بعد از ویلچرنشینی به دست هایم فکر کردم/ بانوان ایرانی رویاهای خودشان را فراموش نکنند

به گزارش‌ خبرنگار ورزشی‌خبرگزاری آنا، بدون شک یکی از تاثیرگذارترین صحنه‌های المپیک ریو در سال 2016 حضور یک زن با ویلچر در کاروان ورزشی ایران بود. زهرا نعمتی اولین بانوی معلول ایرانی بود که توانست برای اولین بار سهمیه المپیک ریو را در رشته تیراندازی با کمان به دست بیاورد، او همچنین در پارالمپیک ریو به نشان زرین طلا رسید،‌البته موفقیت‌های نعمتی در سال 2017 همچنان ادامه داشت و او توانست عنوان برترین زن پارالمپیکی 2017 جهان را از آن خود کند. بانوی موفق این روزهای ورزش ایران نشان داد محدودیت هیچ وقت باعث نمی‌شود انسان از آرزوهایش دست بکشد،‌او با اراده و پشتکاری که داشت خیلی از معادلات را بهم ریخت و به خوبی نشان داد اگر اراده باشد هر کاری را می‌شود انجام داد. به قول خودش: «معلولیت پایان دنیا نیست و می‌شود تلاش کرد و به موفقیت رسید.»

نعمتی از 12 سالگی ورزش تکواندو را آغاز کرد و موفق به کسب کمربند مشکی‌ دان یک شد.‌‌زهرا خیلی زود در تکواندو پیشرفت کرد و عضو تیم‌ملی تکواندوی بانوان ایران شد.‌او آرزوی افتخارآفرینی در رشته تکواندو را در سرش می‌پروراند اما از بد روزگار در سال 83 که زهرا دانشجوی رشته‌گیاه پزشکی دانشگاه جیرفت بود،‌در راه برگشت به کرمان دچار تصادف شد و دچار آسیب‌دیدگی نخاع شد و پزشکان اعلام کردند که دیگر قادر به راه رفتن نیست و باید ویلچرنشین شود.‌زندگی برای او سخت شد ولی تمام نشد! او مسیر گیاه پزشکی را رها کرد و راهی ساختمان سازمان ملل شد و امروز به عنوان یک چهره جهانی و تاثیرگذار در جهان شناخته می‌شود. او ورزش را ادامه داد و چون نمی‌توانست رشته تکواندو را ادامه دهد،‌وارد دنیای تیراندازی با کمان شد و افتخارات زیادی در این رشته به دست آورد. با زهرا نعمتی برترین زن کماندار معلول سال 2017 جهان گفت و گو نوروزی داشتیم که به شرح زیر است:

*از سال 96 و اتفاقات ورزشی شروع می کنیم؛‌سالی که گذشت چطور بود؟

-زندگی ورزشی من در سال 96 خیلی خوب پیش رفت. در واقع می‌توانم بگویم یکی از بهترین سال‌های ورزشی‌ام را پشت سر گذاشتم چرا که افتخارات و عناوین زیادی به دست آوردم و مهمتر از اینکه همه این عنوان‌ها با انتخاب مردم بود که برای من خیلی ارزشمنداست. بدون شـک حضور من در کنار اِستر ورگیر، تنیسور 36ساله هلندی، حیات خطـاب، رییس کمیته پارالمپیک مصر، مینا مجتهدی،‌رییـس ایرانى الاصل کمیتـه پارالمپیک فنلاند و سـارا اسـتورى، رکابزن معلول 40 سـاله اهل بریتانیا و دارنده 16 مدال پارالمپیک، افتخار بزرگی است.

* در ابتدای سال گذشته شما برای سومین سال‌ به سازمان ملل دعوت شدید.

-در ابتدای سال 96 اجلاس سه روزه در سازمان ملل برای افراد دارای معلولیت برگزار شد که من هم به آن دعوت شدم. البته من برای نخستین بار در سال 2014 در اجلاس کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت شرکت کردم.‌خوشبختانه در سال گذشته دوباره دعوت شدم. در سازمان ملل من چندین بار به عنوان یک الگو برای افراد دارای معلولیت به دنیا معرفی شدم که برای من به عنوان یک بانوی ایرانی باعث افتخار بود. در کل سال خیلی خوبی داشتم چرا که رکوردشکنی و افتخارات خوبی در کارنامه‌ام ثبت کردم و از طرفی با حمایت مردم از بین 5 بانوی نامزد کسب عنوان برترین پارالمپیکی سال 2017 انتخاب شدم.

*در واقع می توانیم بگوییم سال 2016 و 2017 اوج موفقیت ورزشی شما بود.

-بله خدا را شکر.‌من در سال 2016 موفق به کسب سهمیه المپیک ریو شدم و این در شرایطی بود که من با افرادی باید رقابت می‌کردم که از هر نظر با من متفاوت بودند و در شرایط خوبی به سر می‌برند اما من با عزم و اراده خودم توانستم سهمیه المپیک را به دست بیاورم و در کنار ورزشکاران سالم در المپیک به میدان بروم. ضمن اینکه پرچم داری کاروان ورزشی ایران هم به من سپرده شد که بدون شک اتفاقی بزرگ برای من بود. در برزیل هم در کانون توجهات بودم و دنیا متعحب بود که یک زن با ویلچر پرچم دار ایران است. از طرفی در مسابقات پارالمپیک هم موفق به کسب مدال طلا شدم و سال خوبی بود خدا را شکر موفقیت ها در سال 2017 هم ادامه پیدا کرد و در کل در این دو سال با دعای خیر مردم سال های ورزشی خوبی داشتم.

*شما علاوه بر معلولان، امید تازه‌ای در دل دختران و بانوان ایرانی به وجود آورید؟

-خدا را شکر می‌کنم که باعث این اتفاق بزرگ شدم.‌من همیشه به تمام کسانی که شرایط مشابه‌ای مانند من دارند می گویم معلولیت پایان دنیا نیست. از همه افرادی که شرایطی مانند من دارند می خواهم هیچ وقت تسلیم نشوند.‌از خانم های ایرانی هم می‌خواهم که رویاهای خودشان را فراموش نکنند و هیچ زمانی ناامید نشوند.‌اگر زهرا نعمتی امروز در جهان به عنوان برترین کماندار زن معلول جهان شناخته می‌شود تنها به این خاطر بوده که او رویاهایش را فراموش نکرد. روزهای سختی داشت اما همه آنها گذشت ولی تنها چیزی که برای من باقی ماند رویاهایی بود که همیشه دوست داشتم به آنها برسم و خدا را شکر با حمایت پدر و مادرم به دنبال آنها رفتم. به همه به خصوص بانوان ایرانی می‌گویم هیچ چیزی غیرممکن نیست و اگر به دنبال آرزوهای خود بروند در سخت ترین شرایط هم بالاخره به آن خواهند رسید.

*شما ابتدا تکواندوکار بودید و در پی یک سانحه دچار معلولیت شدید این موضوع را چطور پذیرفتید؟

-قطعا در ابتدا پذیرش آن برای من سخت بود به خصوص اینکه من تکواندوکار بودم و برای یک تکواندوکار خیلی سخت است که پاهایش را از دست بدهد. اما بعد از معلولیت از ناحیه پا به دست‌هایم فکر کردم، به عضوی از بدنم که شاید تا قبل از آن کمتر به آنها فکر می‌کردم و نمی‌دانستم با همین دست‌هایم هم می‌توانم روزی افتخارآفرین باشم.‌بعد از تصادفی که داشتم،‌اگر خود را در خانه حبس می‌کردم قطعا شرایط سختی پیش رو داشتم، هر چند که سانحه تصادف توان راه رفتن را از من گرفت و من را ویلچر نشین کرد،‌اما اگر تسلیم سرنوشت می‌شدم قطعا امروز نمی‌توانستم چنین افتخاراتی کسب کنم. من زهرا نعمتی نمی‌شدم اگر به جای حرکت،‌‌ به سرنوشت تن می دادم و از این نعمت ارزشمندی که خداوند در وجود من گذاشته بود به خوبی استفاده کنم.

*در کنار همه موفقیت‌ها و افتخارات ارزشمند شما سال گذشته خبری در محافل پیچید که خاطره همه به خصوص بانوان ایران را مکدر کرد و آن هم ممنوع الخروجی شما بود.

-من ابتدا از بابت این خبر از همه مردم عزیز عذرخواهی می‌کنم و به هیچ عنوان دوست نداشتم همچین خبری از زهرا نعمتی منتشر شود. اما متاسفانه این‌ مسائل برای بانوان ایرانی غیرقابل گریز نیست و برای همه ممکن است پیش بیاید. من دوست ندارم در مورد جزییات آن اتفاق بگویم اما با این شرایط این موضوع به وجود آمد البته که باتوجه به سری قوانینی که مربوط به بانوان نخبه است این مشکل حل شد و من توانستم در مسابقات حضور داشته باشم و از این بابت اتفاقی رخ نداد. امیدوارم روزی برسد که بانوان ایرانی بدون هیچ محدودیت راه های موفقیت را پیش بگیرند.

*این باور اشتباه در جامعه ما کم و بیش وجود دارد که بانوان ایرانی با توجه به برخی محدودیت‌ها امکان رشد و پیشرفت ندارند.

-ببینید من این را قبول دارم که شاید امکان رشد در زمینه‌های مختلف برای بانوان ایران کمی سخت باشد.چرا که ممکن است گاهی اوقات زنان از طرف خانواده و جامعه درک نشوند ‌و یک زن برای رسیدن به پیروزی و موفقیت زحمت زیادی باید متحمل شود. اما متعقدم در هیچ کاری نشد وجود ندارد.‌من از همه بانوان کشورم می‌خواهم با وجود همه سختی‌ها و محدودیت‌هایی هیچ وقت ناامید نشوند چرا که وقتی امید از بین برود هیچ تلاشی‌دیگر وجود نخواهد ‌داشت.‌بنابراین ما با امید می‌توانیم بهترین باشیم و به خواسته هایمان برسم.‌می‌توانیم برای رسیدن به خواسته‌ها و آروزهایمان تلاش کنیم و تحمل سختی‌ها را راحت‌تر بپذیریم.

* کمی به حال و هوای عید نوروز برگردیم؛ امسال سال تحویل در کنار خانواده تان بودید؟

-بله خدا را شکر امسال لحظه سال تحویل در کنار خانواده‌ام بودم. در سال‌های گذشته به دلیل ترافیک کاری در کنار خانواده‌ام نبودم؛ در سال المپیک به دلیل برنامه و اردوهایی که داشتیم نتوانستم کنار آنها باشم و سال 1395 هم به دلیل اجلاس سازمان ملل پیش خانواده‌ام نبودم. اما امسال برنامه‌ای به وجود نیامد و توانستم در کنار آنها باشم. امیدوارم امسال سال پر از موفقیت برای همه ورزشکاران و به خصوص بانوان ایرانی باشد.

*امسال سال شلوغی برای ورزش ایران است؛ برنامه شما در سال جدید چیست؟

- ما امسال بازی‌های پارالمپیک آسیایی و جهانی را پیش رو داریم و امیدوارم بتوانیم در این دو رویداد بزرگ موفق شویم.البته اردوهای فدراسیون جانبازان و معلولان سال گذشته برگزار نشد و من خودم به تنهایی از سال گذشته تمریتانم را آغاز کردم. در هر حال امیدوارم سال جدید همراه با موفقیت ها و افتخارات مختلف باشد.

*از فدراسیون تیراندازی با کمان چه خبر؟! برای حضور در اردوها با شما تماس نگرفتند؟

-نه بعد از المپیک دیگر کسی با من تماس نگرفت که در اردوی تیم ملی شرکت کنم. در حال حاضر انتخاب رئیس فدراسیون تیراندازی با کمان یکی از دغدغه های ماست چرا که اوضاع و شرایط فدراسیون خوب پیش نمی رود و امیدوارم هر چه سریعتر رئیسی انتخاب شود و فدراسیون از این بلاتکلیفی دربیاید و کسی روی کار بیاید که دلسوز فدراسیون تیر و کمان باشد.

*و حرف پایانی؟

-امیدوارم سال جدید برای همه به خصوص بانوان ورزشکار سال خوبی باشد و ما بتوانیم باز هم در میادین بین المللی افتخارآفرینی کنیم و نشان بدهیم بانوان ایرانی اگر بخواهند با اراده و پشتکار فعل خواستن را به خوبی صرف خواهند کرد.

گفت و گو از فرزانه شریفی