجازۀ روحِ بلند هابیل علی‌اُف، بر آن می‌افزایم که تا انسانها این هنر را عملاً تجربه نکنند، هیچکس نخواهد فهمید که چه کسی هنر نوازندگی در ذاتش وجود دارد یا خیر. و من ایمان دارم تجربۀ هرچند اندکِ موسیقی، تأثیر بسیار ژرفی بر روح و روان و زیبایی‌شناسی انسان خواهد گذاشت.
هابیل علی اُف همانگونه که خود، قلب مهربان و رئوفی داشت، معتقد بود که هنرمند باید قلب رئوف و پاکی داشته باشد تا در زندگی همه چیز را به درستی ببیند، تا آنوقت بتواند حقیقت و راستی را در هنرش ارائه دهد.
کمانچه نوازانِ نغمه پرداز و چیره دست ایران:
من دوره‌ای را در عرصه کمانچه‌نوازی گذرانده‌ام که به جرأت می‌توانم بگویم که در یکصد سال گذشته که 66 سالِ آنرا گذرانده‌ام، کمانچه‌نوازی جز در موسیقی نواحی بخصوص لُرستان و موسیقی شهری استاد علی اصغر بهاری و در عرصه موسیقی برون‌مرزی، هابیل علی‌اُف، در ایران، بی‌پناه و به موئی بند بود.
هابیل علی‌اُف که خود چهره‌ای جهانی دارد، در مراسم تجلیل از استاد بهاری در تالار اندیشه گفت: «استاد بهاری برجسته‌ترین کمانچه‌نواز در جهان است. این دو گوهر نایاب کمانچه‌نوازی، معماران و بنیان‌گذاران صوت و نغمه و نجابت در روح و روان دو نسل بعد از خود هستند. من خود و کمانچه نوازی‌ام را مدیون این استادان چیره دست و بی‌همتا می‌دانم و اطمینان دارم با بر آمدنِ این همه کمانچه‌نوازِ توانا و خوشنواز، روحِ آن بزرگ مردانِ کمانچه‌نواز، در آرامش خواهد بود.
هابیل علی‌اُف، سال 1384 در کنسرت تالار وحدت بغض آلود با کمانچه‌نوازی خداحافظی کرد و صد افسوس که امروز با جهان آفریننده‌اش خداحافظی کرد.
امروز که این چند خط را برای تسلیت به مردم ایران و آذربایجان می‌نویسم، مصمم هستم تا قبل از رسیدن ماه محرم، کنسرتی برای تجلیل از 88 سال عمرِ پُربار و سرفرازِ هابیل علی‌اُف با کمانچه‌نوازان تهران برگزار کنم. تا چه پیش آید و چه افتد.
من این ضایعۀ دردناک را به مردم هنردوست و کمانچه نوازان کشور آذربایجان صمیمانه تسلیت می‌گویم.
همچنین تسلیت باد بر مردم فرهنگ‌پرور و کلیه کمانچه‌نوازان افتخارآفرین ایران.»
انتهای پیام/