بیل گیتس به دنبال نیروانای هستهای
به گزارش گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا از ScientificAmerican، بیل گیتس با تاسیس مایکروسافت معروف و ثروتمند شد اما این این روزها از طریق موسسه خیریه «بیل و میلیندا گیتس» به عنوان بشردوستی شناخته می‌شود که قصد بهبود سلامت و رشد اقتصادی جهانی را دارد.
گیتس در زمینه مبارزه با گرمایش زمین نیز فعال است و حالا تبدیل به طراح پیشرو برای ساخت راکتور هستهای انقلابی شده است. کمپانی ترا پاور یک راکتور با انرژی هستهای قابل تجدید و مقرون به صرفه طراحی کرده است که انرژی کافی برای 10 میلیارد نفر در آمریکا را تامین می‌کند.
به طور خلاصه، گیتس قصد دارد روشی ایمن و بدون دور ریز را در پیش بگیرد که نقشی در ترویج سلاح‌های هستهای ندارد.
ترا پاور در سال 2008 تاسیس شد؛ یعنی 54 سال پس از این که استفاده غیرتهاجمی از انرژی هستهای برای اولین بار مجاز شد که منجر به ساخت نخستین زیردریایی هستهای ایالات متحده آمریکا شد.
در پی این موفقیت، دریاسالار هایمن ریکور، طراح و سازنده یک کشتی با قدرت راکتور، توانست کمیسیون انرژی اتمی را متقاعد کند که از طراحی مشابهی در راکتورهای غیرنظامی استفاده کنند. در این راکتورها از اورانیوم به عنوان سوخت استفاده می‌شود و آب تحت فشار به عنوان سیستم سرمایشی عمل می‌کند که گرمای همجوشی هستهای را به توربین‌ها انتقال می‌دهد که برق و بخار تولید می‌کند.
یک استدلال قدرتمند که باعث استفاده این راکتورها شد این بود که این فرآیند همجوشی پلوتونیوم تولید می‌کرد که در ساخت سلاح‌های هستهای مورد استفاده قرار می‌گیرد.
حالا ترا پاور می‌خواهد از اورانیوم طبیعی، اورانیوم ضعیف‌شده و اورانیوم به دست آمده از فرآیند آب دریا یا زباله‌ها رادیواکتیو به عنوان سوخت استفاده کند. نه تنها ضایعات باقی مانده مرتبط با راکتورها به شدت کاهش می‌یابد بلکه تلفات انرژی را به حداقل می‌رساند و مانع از تولید سلاح‌های هستهای می‌شود چرا که پلوتونیومی در این فرآیند تولید نمی‌شود که برای تولید سلاح استفاد شود.
یکی دیگر از مزایای این طرح این است که راکتور ترا پاور می‌تواند برای 50 سال بدون نیاز به باز شدن (برای افزودن سوخت جدید یا حذف زباله‌های رادیواکتیو) کار کند.
البته این معنا نیست که راکتور ترا پاور آماده عرضه به بازار است. یکی از مشکلات این طرح احتمال نشت سدیوم است که می‌تواند منجر به آتش‌سوزی یا انفجار شود. یکی دیگر از مشکلات این است که میله‌های سوختی باید طوری قرار بگیرند که بتوانند برای 50 سال بسوزند بدون این که نیازی به باز کردن راکتور باشد. سال‌ها تجربه با سدیوم مایع نشان می‌دهد که جلوگیری از نشت این ماده می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.
مترجم: هانا حیدری
انتهای پیام/