امروزه حرکت جنبش دانشجویی عمیق‌تر شده است
حسین دهباشی در گفتگو با خبرنگار حوزه فرهنگی و هنری گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، اظهار کرد: جنبش دانشجویی در سال‌های پیش از انقلاب پیشرو فعالیت‌های آزادی‌خواهانه بود، حتی پیش از جنبش دانشجویی جنبش دانش‌آموزی در دهه 20 اولین فعالیت‌های آزادی‌خواهانه را داشت. دیگر دانشجویان و دانش‌آموزان راضی به انتظار خانواده و محیط کسب و کار و... از حکومت نبودند، دانش‌آموزان و دانشجویان پادشاهان، فرمانروایان، مقامات و وزرا همه کاره کشور و خود را رعیت نمی‌دانستند. این باور قبل اینکه در جامعه همه‌گیر شود آنچنان که در جامعه امروز همه‌گیر شده است، در بین دانشجویان وجود داشت. با توجه به اینکه 94درصد مردم آن زمان بی‌سواد بودند.
این تاریخ‌پژوه و مستندساز ایرانی افزود: آن چند درصد دانش‌آموزان و دانشجویان منشأ اصلی خواندن و نوشتن، مطالعه، افکار جدید و انتقاد بودند و انتقاد کردن را به پدران، مادران و سایر ارکان جامعه یاد دادند، زمانی که محیط حوزه‌های علمیه را خواب فرا گرفته بود؛ حتی دهه 50 دغدغه جامعه روحانیت مبارز مثل شهید بهشتی(ره) این بود که طلاب روزنامه بخوانند، چون برخی در آن دوران روزنامه خواندن را خلاف شئون مذهبی می‌دانستند.
دهباشی در ادامه توضیح داد: در سال‌های بعد از انقلاب متأسفانه از طرفی با تجربه بسیار ناموفق دهه ۶۰ مواجه بودیم که انجمن‌های اسلامی دانشجویان (گروه‌های انجمن اسلامی چپ) بیشتر از اینکه مطالبه‌کننده توقعات دانشجویان از مقامات حکومت باشند به نوعی وظیفه پلیس دانشگاه را داشتند؛ اجازه فعالیت به تشکل‌های دیگر را نمی‌دادند و حدوداً تا سال 68 تنها جریان دانشگاه‌ها بودند. اما با حضور اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان، جامعه اسلامی دانشجویان و بسیج دانشجویی این انحصار شکسته شد.
وی افزود: در سال‌های بعد، فضای دانشگاه متنوع می‌شود اما گاهاً جنبش دانشجویی به جای اینکه پیشرو جریان‌های سیاسی باشند به سیاه لشکر جریان‌های سیاسی و احزاب تبدیل می‌شود.
دهباشی درباره وضعیت امروز جنبش دانشجویی توضيح داد: امروز از طرفی حرکت دانشجویی عمیق‌تر شده است و از طرفی اکثریت دانشجویان به وجه سیاسی بی‌اعتنا و دچار سرخوردگی و تأمل پس از سرخوردگی شده‌اند و حاضر نیستند به راحتی در اختیار جریان‌های سیاسی باشند.
این پژوهشگر در ادامه بیان کرد: گاهی اوقات دانشجویان با تیزهوشی که دارند مسائلی مثل مشکلات سلف دانشگاه را برای هدف خود بهانه می‌کنند و به عنوان یک کار مفرح و بامزه غذاهای خود را در خیابان می‌چینند و روبروی دفتر رئیس دانشگاه جمع می‌شوند. در ماجراهایی مثل اعتراضات اخیر دانشگاه امیرکبیر، دانشجویان بیشتر از این که آگاه باشند که سر چه چیزی دعوا می‌کنند، جنبه هیجانی کار را مد نظر داشتند، اما دانشجویان باید این را در نظر بگیرند که این شوخی‌ها که اقتضای سن جوانی است، ممکن است تبعات سنگینی برای کشور داشته باشد و باید توجه داشته باشند که شوری را از حد به در نکنند.
انتهای پیام/4084/خ
انتهای پیام/