فضاپیمای 3/5 متری به دنبال حیات در همسایگی منظومه شمسی می‌رود+ویدئو
به گزارش گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا از سی‌نت، 50 سال بعد از این که نخستین انسان پا روی کره ماه گذاشت، دیگر زمان آن فرارسیده که انسان‌ها چالش جدیدی را در فضا شروع کنند و حیات را در سیارات دیگر جستجو کنند. قرار است این چالش از طریق فضاپیماهای ریز و از ستاره‌های همسایه منظومه شمسی شروع شود.
اگر این پروژه که Starshot نام دارد، موفقیت‌آمیز باشد، در آینده‌ای نزدیک عکس‌هایی از آلفا قنطورس در فاصله چهار سال نوری از زمین به دست خواهیم آورد که این مسافت برابر است با 6 هزار و 800 بار سفر به پلوتو و حدود 30 تا 40 سال طول می‌کشد.
آلفا قنطورس یک ستاره دوتایی است که به همراه کوتوله سرخ پروکسیما قنطورس یا آلفا قنطورس سی، که بسیار کم‌نورتر است یک سامانه سه‌گانه را تشکیل می‌دهد. این سامانه، از همه ستاره‌ها به منظومه خورشیدی ما نزدیک‌تر است و با چشم غیرمسلح به صورت چهارمین ستاره درخشان آسمان شب دیده می‌شود. شعاع آلفا قنطورس 23 درصد از خورشید بیشتر است و چگالی آن نیز 10 درصد بیشتر از خورشید ما است.
پیت وردن، مدیر پروژه استارشات در این مورد می‌گوید: با این پروژه می‌توانیم به سؤال اساسی بشریت «آیا ما در جهان تنها هستیم؟» پاسخ دهیم. وی که حدود 9 سال مدیریت مرکز ایمز ناسا را به‌عهده داشته است، می‌گوید: اگر بتوانیم حیات را در سیاره‌ای پیدا کنیم که نزدیک به منظومه شمسی است، به یکی از اساسی‌ترین اکتشافات تاریخ بشر دست می‌یابیم.
استارشات همانند مأموریت‌های فضایی دیگر نیست که در آن یک موشک عظیم‌الجثه برای حمل یک فضاپیمای سنگین پرتاب می‌شود. به طور مثال، فضاپیمای نیو هورایزنز ناسا کمی بیش از نیم تن وزن دارد. در عوض فضای استارشات وزن و ضخامت بسیار کمی دارد تا بتواند خیلی سریع حرکت کند و آرایه لیزری روی زمین با شلیک لیزر به سطح این فضاپیما آن را واردا به حرکت می‌کند. اندازه این فضاپیما از یک تا سه و نیم متر است و وزن آن به اندازه یک جرعه آب است.
در مورد سرعت این فضاپیما باید بدانید که استارشات می‌تواند با سرعت یک پنجم سرعت نور یعنی 134 میلیون کیلومتر در ساعت حرکت کند و به جای 40 سال، در عرض 20 سال به آلفا قنطورس برسد. گفتنی است که نیو هورایزنز 9 و نیم سال طول کشید تا به پلوتو برسد.
نانوساختار استارشات
چیزی که موجب می‌شود استارشات یک ایده قانع‌کننده برای ارسال به آلفا قنطورس باشد، نانوساختاری است که در این فضاپیما به کار رفته است و جرم آن حدود یک گرم و برابر با یک ورق کاغذ است. از همین رو به‌راحتی می‌توان روی آن حسگر، بادبان و دوربین‌هایی نصب کرد. این حسگرها میدان‌های مغناطیسی‌ای را که سیارات را از تابش تشعشعات محافظت می‌کنند، اندازه بگیرند و موج‌های خاص نوری را شناسایی کنند که وجود حیات را نشان می‌دهند.
پیشنهاد می‌کنیم حتماً ویدئوی مربوط به این فضاپیما را تماشا کنید:
انتهای پیام/4056/
انتهای پیام/