خانواده‌های
خانواده‌های فردگرای امروزی جایگزین خانواده‌های همبسته قدیمی شده. والدینی که در ارتباط با تکالیف فرزندپروری وظیفه و رسالت فرزندپروری را به درستی انجام نمی‌دهند و زمان کافی برای تربیت فرزند خود در نظر نمی‌گیرند آنقدر خسته کار و دوندگی‌های روزنامه‌ها هستند که حوصله‌ای برای فرزندان خود ندارند. حال چگونه این کودک با شرایط روحی و روانی با نیازهای اجتماعی خود کنار بیاید. به لحاظ اجتماعی خانواده‌های ترجیح می‌دهند کودکان را از نظر اجتماعی محدود کنند و در زندگی آپارتمانی شبیه زندان‌های مدرنی است که در فضای شهری برای بچه‌ها اتفاق می‌افتد. خانواده‌ها ترجیح می‌دهند کودک را در خانه محدود و محصور کنند و ارتباطات کودک تنها در منزل باشد و نتوانند با گروه همسالان و سایر افراد ارتباط برقرار کنند متاسفانه این امر باعث می‌شود والدین برای رفع تکلیف خود رضایت دهند که کودکان با فضای مجازی بازی‌های رایانه‌ای و اینترنت خود را سرگرم کنند و تصور می‌کنند که کودک در این فضای بازی سرگرم است. در حالی که در تعاریف روانشناسان در ارتباط با بازی کودکان بازی فیزیکی و پرتحرک و روابط اجتماعی فرد را تعریف و تقویت می‌کند که آن بازی مثبت و ارزشمند است و باید برای کودکان در نظر گرفته شود. متاسفانه در زندگی شهری امروز این فرصت از کودکان ما سلب شده و اجازه ندارند روابط اجتماعی را در غالب بازی‌های اجتماعی در بیرون از خانه بدون محدودیت تجربه کنند. کودکان فقط می‌توانند در این فضا مهارت‌های خود را افزایش دهند و بر برخی از نیازهای خود غلبه کنند و تکانه‌های پرخاش‌گرایانه و خشونت‌گرا را در درون خود و روابط اجتماعی بیرون از خانه کنترل کنند و این تخلیه می‌شود اما این فضا در در نظر گرفته نشده است. والدین ما در فضای محصور آپارتمانی با یک جعبه الکترونیکی به نام کامپیوتر یا تبلت تعریف شده که آن را به فرزند خود می‌دهند که نمی‌تواند ویژگی‌های اجتماعی را به کودک بیاموزد. بر همین اساس کودک در حین تنهایی با بخش غیرواقعی و ذهنی پیوند می‌دهد در چنین شرایط کودکان پس از مدتی عادت می‌کنند و روابط آنها با فضای مجازی و بازی‌های رایانه‌ای بیمارگونه می‌شود و الگوهای خود را از این فضا دریافت می‌کنند که روی الگوهای کلامی و رفتاری آنها تاثیر می‌گذارد.
وی توصیه کرد: فضای بازی واقعی را از بچه‌ها نگیرید. وسواس‌ها و اضطراب‌های خود را کنترل کنید زیرا گاهی احساسات مادران و وسواس‌ها و اضطراب‌های آنها به صورت افراط‌گرایانه روی شخصیت کودک اثر می‌گذارد و او را در تعامل و ارتباطات اجتماعی دچار مشکل می‌کند. توصیه می‌کنیم ارتباط بچه‌ها با فضای بیرون از خانه را ساده‌تر بگیرند و اجازه دهند کودکان شکست‌ها و پیروزی‌ها را شخصا تجربه کنند و بیرون از فضای خانواده در جمع گروه دوستان و همسالان خود حضور داشته باشند. البته خانواده باید روی روابط فرزندان کنترل و نظارت داشته باشد اما صرفا باید روی دایره دوستان نزدیک کودک تمرکز کند.
کودکان باید بتوانند آزادانه بازی کنند زیرا استفاده مداوم نوجوانان صرفا از بازی‌های رایانه و فضای مجازی مضر است. همچنین توصیه می‌شود اگر شرایط زندگی خانواده با کار کمتر و امکانات کمتر دچار مشکل نمی‌شود والدین به جای حضور در محل کار در کنار فرزندان خود حضور داشته باشند زیرا حقوق و مزایای که در محل کار دریافت می‌کنند به مراتب ده‌ها برابر کمتر از هزینه‌هایی است که باید برای درمان آینده کودکانشان بپردازند. همچنین توصیه می‌کنیم والدین ارتباط کودک با فضای مجازی و بازی رایانه‌ای را به صورت اصولی و هدفمند و قاعده‌مند در نظر بگیرند و اجازه ندهند به صورت افسارگسیخته بازی کنند. همچنین خانواده‌ها باید سواد رسانه‌ای خود را افزایش دهند و آموزش‌ها و اطلاعات لازم را از فضای مجازی افزایش دهند و همچنین با مشاوران و کارشناسان امر مشورت کنند تا بدانند کدام یک از رفتار آنها آثار منفی در ارتباط با تزریق الگوی خشونت به بچه‌ها برای جای می‌گذارد و با کودکانشان ارتباط سالمی برقرار کنند.
انتهای پیام/