مسئولان حق ماموریتشان را به دلار می گیرند اما ورزشکار باید یک سال منتظر تجلیل باشد!

سعید ملایی جودوکار وزن 81- کیلوگرم کشورمان در گفت‌و‌گو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری آنا درباره علت مهاجرت جودوکاران گفت:«به نظرم مهمترین عاملی که باعث می‌شود یک جودوکار کشورش را ترک کند این است که ورزشکاران با بی توجهی زیادی روبه رو می‌شوند.‌ شما ببینید جودوکاران در مسابقات مختلف افتخارآفرینی می‌کنند اما متاسفانه آنطور که شایسته است از آنها حمایت نمی‌شود و اکثرا از نظر مالی دچار مشکل هستند.‌آن چیزی که مسلم است این است که ورزشکاران ما جواب زحمت‌هایشان را نمی‌گیرند و همین روند باعث می شود آنها بی انگیزه تر از قبل شوند و در نهایت تصمیم بگیرند برای کشور دیگری به میدان بروند.»

وی ادامه داد: «‌مسئولان هر زمانی که به سفر خارج از کشور می روند همان جا حق ماموریت خودشان را به دلار می‌گیرند اما ورزشکار در مسابقه برون مرزی با فشارهای خیلی زیاد به مدال می رسد اما یک سال بعد از او تجلیل می‌شود.این موارد انگیزه ورزشکار را نابود می‌کند و کار را به جایی می رساند که ورزشکار، کشورش را به کشور غریبه بفروشد و زیر پرچم کشور دیگر فعالیت ورزشی اش را ادامه دهد.»

ملایی تاکید کرد:‌ «‌زمانی که فرد به مسابقه‌ای اعزام می‌شود از همان ابتدا فشارهای زیادی روی اوست؛‌ از نحوه انتخابی بگیرید تا حضور در میادن مسابقه. همه این ها تمرکز و انرژی ورزشکار را می‌گیرد و وقتی هم به موفقیت می‌رسد آنچنان مورد حمایت قرار نمی گیرند. درست است که ورزشکار سرباز وطن است و برای اهتزار پرچم ایران همه تلاشمان را باید انجام بدهد اما انگیزه هم باید داشته باشد. شرایط ورزش حرفه‌ای سخت است و واقعا باید انگیزه قوی وجود داشته باشد. برخی وقتی عدم حمایت‌ها را می‌بینند خسته می‌شوند و برای ادامه عمر ورزشی شان راهی کشور دیگر می‌شوند. وقتی ما در جریان مسابقات ورزشکاران دیگر کشورها را می‌بینیم که در چه امکاناتی قرار دارند افسوس می‌خوریم که در مملکت ما با این همه سرمایه و منابع چرا هیچ اهمیتی به ما داده نمی‌شود و از کمترین حمایت و توان مالی برخوردار نیستیم.»

جودوکار کشورمان گفت: «هیچ ورزشکاری از ایران حق مبارزه با نماینده غاصب صهیونسیتی را ندارد و ما هم به آن عمل می‌کنیم و احترام هم می گذاریم اما کاش مسئولان به ورزشکاری که به این دلیل یک تورنمنت را از دست می‌دهد و معمول هم نیست که در دوره بعدی می تواند شرکت کند یا خیر کمی توجه می کردند و حواسشان به این باشد که او تلاش زیادی کرده اما شرایط این جور پیش رفته و حداقل برای دلگرمی از او تجلیل شود.»

ملایی تاکید کرد: «برای خیلی از ورزشکاران در ایران سرمایه‌گذاری می‌شود و درست زمانی که باید از آنها استفاده شود و به ثمر بنشیند راهی کشور دیگری می شوند. در آبان ماه امسال محمد رشنونژاد جودوکار 60 کیلوگرمی از تیم ملی رفت و در کشور دیگر پناهنده شد این جودوکار واقعا آینده خوبی داشت و اگر در ایران می ماند مطمئنا در خیلی از رقابت‌ها به مدال می رسد. کما اینکه قبل از اینکه در هلند پناهنده شود در مسابقات جوانان قهرمان شده بود و در مسابقات قهرمانی آسیا به مقام نایب قهرمانی رسیده بود اما متاسفانه به قدری به او بی توجهی کردند که بالاخره تصمیم گرفت از ایران برود. او قبل از مهاجرتش در یکی از مصاحبه هایش گفته بود می خواهم مدال هایم را به حراج بگذارم که حداقل خرج زندگی ام را دربیاروم. وقتی این حرف را از یک ورزشکار می شنویم کاملا مشخص است از نظر مالی در فشار زیادی قرار گرفته است که حاضر است مدال هایش را به حراج بگذارد. افتخار هر ورزشکار به مدال‌هایی است که کسب می‌کند و خیلی سخت پیش می‌آید که بخواهد از مدال هایش برای امورات زندگی اش بگذرد.»

وی در بخش دیگری از صحبت هایش به وضعیت خودش اشاره کرد و گفت: «متاسفانه در حال حاضر من شغلی ندارم و درسم هم تمام شده است اما ورزش کفاف زندگی ام را نمی دهد و حتی حقوقی که از فدراسیون می گیریم جوابگو نیست. از طرفی در این چند وقت اخیر هم به مسابقات زیادی اعزام شدم و به خاطر فشار فدراسیون به خاطر کسب مدال بدنم کم آورده و خسته شدم. من اواخر این ماه به بوندسلیگا می‌روم تنها به دلیل شرایط مالی است وگرنه مسابقات زیاد ورزشکار را خسته می کند.من بعد از ده سال مدال جهانی گرفتم و واقعا تمام زندگی ام را برای کسب این مدال گذاشتم. در حال حاضر حقوقی که فدراسیون به ما می دهد به هیچ عنوان جواب گو نیست.متاسفانه به مدال جهانی من توجه نشد و متاسفانه روابط عمومی فدراسیون ما بر روی این مدال مانور نداد، در حالی که در رشته‌ای مانند تکواندو اگر موفقیتی کسب شود و ورزشکارانش مدال بگیرند در همه جا آن را مطرح می کنند ولی مدال جهانی من کمرنگ دیده شد.البته که همه شنیدند و با خبر شدند که من چه مدالی به دست آوردم اما مهم این بود که روابط عمومی ما هم این موضوع را خوب پوشش نداد. در حال حاضر هم حقوقی که به ما از فدراسیون داده می شود در حد و اندازه یک قهرمان جهان نیست.»