توافق هسته‌ای با عربستان باعث ایجاد بحران بین دولت و کنگره می‌شود
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، چندی دیگر عربستان سعودی قرارداد نهایی شده دایر کردن نیروگاه های هسته‌ای در این کشور را اعلام می‌کند و دولت آمریکا در این مورد بر سر دوراهی دشواری قرار دارد که یک طرف آن ایجاد درآمد برای شرکت های آمریکایی و قرارداد چند میلیارد دلاری است و طرف دیگر آن سیاست از پیش اعلام شده واشنگتن دایر بر جلوگیری از گسترش تسلیحات هسته‌ای.
چنانچه دولت ترامپ بخواهد قرارداد به نفع کنسرسیوم آمریکایی به رهبری «وستینگ هاوس» امضا کند باید قوانین منع گسترش تسلیحات هسته‌ای را تعدیل کند. در چنین صورتی واشنگتن به ریسک امنیتی بزرگی دست زده و کشورهای خاورمیانه را به رقابت بر سر کسب فناوری هسته‌ای تشویق خواهد کرد. عربستان درصدد است تا در کنار فعالیت هسته‌ای از امکان غنی سازی اورانیوم نیز بهره مند شود. همین موضوع موجب تشویش خاطر قانونگذاران آمریکایی شده است. اگر کنگره موافقت کند، یک چنین امتیازی را به عربستان بدهد، آنگاه باید آن را به سایر کشورهایی که خواستار این امتیازند نیز بدهد. پس دیگر باید به اصطلاح «در پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای» را تخته کرد.
در این راستا مهر گفتگویی با پروفسور«فرانک فن هیپل» فیزیکدان معروف هسته‌ای آمریکا انجام داده که در ادامه می‌آید.
حوزه تحقیقاتی «فن هیپل» معاون اسبق امنیت ملی کاخ سفید در زمینه علوم و فناوری شامل مواردی چون کنترل تسلیحات اتمی و منع اشاعه هسته‌ای، انرژی و توازن سیاست گذاری در عرصه های تکنولوژی است.
وی، پیش از پیوستن به دانشگاه «پرینستون»، به مدت ۱۰ سال مشغول تحقیق در زمینه فیزیک نظری ذرات بنیادی بود و به طور خاص به نگارش آثاری با موضوع پایه و اساس فنی منع اشاعه هسته‌ای و راهکارهای خلع سلاح، آینده انرژی اتمی و بهینه سازی اقتصاد سوخت خودرو علاقه دارد.
هیپل در سال ۱۹۹۳ به پاس تحقیقات ارزشمندش، موفق به دریافت فلوشیپ موسسه «مک آرتور» شد. وی که دارای مدرک دکتری از دانشگاه آکسفورد است، در حال حاضر عضو هیئت مدیره پنل بین المللی درباره مواد شکافت پذیر است.
*بعد از چند سال دولت ترامپ اعلام کرد یک توافق هسته‌ای با دولت ریاض را امضاء خواهد کرد. چرا آمریکا متقاعد شد تا دوباره مذاکره برای یک توافق هسته‌ای را آغاز نماید؟ عربستان تمایل دارد غنی سازی اورانیوم و بازفرآوری پلوتونیوم را در اختیار خود داشته باشد. آیا آمریکا با این دو خواسته ریاض موافقت می‌کند؟
سیاست آمریکا در طی چند دهه اخیر به سمت عربستان سعودی گرایش داشته و این شاید به تاریخ حضور شرکت های نفتی آمریکا درعربستان بازگردد. اما از زمانی که هند از کمک و همکاری آمریکا در برنامه تحقیق و توسعه انرژی هسته‌ای جهت دستیابی به سلاح هسته‌ای استفاده کرد، آمریکا مجبور شد سیاست منع گسترش هسته‌ای جدی را دنبال کند.
در دولت اوباما امتناع عربستان از توقف غنی سازی اورانیوم و جداسازی پلوتونیوم مانع توافق همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای واشنگتن با ریاض شد. باید گفت که رئیس جمهور ترامپ بیشتر به بحث تجارت و کمتر به بحث منع گسترش تسلیحات هسته‌ای تمرکز می‌کند.
اما کنگره می‌تواند مانع توافق همکاری انرژی هسته‌ای با عربستان شود؛ اگر این توافق باعث تضعیف سیاست منع گسترش هسته‌ای آمریکا شود. من پیش بینی می‌کنم زمانی که توافق هسته‌ای آمریکا با عربستان به کنگره ارسال شود بحرانی بین دولت و کنگره ایجاد خواهد شد.
*برخی استدلال می‌کنند اگر آمریکا با سعودیها در برنامه هسته‌ای همکاری نکند روسیه و چین ممکن است در بحث هسته‌ای با عربستان همکاری کنند و این منجر خواهد شد به تضعیف نفوذ هسته‌ای آمریکا در منطقه. نظر شما در این ارتباط چیست؟
صنعت هسته‌ای روسیه اخیرا در خاورمیانه (ایران، ترکیه، مصر و ...) بسیار مهم بوده و چین نیز دارای صنعت هسته‌ای بسیار قدرتمند بوده و خواهان تمرکز بر صادرات بیشتر این صنعت به خارج است.
در آمریکا صنعت هسته‌ای تقریبا مرده است. این صنعت در آمریکا نمی تواند با نیروگاههای قدرتمند گاز طبیعی، باد و خورشید رقابت کند. من فکر می‌کنم این قضیه در مورد عربستان نیز صادق باشد.
این کشور جهت توجیه برنامه هسته‌ای خود مجبورند دیگر انگیزه ها را ( پرستیژ، گزینه دست یابی به تسلیحات هسته‌ای ) را دنبال کنند. رهبری ایالات متحده آمریکا در طی 40 سال گذشته در مورد سیاست منع گسترش تسلیحات هسته‌ای بسیار مهم بوده است. با توجه به اهمیت آمریکا به عنوان یک قدرت نظامی و اقتصادی بزرگ در دنیا این رهبری می‌تواند همچنان ادامه داشته باشد.
*کدام مدل برای توافق هسته‌ای عربستان محتمل تر است: برجام یا توافق آمریکا با امارات متحده عربی؟
حتی با تاکید قوی بر سیاست منع گسترش تسلیحات هسته‌ای، ممکن است آمریکا با عربستان سازش نموده همانطور که با ایران سازش کرد. ممکن است ماحصل مذاکرات عربستان و آمریکا توافق موقت مدل برجام باشد.
اگر شما بخواهید نظر شخصی مرا بدانید، من از ممنوعیت جهانی بازفرآوری سوخت هسته‌ای (شکافت پلوتونیوم) و پایگاههای غنی سازی اورانیوم ملی حمایت می‌کنم. عدم تمایل ایران به بازفرآوری می‌تواند به این منعا باشد که ایران از ممنوعیت بازفرآوری حمایت می‌کند.
با توجه به قانون ممنوعیت تأسیسات غنی سازی اورانیوم ملی، چین ، فرانسه و روسیه تأسیسات غنی سازی ملی دارند. تأسیسات غنی سازی اورانیوم در انگلیس، آمریکا و آلمان متعلق به یک شرکت چند ملیتی بریتانیایی-هلندی-بریتانیایی (URENCO) است که یک گام مهم در ایجاد اعتماد در اروپا پس از جنگ بود.
یک راهبرد چند ملیتی برای غنی سازی در منطقه خلیج فارس اهمیت مشابهی دارد. به جای رقابت برنامه های غنی سازی ایران و عربستان، شما می‌توانید یک برنامه داشته باشید که در آن با برخی از شرکا متخصص در فن آوری غنی سازی خارج از منطقه مشارکت داشته باشید.
منبع: مهر
انتهای پیام/