قرار بود در 5 سال، 5 هزار زمین تنیس در ایران ساخته شود

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری آنا از سایت فدراسیون تنیس، کمتر کسی در تنیس جهان است که منصور بهرامی را نشناسد و هنرنمایی‌های او را در بزرگ‌ترین رویدادهای بین‌المللی مشتاقانه دنبال نکند. بهرامی در ابتدا به‌تنهایی تمریناتش را آغاز کرد؛ اما طولی نکشید که حضور در تیم‌های ملی رده‌های سنی مختلف را تجربه کرد و تلفیق ورزش و هنر را در تنیس تحت عنوان تنیس نمایشی به شکلی هنرمندانه به‌تصویر کشید. گفتگو با بهرامی را در زیر مشاهده می‌کنید.

آقای بهرامی چند ساله‌اید و تنیس را از چه سالی آغاز کردید؟

بهرامی: من متولد سال 1335 در تهران و ساکن فرانسه هستم. از همان کودکی به همراه پدرم که کارگر زمین‌‌های امجدیه بود با تنیس آشنا شدم. با وجود اینکه در مجموعه امجدیه رشته‌های والیبال، بسکتبال و فوتبال هم بود، علاقه داشتم تنیس بازی کنم. از اول با بازی من مخالفت شد و خیلی‌ها با مشت و لگد، من را از زمین‌های تنیس بیرون کردند اما علاقه‌ام به این رشته بیشتر شد و کم نیاوردم. از پنج سالگی به عنوان توپ‌جمع‌کن فعالیتم را آغاز کردم و در آن زمان فدراسیون با دادن دو راکت و زمین رایگان، من را برای ادامه فعالیت در تنیس ترغیب کرد. در ۱۶ سالگی هم به تیم ملی دعوت شدم.

*مربی‌تان چه کسی بود و با چه تنیسورهایی هم‌دوره بودید؟

بهرامی: مربی من دیوار بود و هیچ‌وقت مربی نداشتم. تنیس ایران در آن سال‌ها در گروه یک قرار داشت و بازیکنان بزرگی همچون تقی‌ اکبری، شیرزاد اکبری، کامبیز درفشی‌جوان و محرم خدایی از هم‌دوره‌ای‌های من بودند که به نظر من جزء شخصیت‌های بزرگ تنیس بودند و هستند. آن زمان شاهد اتفاقات خوبی در تنیس بودیم و ایران نتایج بسیار خوبی کسب کرد. پس از اتفاقات آن زمان تنیس، من برای ادامه زندگی ‌به فرانسه رفتم. با توجه به اینکه در فرانسه دانستن زبان رسمی این کشور بسیار مهم بود، به‌همین دلیل سختی زیادی کشیدم تا بتوانم فعالیتم را مجدد آغاز کنم .

*تنیس نمایشی شما در سطح جهان شناخته شده است و بسیار هم محبوبید، در این‌خصوص توضیح می‌‌دهید؟

بهرامی: من به صورت نمایشی تنیس را دنبال می‌کنم و برای حضور در مسابقات معتبر دعوت می‌شوم. رابطه خوبی هم با بازیکنان بزرگی همچون نادال‌، فدرر و.... دارم. آنها به من لطف دارند و قرار است در این هفته در مسابقات ملبورن حضور داشته باشم و با توجه به اینکه این مدل بازی کردن برای بسیاری از مردم جذابیت دارد به همین ‌دلیل در زمان مسابقه دادن تعداد زیادی از علاقه‌مندان بازی من را نگاه می کنند و همین که باعث خنده آن‌ها می‌شوم برایم خوشایند است.

*وضعیت تنیس ایران را چطور می‌‌بینید؟

بهرامی: سؤالی که همیشه از من می‌پرسند در خصوص وضعیت تنیس ایران است. طی این سال‌ها پیشنهادهایی در خصوص ‌همکاری با تنیس ایران داشتم اما به نظر من رسیدن به ایده‌آل‌های مدنظر به ۲۰ سال زمان نیاز دارد. من در زمان ریاست علیرضا خروشی با وزیر وقت ورزش دیدار کردم و وی این وعده را داد که طی پنج سال، 5 هزار زمین تنیس در ایران ساخته شود اما متأسفانه این قول عملی نشد. در کشوری مثل فرانسه ۱۰ هزار باشگاه تنیس وجود دارد و تا زمانی‌که بازیکنان امکانات اولیه را در اختیار نداشته باشند امکان پیشرفت وجود نخواهد داشت. من مطمئنم در ایران استعدادهای بسیار خوبی هستند اما زمانی‌که این استعداد زمینی برای تمرین و راکتی برای بازی نداشته باشد امکان موفقیتش وجود ندارد . هیچ بازیکن حرفه‌ای در هیچ رشته‌ای یک‌شبه به موفقیت نرسیده است.

*پس شما بزرگ‌ترین مشکل تنیس ایران را مشکلات سخت‌افزاری می دانید؟

بهرامی: بگذارید با یک مثال توضیح دهم. به طور مثال چین طی ۲۰ سال گذشته با ساخت هزاران کمپ آموزشی شرایط را برای حرفه‌ای شدن این رشته آغاز کرده است و حالا شاهد به ثمر رسیدن آن هستند طوری که اسم تنیسورهای این کشور زیاد شنیده می‌شود و به‌زودی تنیس دنیا را قبضه می‌کنند .

*علاقه ای به مربیگری هم دارید؟

بهرامی: من هیچ وقت علاقه‌ای به مربیگری نداشتم و‌ ندارم . تنها لذت من بازی کردن در بین ۱۰ هزار نفر است که بازی من را از نزدیک نگاه می‌کنند. از ۱۰ سالگی تنیس نمایشی را انجام می‌‌دهم و ‌بهترین خاطره‌ام حضور در مسابقات رولند‌گروس، ویمبلدون، پاریس، رم، هامبورگ و... است و امیدوارم به زودی شاهد موفقیت یکی از بازیکنان ایرانی باشم و از این اتفاق خوشحال شوم.

*شرایط سنی شما مشکلی برای حضور در مسابقات ویمبلدون ایجاد نمی‌کند؟

بهرامی: اتفاقاً مسابقات معتبر ویمبلدون قوانین سرسختانه‌ای از رنگ لباس، شرایط سنی و ... دارد تا جایی‌که حداکثر سن حضور در این رقابت 59 سال است اما مسئولان این رویداد بین‌المللی این لطف را به من داشته‌اند و تنها 62 سالۀ حاضر در این مسابقات هستم.

انتهای پیام/4051/پ