«پاستور» 200 روز بدون ناطق/ چرا روحانی سخنگو انتخاب نمی‌کند؟
گروه سیاسی خبرگزاری آنا-محمدعلی حسن‌نیا؛ سخنگوی هر نهادی به‌عنوان ویترین آن دستگاه یا اداره و سازمان نمایان است. در چند سال اخیر، دستگاه‌های مختلفی برای اینکه بهتر بتوانند با مخاطبان خود ارتباط برقرار کنند از سخنگو استفاده می‌کنند. قبل از انقلاب اسلامی در دولت «محمد مصدق» افرادی سخنگویی دولت را برعهده داشتند. حسین فاطمی در دولت ملی مصدق و داریوش همایون وزیر اطلاعات و جهانگردی در دولت‌های بعد تا انقلاب سال 1357 سخنگوی هیئت دولت بودند.
بعد از انقلاب اسلامی نیز عباس امیر‌انتظام، صادق طباطبایی، حسن حبیبی، بهزاد نبوی، احمد توکلی در زمان جنگ این نقش را تا حدودی برعهده داشتند. در دولت هاشمی رفسنجانی این جایگاه از بین رفت و کسی در هشت سال تصدی او در این پست ننشست. در دولت اصلاحات بود که روند سخنگویی به دولت بازگشت و عطاالله مهاجرانی و رمضان‌زاده به ترتیب در جایگاه ناطق دولت قرار گرفتند. در دولت احمدی‌نژاد هم این جایگاه در بیشتر دوران هشت سال به غلامحسین الهام رسیده بود.
دولت یازدهم از همان ابتدا و قبل از ورود به پاستور، سخنگویانی برای دفاع از جریان اعتدال و روحانی داشتکه در مناظره‌های انتخاباتی فراوانی به سود «حسن روحانی» صحبت می‌کردند. ششم شهریور سال 1392 بود که «محمدباقر نوبخت» فرد نزدیک به حسن روحانی و از حزب اعتدال و توسعه علاوه بر معاونت رئیس‌جمهور و ریاست بر سازمان برنامه و بودجه سخنگوی دولت نیز شد.
روند نشست‌های منظم نوبخت ادامه داشت ولی در اختلاف‌های اقتصادی و حزبی ابتدایی سال 97 بین تیم اصلاح‌طلب دولت و حزب اعتدال و توسعه، سخنگوی دولت طعمه این اختلافات شد. آخرین نشست خبری نوبخت در سه‌شنبه 26 تیر سال 1397 برگزار شد و در مرداد همان سال نوبخت در نامه‌ای به رئیس‌جمهور از این سمت استعفا داد تا در معاونت ریاست‌جمهوری باقی بماند. رئیس‌جمهور هم استعفای او را پذیرفت و دولت از 9 مرداد سال 97 تاکنون بدون سخنگو به کار خود ادامه می‌دهد.
البته جایگاه سخنگو در دولت روحانی به شکلی در این هفت ماه خالی نبوده است. واعظی به‌عنوان رئیس‌دفتر رئیس‌جمهور در بین خبرنگاران در حاشیه‌های جلسات هیئت دولت ظاهر شده و به تمام سؤالات آنها پاسخ می‌دهد. خود نوبخت نیز در اکثر زمان ها برای تشریح اقدامات مالی و پولی و اقتصادی دولت حاضر به پاسخگویی شده است.
واعظی در چند ماه گذشته از انتخاب چند گزینه برای تصدی پست سخنگوی دولت خبر داده بود و برخی از رسانه‌ها گزینه اصلی روحانی برای این کار را خود واعظی اعلام کرده بودند. از طرفی دیگر رحمانی‌فضلی، وزیر کشور نیز به‌عنوان رئیس ستاد اطلاع‌رسانی اقتصادی دولت منصوب شده است و نشست‌هایی در بین خبرنگاران برای تشریح اقدامات اقتصادی صورت می‌دهد.
البته رئیس‌دفتر رئیس‌جمهور علل عدم انتخاب سخنگوی دولت را معرفی فردی از درون دولت اعلام کرده بود. در گذشته هم گزینه‌هایی برای تصدی این مسئولیت عنوان شده بودند؛ از رحمانی‌فضلی تا علی ربیعی که با استیضاح مجلس از قطار دولت پیاده شد و بیشتر نقش واسطه بین دولت و احزاب سیاسی و تشکل‌های اجتماعی را یافته است. از طرفی دیگر حاجی‌میرزایی نیز به‌عنوان دبیر هیئت دولت هر هفته بعد از جلسات به‌صورت ویدئویی به تشریح برنامه‌ها و لوایح و مصوبات دولت می‌پردازد.
در اوج جنگ اقتصادی دولت‌های غربی و در رأس آنها آمریکا، دولت بدون سخنگو به کار خود ادامه می‌دهد و اظهارنظرهای گاه و بی‌گاه دولتی‌ها بیشتر نمک بر زخم مردم و سبب ایجاد انشقاق در جامعه خواهد شد. دولت هم از زخم زبان هم‌حزبی‌های خود بی‌نصیب نمانده است. غلامحسین کرباسچی، دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی درباره خالی بودن صندلی سخنگوی دولت گفته بود: خب این یعنی اینکه دولت سخنی ندارد که بگوید، به خاطر همین سخنگو ندارد. اگر سخنی برای گفتن داشته باشد حتماً سخنگوی خود را پیدا می‌کند.
عدم انتصاب سخنگو برای دولت چند تحلیل در ذهن نخبگان سیاسی و مردم ایجاد کرده است. ابتدا اینکه دولت فرار از پاسخگویی دارد، در مرحله بعدی این تحلیل به نظر می‌رسد که فردی با توجه به شرایط دشوار اقتصادی حاضر به پذیرش این مسئولیت و دفاع از دستاوردهای دولت نیست. برخی از نمایندگان مجلس مانند موسوی لارگانی نماینده مجلس شورای اسلامی، دلیل اصلی عدم انتخاب سخنگوی دولت را فرار از پاسخگویی می‌داند که باید این موضوع را به قضاوت افکار عمومی گذاشت.
انتهای پیام/4082/ن
انتهای پیام/