سهم کم ایران از مدال‌های سبک‌وزن/ چرا به فوق‌سنگین‌ها دل می‌بندیم
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی آسیا در حالی آغاز شده‌است که تاکنون 15 مدال طلا در اوزان سبک این رقابت‌ها توزیع شده است اما همچون دوره‌های گذشته، ایران سهمی از این مدال‌ها نداشته است.
این در حالی است که در بین مدال‌آوران می‌توان حتی کشوری چون عربستان سعودی را دید که به لطف سه مدال طلای منصور السالم در وزن 55 کیلوگرم، تاکنون در بین سه کشور برتر جدول توزیع مدال‌ها قرار گرفته است.
آنچه در سال‌ها و دهه‌های اخیر قابل توجه بوده است، عدم توانایی وزنه‌برداران سبک وزن ایران در کسب مدال بوده است. مثلاً در دوره قبل رقابت‌ها که در سال 2017 در عشق آباد ترکمنستان برگزار شد، ایران در وزن‌های 56، 62، 69 و 77 کیلوگرم توفیقی کسب نکرد و تا آغاز مسابقات وزن 85 کیلو در حسرت کسب یک مدال باقی ماند تا این که صالح چراغی موفق شد طلای یک‌ضرب و نقره مجموع وزن خود را کسب کرده و روند کسب مدال نمایندگان ایران را آغاز کند. در آن مسابقات ایوب موسوی یک طلا و دو نقره در 94 کیلو، محمدرضا براری سه طلا در 105 کیلو، علی هاشمی دو برنز در 105 کیلو و رامین ربیعی یک برنز در 105+ کیلوگرم کسب کردند تا ایران پس از چین و کره شمالی عنوان سوم مسابقات را از آن خود سازد.
این عملکرد سالهاست که در وزنه‌برداری ما تکرار شده است و نام رئیس فدراسیون تفاوتی در عملکرد تیم‌های ملی ایران ایجاد نکرده است. مرور نتایج وزنه‌برداران ایران در ادوار اخیر نشان می‌دهد که در وزن‌های سبک موفقیتی کسب نکرده ایم. سه مدال نقره مجید عسگری در سال 2011 تنها توفیق ایران در وزن 56 کیلوگرم بود و همین وزنه‌بردار در سال 2015 برنده یک نقره و دو برنز 62 کیلوگرم شد. همچنین دو طلا و یک نقره جابر بهروزی در سال 2013 و دو طلا و یک نقره رسول تقیان در همان سال، تنها موفقیت‌های ایران در وزن‌های 69 و 77 کیلوگرم بوده است. اما در سال 2016 هیچ موفقیتی در وزن‌های ذکر شده نداشتیم و هرچند با 3 طلا، 4 نقره و 3 برنز به کار خود خاتمه دادیم اما در چهار وزن نخست موفق به کسب مدال نشدیم و مدال‌های ایران توسط ایوب هاشمی در 85 کیلو، علی هاشمی در 94 کیلو، محمدرضا براری در 105 کیلو و بهادر مولایی در 105+ کسب شدند.
هرچند وزنه‌برداری ایران در بازی‌های المپیک توکیو به دلیل محرومیت تنها با دو وزنه‌بردار در مسابقات شرکت خواهد کرد و این امر سبب می‌شود که در انتخاب نفرات چندان مشکلی نداشته باشیم و تنها به انتخاب دو وزنه‌بردار در اوزان سنگین قناعت کنیم، اما نوع انتخاب نفرات در مسابقات وزنه‌برداری سبب شده است که توجه کمتری به وزن‌های ابتدایی کنیم و هرگاه دستمان باز بود، به جای یک وزنه‌بردار در وزن‌های سبک، ترجیح داده‌ایم که دو نماینده را در سنگین‌وزن به میدان بفرستیم. اتفاقی که عملاً یک شانس ما را برای کسب مدال طلا کاهش می‌دهد ولی در عوض، شانس مدال‌های ما را افزایش می‌دهد.
ستاره‌های این سال‌های وزنه‌برداری نیز عموماً از دسته فوق سنگین می‌آیند و مردانی چون حسین رضازاده، بهداد سلیمی و سعید علی حسینی در وزنی به میدان می‌روند که محدودیت وزنی در آن وجود ندارد و گاه دیده شده که نماینده ایران 30 کیلوگرم نسبت به رقبای خود سنگین‌تر است. اما آنجا که کار برنامه‌ریزی پیش می‌آید در مصاف با رقبای خود جا می‌مانیم.
این در حالی است که هرچه به گذشته‌های دورتر می‌رویم توفیق وزنه‌برداران خودساخته ما در وزن‌های سبک بیشتر می‌شود به طوری که در بین اسطوره‌های جهانی می‌توانیم نام‌هایی چون محمود نامجو، جعفر سلماسی، محمد نصیری و اسماعیل علم‌خواه را مشاهده کنیم. نام‌هایی که جملگی مربوط به گذشته‌های دور هستند و سالهاست در حسرت تکرار نتایج آنان مانده‌ایم.
باید دید پس از المپیک توکیو و باز شدن دست فدراسیون در انتخاب نفرات، آیا فکری به حال اوزان ابتدایی می‌شود یا خیر؟
انتهای پیام/4051/4128/
انتهای پیام/