تحصن بزرگ و سرنوشت‌ساز 1979 انقلاب اسلامی
به گزارش خبرنگار حوزه احزاب گروه سیاسی خبرگزاری آنا، با فرارسیدن زمزمه‌های بازگشت امام خمینی(ره)، شاپور بختیار نخست‌وزیر شاه دستور داد، فرودگاه مهرآباد بسته شود. مردم که این رفتار بختیار را درک کردند، به خیابان‌ها آمده و از سوی دیگر به سمت فرودگاه رفتند.
بخشی از روحانیون مبارز آن زمان به زعامت، آیت‌الله شهید مطهری، شهید بهشتی، آیت‌الله خامنه‌ای و هاشمی‌رفسنجانی و عده‌ای دیگر مانند؛ آیت‌الله مرحوم خزعلی، جنتی و موسوی‌اردبیلی در دانشگاه تهران تحصن کردند.
امام خمینی(ره) ابتدا قرار بود، در تاریخ پنجم بهمن وارد کشور شوند. بختیار با بستن فرودگاه شرط‌های برای بازگشت امام به کشور مطرح کرد، که همگی با مخالفت ایشان روبرو شد. روحانیون انقلابی در اعتراض به این حرکت رژیم، تصمیم به برگزاری تحصن در مسجد دانشگاه تهران گرفتند. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای که در آن روزها، عضو شورای انقلاب بودند، مسئولیت کمیته تبلیغات تحصن را برعهده داشتند.
ایشان درباره فکر ایجاد تحصن را به زمان اعتراض در بیمارستان امام‌رضا(ع) مشهد مرتبط دانستند. در آن زمان روحانیون تحصن موفقیت‌آمیزی را صورت داده بودند. در مورد مکان تحصن حرف‌های زیادی رد و بدل شد و در انتها دانشگاه تهران به‌عنوان یک فضای روشنفکری و همراه با انقلاب انتخاب شد.
تحصن انقلابی روحانیون در هفتم بهمن به‌صورت رسمی شروع شد و نخستین بیانیه این تحصن نیز در هشتم بهمن‌ماه ۵۷ صادر شد. در قسمتی از این بیانیه آمده است: «این‌جانبان، به‌عنوان اعتراض به اعمال ضد انسانی دولت غیر قانونی بختیار از ساعت ۹ صبح روز یکشنبه هشت بهمن ماه جاری تا بازگشت حضرت آیت‌الله‌العظمی امام خمینی دام‌ظله به وطن و به آغوش پُرمهر ملت، در مسجد دانشگاه تهران تحصن اختیار می‌کنیم و از این محل مقدس در کنار برادران دانشجوی خود، ندای حق‌طلبانه خود را به گوش جهانیان خواهیم رساند».
تحصن‌کنندگان علاوه بر سخنرانی‌های بسیار زیاد، نشریه‌ای هم به نام «تحصن» راه‌اندازی کردند. این تحصن انقلابی و به‌موقع علما و بازتاب گسترده آن فشار شدیدی به بختیار وارد کرد. آیت‌الله جمی که در آن تحصن حضور داشته است، درباره این ماجرا گفته است: «ما می‌دانستیم که بختیار دستپاچه شده، با بعضی از این بزرگان دست‌اندرکار تحصن و کمیته استقبال تماس‌هایی می‌گیرد. با آقایانی مثل شهید مطهری و بهشتی که یک کاری بکنند. این‌ها هم قرص و محکم می‌گفتند که غیر از این راهی نیست و باید حتماً امام بیاید و این تحصن به هم نمی‌خورد تا امام بیاید».
این تحصن بزرگ ضربه‌ای مهلک به بختیار وارد می‌کند و سبب شد، در آخر روز 12 بهمن سال 1357 امام خمینی(ره) با استقبال مردم وارد تهران شوند.
انتهای پیام/4082/
انتهای پیام/