اگر سختی نمی‌کشیدم موفق نمی‌شدم/ به خاطر قدّم به من توجه می‌کنند
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، شهریور سال 1366 خانواده مهرزاد صاحب پسری شد که نه قدّش بلندتر از نوزادان دیگر بود و نه هیچ نشانه‌ای از بیماری در ظاهرش نمایان بود. روزهای زندگی پسر خانواده مهرزاد یک به یک سپری شد تا در سن 11 سالگی او متوجه غیرعادی بودنش با دیگر همسالان خود شود. قدّ مرتضی با سرعت عجیبی در حال افزایش بود. پزشکان بیماری او را «آدنوم هیپوفیز» تشخیص دادند. بیماری که مقادیر زیاد هورمون رشد باعث تحریک رشد تمام استخوان‌های بدن می‌شود و نتیجه‌اش افزایش عجیب قدّ می‌شد.
مرتضی در کلاس دوم راهنمایی مجبور شد قید درس و مشق را بزند و برای گذراندن زندگی در نبود پدر، در نانوایی مشغول به کار شود. روزگار به او و خانواده‌اش سخت گذشت. قدّ مرتضی روزبه‌روز در حال افزایش بود و همین بلندقامتی باعث افسردگی و دوری‌اش از جامعه شد.
اما درست 9 سال پیش بود زندگی روی خوشش را به مرتضی و خانواده‌اش نشان داد. او به همراه مادرش در قاب تلویزیون قرار گرفت و از مشکلات زندگی‌اش در برنامه ماه عسل گفت. مادرش هم از سختی‌های روزگار و کار بیرون از خانه و خانه‌نشینی پسرش گفت. مادر مرتضی برای تأمین مخارج زندگی‌اش باید بیرون از خانه کار می‌کرد و پسر خانواده هم به خاطر بلندقامتی، خودش را در خانه حبس کرده بود. بعد از آن برنامه، مرتضی مورد توجه کادرفنی والیبال نشسته قرار گرفت. او با دو متر و 46 سانتی‌متر قدّ، عضو تیم ملی والیبال نشسته شد و دوران شکوفایی‌اش آغاز شد. او بلندقامت‌ترین والیبالیست جهان لقب گرفت و در رقابتهای پاراالمپیک 2016 به همراه دیگر ملی‌پوشان، روی سکوی قهرمانی ایستاد و مدال طلای آن رقابت‌ها را از آن خود کرد. در رقابتهای جهانی، پاراآسیایی و پاراالمپیک مرتضی و دیگر هم تیمی‌هایش قهرمان شدند و کاری کردند کارستان.
او این بار در رقابتهای پاراآسیایی اندونزی باز هم تمام نگاه‌ها را به خود جلب کرد. پسر بلندقامت ایران با وجود معلولیت، قهرمان جهان و پاراآسیایی و پاراالمپیک شد و نشان داد با اراده و پشتکار، هر غیرممکنی، ممکن خواهد شد. او حالا قهرمان ایران است و رسانه‌های خارجی مرتضی را آسمان‌خراش ایران می‌نامند.
البته مرتضی مهرزاد چندان با رسانه‌ها در ارتباط نیست و به گفته خودش ترجیح می‌دهد تنها روی کارش تمرکز کند تا همچنان در تیم ملی والیبال نشسته بدرخشد. او در گفتگوی کوتاهی با خبرنگار ورزشی آنا در مورد رقابتهای پاراآسیایی اندونزی صحبت کرد که به شرح زیر است:
آنا: از بازی‌های پاراآسیایی اندونزی شروع کنیم. سطح رقابت‌ها چطور بود؟
مهرزاد: سطح رقابت‌ها خوب بود و تیم ما هم بعد از قهرمانی در هلند و تبریز، این بار هم توانست روی سکوی قهرمانی برود و به مدال طلا برسد. در این مسابقه ما محکوم به برد بودیم و خدا را شکر با همراهی همه بازیکنان توانستیم قهرمان شویم. البته سطح رقابتهای پاراآسیایی از سطح جهانی پایین‌تر بود و کار ما هم به نسبت راحت شد اما باز هم باید تلاش می‌کردیم تا بهترین نتیجه را کسب کنیم.
آنا: پس شما و دیگر بازیکنان در اندونزی به نسبت کار راحتی داشتید؟
مهرزاد: معمولاً سطح رقابتهای آسیایی از جهانی پایین‌تر است اما به این معنی نیست که شکست تیم‌ها خیلی راحت باشد. به هر حال هر تیمی برای کسب بهترین نتیجه به میدان می‌آید و نمی‌توان آن را دست کم بگیریم.
آنا: سخت‌ترین بازی که در این رقابت‌ها داشتید کدام بازی بود؟
مهرزاد: بازی برابر هیچ تیمی راحت نیست و باید سخت تلاش کنیم. اما به نظرم این که ما قهرمان شویم و هیچ ست را واگذار نکنیم از همه سخت‌تر است. در حال حاضر توقع از تیم ما زیاد است و همه دوست دارند که تیم ما بدون هیچ ست باخته قهرمان شود و به نظرم این سخت‌ترین کار است.
آنا: چرا مرتضی مهرزاد ارتباط زیادی با رسانه‌ها ندارد؟
مهرزاد: رسانه‌ها به من لطف دارند اما در تیم والیبال نشسته بازیکنان دیگری هم هستند که تلاش می‌کنند و تیم ما با همراهی دیگر بازیکنان به قهرمانی می‌رسد و کار فردی نیست به همین خاطر دوست ندارم من تنها مرکز توجه باشم.
آنا: اما عملکرد شما مورد توجه تمام رسانه‌های داخل و خارج است.
مهرزاد: این لطف خدا بود که من به این موفقیت رسیدم و عملکردم مورد توجه قرار بگیرد. اما فکر می‌کنم به خاطر قدّم، همه به من توجه می‌کنند، در صورتی که بازیکنان دیگر هم از همه نظر در سطح بالایی قرار دارند و باید به آنها هم توجه کرد.
آنا: از این که به این موفقیت‌ها رسیده‌اید چه حسی دارید؟
مهرزاد: خیلی خوشحالم و خدا را شکر می‌کنم که بعد از آن همه سختی به این مرحله رسیدیم. به نظرم اگر در زندگی سختی نباشد اتفاقات شیرین نمی‌افتد. من در یک مقطعی از زندگی‌ام خیلی سختی کشیدم و حالا با حضور در تیم ملی والیبال نشسته و قهرمانی‌هایی که به دست آوردم به شیرینی‌های زندگی رسیدیم و باید بیشتر از همیشه تلاش کنم.
آنا: بعد از کسب این موفقیت‌ها از مسئولان چه توقعی دارید؟
مهرزاد: انتظار خاصی ندارم. خوشبختانه همیشه به ما توجه می‌کنند و به وعده‌هایی که می‌دهند، عمل کردند. البته گاهی وقت‌ها این وعده‌ها خیلی دیر عملی می‌شود اما من همیشه گفته‌ام دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد و باید صبر کنیم و در مسیری که قرار گرفته‌ایم تلاش کنیم و مسئولان هم مطمئناً به ما توجه می‌کنند.
آنا: بعد از رقابتهای پاراآسیایی چه برنامه‌ای دارید؟
مهرزاد: فعلاً مسابقه برون مرزی نداریم و باید رقابتهای لیگ برگزار شود و باید ببینم لیگ و رقابت‌ها چطور پیش می‌رود.
آنا: حرف پایانی؟
مهرزاد: از همه خبرنگاران واصحاب رسانه تشکر می‌کنم. گاهی اوقات ما فشار تمرینات و رقابت‌ها را داریم و با خبرنگاران صحبت نمی‌کنیم اما آنها همیشه با روی خوش باز هم به سراغ ما می‌آیند و جا دارد از همه آنها تشکر کنم.
انتهای پیام/4057/
انتهای پیام/