آموزه‌های رفتاری در زندگی خوابگاهی دانشجویان
به گزارش خبرنگار حوزه صنفی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، زندگی دانشجویی هرچند به انتخاب مکان تحصیل بستگی دارد، اما دارای اثرات غیرقابل انکار بر جنبه‌های شخصیتی، شغلی، علمی و فرهنگی فرد ساکن در خوابگاه است. امروزه دانشگاه‌ها، مشاغل و حرفه‌های متفاوت، افراد را از شهر و دیار خود دور کرده و به بهانه کسب موقعیت بهتر، روانه شهرهای بزرگ در سراسر جهان کرده‌است.
در کشور ما نیز این روال جریان دارد؛ دانشجویانی که دل از خانه می‌برند و به شهر بزرگ‌تری می‌روند تا به موفقیت و اهداف خود دست یابند، این شرایط خواسته یا نخواسته بر روحیات و اهداف آنها تأثیرگذار است. نه‌تنها محل کار و محل تحصیل بلکه مهم‌تر از آنها، محل اقامت، نقش پررنگی در برنامه‌ها و آینده فرد دارد.
خوابگاه‌هایی که پذیرای دانشجویان متقاضی خوابگاه می‌باشند، پس از پذیرش نهایی، به ارائه خدمات عمومی مشغول می‌شوند. از این مرحله به بعد، زندگی خصوصی فرد در یک محیط عمومی آغاز می‌شود. فرقی نمی‌کند سطح تحصیلات چه اندازه باشد و یا فرد در یک دوره بسیار پیشرفته زندگی کند، به‌هرحال به‌عنوان یک نیاز فطری، فرد به حریم خصوصی نیاز دارد. درمقابل، زندگی در محیط خوابگاه، نیازمند رعایت حریم خصوصی دیگران است. حریم عمومی در خوابگاه‌های دانشجویی مربوط به فضایی می‌شود که در اختیار هیچ شخص خاصی نمی‌باشد.
خوابگاه‌های خودگردان نیز مانند دیگر خوابگاه‌های دانشجویی، مسئولیتی در برابر رفتارهای فردی هم‌اتاقی‌ها با یکدیگر ندارند. از این مرحله به بعد فرقی نمی‌کند هم‌اتاقی شما یک دوست، همکلاسی، همکار یا یک کارمند باشد؛ مهم شناخت درست شما از محیط زندگی جدیدتان است. ساکنین یک خوابگاه، اقامتگاه یا پانسیون باید خود را مؤظف به رعایت حقوق دیگران بدانند و برای این امر منتظر توصیه دیگر اطرافیان یا مسئولین خوابگاه نباشند. درس‌هایی که ساکنین طی زندگی کوتاه‌مدت در خوابگاه یا اقامتگاه می‌آموزند، ممکن است با چندین سال زندگی در اجتماع به دست نیاید.
دانشجویانی که با وارد شدن به فضای خوابگاه، گوشه‌گیری را انتخاب می‌کنند، نمی‌توانند روزهای خوبی را در خوابگاه تجربه کنند؛ گرچه روزهای اول که روابط دوستانه هنوز شکل نگرفته است، ممکن است این رفتار دور از چشم بماند و فرد بتواند با آن کنار بیاید، اما به مرور زمان و با افزایش تعامل در بین هم‌اتاقی‌ها و هم خوابگاهی‌ها، افراد گوشه‌گیر بیشتر به چشم می‌آیند.
ساکنین خوابگاه به‌طور غیرارادی، افراد گوشه‌گیر را از گروه‌های دوستانه حذف می‌کنند، زیرا این افراد به میل خود تنهایی را انتخاب می‌کنند و یا با دیگر ساکنین در خوابگاه، سر ناسازگاری پیش می‌گیرند. حذف نشدن از گروه‌های دوستانه، اولین نیروی محرکه برای تمایل به افزایش تعامل اجتماعی است. از جنبه دیگر، زندگی در خوابگاه به فرد می‌آموزد که چگونه منافع خود را در اجتماع دنبال کند و برای دست‌یابی به آنها، با برقراری تعامل صحیح اجتماعی، تلاش کند.
انتهای پیام/4107/4108/خ
انتهای پیام/