همه‌چیز درباره زبان اشاره
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، همه ما برای برقراری ارتباط با دیگران به زبان مشترک نیاز داریم. بدون زبان نمی‌توانیم نیازها و احساسات خود را با دیگران در میان بگذاریم و برای رساندن مقصود خود به دردسر می‌افتیم. زبان گفتار از مجموعه نشانه‌های قراردادی صوتی به‌وجود آمده‌است اما فقط برای کسانی کارایی دارد که از توانایی سخن گفتن و شنیدن بهره‌مند هستند. ناشنوایان و افراد مبتلا به اختلال گفتاری، برای بهره‌مندی از حقوق فردی و خانوادگی و شهروندی، نیاز به زبان خاصِ خودشان مثل زبان اشاره دارند و ضروری است همه آدم‌ها و نهادها، این زبان را به رسمیت بشناسند. برای این منظور، مجمع عمومی سازمان ملل متحد با تصویب و به رسمیت شناختن زبان اشاره، از امسال 23 سپتامبر (روزی مثل دیروز) را به‌عنوان «روز جهانی زبان‌های اشاره» معرفی کرده‌است. این روز در واقع بخشی از هفته جهانی ناشنوایان و سالروز تأسیس فدراسیون جهانی ناشنوایان در سال 1951 میلادی است. انتخاب یک روز جهانی برای هر پدیده‌ای، نشان می‌دهد آن موضوع اهمیتی ویژه و بین‌المللی دارد و منحصر به یک گروه یا ملیت خاص نیست. جامعه بین‌المللی ناشنوایان، دیروز در سرتاسر جهان، شعار «با زبان اشاره همه به‌طور یکسان در کنار هم هستیم» سر دادند و همواره به‌دنبال ارتقای حقوق افراد ناشنوا هستند. پرونده امروز زندگی‌سلام هم با یک روز تأخیـر، گامِ کوچکی است برای مشارکت در شناختِ بیشتر از زبان اشاره و تلاشی است برای نزدیک شدن به دنیای ناشنوایان و رعایت حقوق‌شان به‌عنوان شهروندانِ این شهر و کشور.
زبان اشاره چگونه شکل گرفت؟
قدیمی‌ترین سندهای نوشتاری در زمینه شکل گرفتن زبان اشاره، به قرن پنجم پیش از میلاد باز می‌گردد. افلاطون در کتاب «کراتیلوس» از زبان سقراط این سؤال را مطرح کرده‌است که اگر ما صدا یا زبان نداشتیم، آیا سعی نمی‌کردیم برای رساندن منظور خود از حرکت دست‌ها و بقیه اعضای بدنمان استفاده کنیم؟ این سند نشان می‌دهد در طول تاریخ، مردم با افراد ناشنوا روبه‌رو بوده و به نحوه برقراری ارتباط با آن‌ها فکر کرده‌اند. متأسفانه در دوره‌های پیش از تاریخ باورهای نادرستی درباره افراد ناشنوا وجود داشته‌است، به همین دلیل شکل‌گیری نظام آموزشی برای آنان زمان زیادی برد. با بهبود تدریجی این باورهای نادرست، کم‌کم افرادی به فکر آموزش ناشنوایان افتادند. در سال 1620 میلادی «جان پابلو بونت» در یک مقاله، الگوهای اشاره‌ای برای آموزش شفاهی ناشنوایان منتشر کرد. پس از او «چارلز میشل دلپی» با استفاده از مقاله بونت، الفبای دستی زبان اشاره را ابداع کرد. کم‌کم این زبان در بین ناشنوایان گسترش یافت و به‌وسیله ارتباطی آن‌ها تبدیل شد. «دای لاپای» در سال 1755 میلادی اولین مدرسه ناشنوایان را در پاریس تأسیس کرد. «لورنت کلرک» یکی از فارغ‌التحصیلان این مدرسه بود که در سال 1817 میلادی برای تأسیس یک مدرسه ناشنوایان در آمریکا به‌همراه «توماس هاپکین گالودت» به هارتفورت رفت. پسر گالودت «ادوارد مینر گالودت» در سال 1857 میلادی مدرسه‌ای دیگر برای ناشنوایان در شهر واشنگتن تأسیس کرد که خیلی زود به «کالج ملی ناشنوایان» تبدیل شد. این مدرسه در سال 1894 میلادی به افتخار این پدر و پسر که از پیشگامان آموزش ناشنوایان بودند به گالودت تغییر نام داد. دانشگاه گالودت از قدیمی‌ترین مؤسسه‌های آموزش‌عالی ناشنوایان است که همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهد.
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/4028/ن
انتهای پیام/