عزاداری در روستایی نه چندان دور با باورهای عجیب

به گزارش خبرنگار حوزه میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، عاشورا برای ایرانیان نه تنها مجلس عزای شهادت امام حسین(ع) و یاران باوفایشان، بلکه درس ایستادگی، امر به معروف و نهی از منکر و دینداری نیز محسوب می‌شود.

اگرچه این سوگواری در هر استان تفاوت‌های کوچکی با هم دارد اما در بطن ماجرا یک هدف را دنبال می‌کند.

آنچه در این میان حب ایرانیان به ولایت و عشق به حسین (ع) را نشان می‌دهد، باورهای قلبی مردم است که گاه در تعزیه و شبیه‌خوانی‌ها به عنوان میراثی معنوی و گاه در غذاهای نذری مردم این سرزمین نمود پیدا می‌کند.

نگاهی دقیق‌تر و ریزبینانه‌تر به مردمی که به امید نذری تبرک شده به نام امام حسین(ع) می‌آیند، تنها بخشی از اعتقادات ایرانیان است و اگر بخواهیم به بخش دیگری از اعتقادها نسبت به حضور سالار شهیدان و ائمه در مجالس عزاداری اشاره کنیم بد نیست که به نذردهندگان هم توجهی داشته باشیم که با وجود وضعیت اقتصادی نامناسب امروز جامعه، دست و دلبازانه نذری می‌دهند.

این وجه از باورها و اعتقادها، جدای از شهرها، در روستاها رنگ دیگری دارد چراکه مردم سختکوش و زحمتکش معتقد هستند که باید بخشی از دسترنج خود را نذر کنند. در استان مرکزی روستای خوش آب‌وهوایی به نام اردمین وجود دارد که بومیانش در برپایی مجلس عزای حسین بن علی (ع) هیچ داشته‌ و محصولی را دریغ نمی‌کنند.

اکثر مردم این روستا کشاورز هستند و عمده کشت سالانه‌شان به گردو، سیب‌زمینی‌ و بادام اختصاص دارد که بخش قابل توجهی از ثمره درختانش برای غذاهای نذری مصرف می‌شود.

تمام روزهای دهه اول ماه محرم با برگزاری مراسم سوگواری پرشور ، نذری‌ داده می‌شود و اکثر نذرهای بومیان شامل خورشت فسنجان و قیمه است که عزاداران دیگر شهرها و روستاها را برای حضور در این مراسم پرفیض به اردمین می‌کشاند.

جدای از شکل سنتی دعوت برای حضور در مراسم عزاداری و نذری که به واسطه جارچی اعلام می‌شود، همچنین نمازهای جماعت و قرآن‌خوانی اهالی، از دیگر مناسک و آیین‌های مرسوم اردمین روضه‌خوانی‌هاست که با گردهمایی بانوان همراه است.

آیین سوگواری در این روستا، با ماه محرم و برپایی مجالس تعزیه آغاز می‌شود. در این ده روز اسب‌های خوش رکاب از اصطبل بیرون آورده می‌شوند و از شهرهای نزدیک مثل غرق‌آباد که تنها چند کیلومتر با اردمین فاصله دارد، سایر ادوات و وسایل تعزیه تهیه می‌شود. شب‌ها تعزیه‌خوانان در مسجد بخش‌های مختلف نسخ تعزیه را تمرین می‌کنند. حضور جوانانی که قادر به شمشیرزنی در تعزیه باشند بیش از سایر روزهای سال در این ایام در روستا دیده می‌شود.

یکی دیگر از جاذبه‌های این مراسم آماده‌سازی دستمال‌ها و البسه‌های تعزیه‌خوانان توسط بانوان است که با کمک‌های مردمی هر ساله برگزار می‌شود. قربانی ده‌ها گوسفند که برای فرزندان امام حسین (ع) نذر شده‌اند از دیگر برنامه‌های هر سال اردمینی‌هاست.

در این مراسم شور حسینی خاصی دیده می‌شود و به گفته قدیمی‌ترها آقا امام حسین (ع) عنایت ویژه‌ای به این مراسم بی‌ریا دارد.

اگر بخواهیم پای وقایع روی داده در مراسم این روستا بنشینیم، باید به بخشی از دیده‌ها و شنیده‌ها هم بپردازیم چراکه بومیان این منطقه بارها پیرمرد عربی را در این محافل دیده‌اند که به زبان عربی فریاد وا حسینا سر داده و برای آنچه در روز عاشورا روی داده گریسته است. از آنجا که بومیان این منطقه یکدیگر را می‌شناسند طبیعی است که حضور مرد ناشناخته توجه خیلی‌ها را جلب کرده است و با توجه به اینکه با پایان مراسم سینه‌زنی، اثری از پیر عرب دیده نشده بسیاری از کهنسالان و ریش‌سفیدان روستا به این باور رسیده‌اند که مرد عرب از مکانی جز روستاها و شهرهای مجاور آمده و از آنجا که هر چند سال یکبار تنها برای دقایقی حضور پیدا کرده، ممکن است از دوستداران واقعی حسین بن علی (ع ) باشد.

انتهای پیام/۴۰۳۱/