جایگزین دبی و آنتالیا برای ایرانی‌ها کجاست؟
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا به نقل از مجله مهر، در کشمیر، انقلاب اسلامی ایران جزء لاینفک هویت شیعیان شده است. و چنین تأثیرگذاری را تقریبا در هیچ کجای دنیا نمی توان یافت.
اساسا تمیز مناطق شیعی از دیگر مناطق در کشمیر بر اساس نمادهای متعلق به انقلاب اسلامی است و هیچ شیعه‌ای را نمی‌توان یافت که دل در گرو ایران نداشته باشد.
تصویر بالا مسجدی در یکی از روستاهای حومه شهر سرینگر است که متعلق به شیعیان است؛ جایی که بخشی از ماه مبارک را در آنجا به تبلیغ گذراندم.
مهمترین مسجد کشمیر
اینجا مقدس ترین مسجد برای بیش از هشت میلیون مسلمان کشمیری است؛ مسجدی بنام «حضرتبال». شیعه و سنی هم ندارد. از گذشته نقل شده است که کسی به طریقی، تار مویی از حضرت رسول(ص) را به اینجا منتقل کرده و از آن زمان تا کنون این مسجد نماد عشق و محبت مردم مسلمان این خطه به پیامبر اسلام است.
بنای مسجد همه از سنگ سفید است و در کناره دریاچه «دال» در شهر سرینگر قرار گرفته؛ یعنی دریاچه درست پشت تصویر است. شب قدر و شب معراج اینجا پر است از شب‌زندهدارانی که تا صبح نیایش می کنند. رسم است دختر و پسرهایی که می خواهند زندگی مشترکشان را آغاز کنند، برای صحبت و گفت‌وگوهای پیش از عروسی به اینجا می آیند. در طول سال هم اینجا یکی از جاذبه‌های توریستی کشمیر برای ده‌ها هزار جهانگرد است. جای جای در و دیوار این مسجد هم کتیبه‌هایی به زبان فارسی است. روی یکی شان این شعر حک شده که:
به مصطفی برسان خویش را که دین همه اوست / اگر به او نرسیدی تمام بولهبی است.
بعضی از عزیزانی که بعضا فرصتی تفریحی را در دبی و ترکیه و ... می گذرانند خوب است بدانند دنیا جاهای دیگری هم دارد، خصوصا برای بچه‌مسلمان‌های ایرانی. به عنوان یک مسلمان کشمیری ساکن در ایران بر خودم وظیفه می‌دانم بخشی از جاذبه‌های فرهنگی، تاریخی و طبیعی کشمیر را معرفی کنم.
کشمیر منطقه‌ای در شمال غربی شبه‌جزیره هند است که از ایالت جامو و کشمیر تحت کنترل هند، ایالت گلگت-بلتستان و کشمیر آزاد تحت کنترل پاکستان و منطقه اقتصادی چین تحت کنترل جمهوری خلق چین تشکیل می‌شود. کشمیر یکی از حوزه‌های اصلی نفوذ زبان فارسی به‌شمار می‌رود.
ایالت هندی جامو و کشمیر حدود ۱۰۱٬۴۳۷ کیلومتر مربع وسعت دارد و در سرشماری سال ۲۰۱۱ بیش از ۱۲ میلیون نفر جمعیت داشته است. منطقه تحت کنترل پاکستان از کشمیر آزاد به پایتختی مظفرآباد با مساحت ۵٬۶۱۹ کیلومتر مربع و ایالت گلگت بلتستان با مساحت ۷۲٬۴۹۶ کیلومتر مربع تشکیل می‌شود و مساحت مناطق عمدتا خالی از سکنه تحت کنترل چین هم ۴۲٬۶۸۵ کیلومتر مربع است.
این منطقه تا پیش از استقلال هندوستان در سال ۱۹۴۷ یک دولت سلطنتی تحت‌الحمایه بریتانیا داشت. در جریان جدایی پاکستان از هند هر دو کشور مدعی حکومت بر این منطقه بودند که به وقوع چند جنگ بین این دو کشور انجامید.
انتهای پیام/