دکتر توفیقی: بهم‌زدن سخنرانی‌ها دانشگاه را به بیراهه برده و ارزش‌ها را مخدوش می‌کند
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، روزنامه فرهیختگان در گزارشی نوشت: اما زمان نشان داد که همه چیز در دستان مسئولان وزارت علوم و دانشگاه‌ها نیست و برای توقف روند گذشته تلاش‌های بیشتری لازم است.برهم خوردن برنامه‌های فرهنگی و سیاسی تشکل‌های مختلف توسط دانشجویان و کسانی که از بیرون به دانشگاه‌ها می‌آیند نشانه‌ای از لزوم تلاش‌های بیشتر است.
جعفر توفیقی که مسئولیت‌های دانشگاهی‌اش شامل فهرستی بلند بالا می‌شود و از ریاست دانشگاه تا صندلی وزارت علوم را تجربه کرده عادت به عدم توجه به قوانین و آیین‌نامه‌ها را یکی از دلایل تشویش در برنامه تشکل‌های دانشجویی می‌داند و می‌گوید: «در گذشته برگزاری مراسم دانشجویی در داخل دانشگاه تابع آیین‌نامه‌ها و مقررات بود و طبیعتا تشکل‌هایی که مجوز فعالیت قانونی در دانشگاه داشتند می‌توانستند برگزاری مراسم را به رئیس یا به معاون دانشجویی و فرهنگی دانشگاه پیشنهاد کنند. دانشگاه هم هیات‌های خاصی به‌منظور دادن مجوز برگزاری این‌گونه مراسم و دیگر موارد در آیین‌نامه قانونی پیش‌بینی کرده است. بنابراین وقتی که مراسمی با طی این مراحل و گرفتن مجوز از مراجع قانونی در داخل دانشگاه برگزار می‌شود، امنیتش باید تامین بشود و هر سلیقه و فکری که به دانشگاه پا می‌گذارند باید به آنها احترام بگذارند. همیشه همه ما ادعا کرده‌ایم که دانشگاه باید محلی باز و آزاد برای گفت‌وگو، بیان عقاید و شنیدن دیدگاه‌های متفاوت باشد اما بسیاری از ما عادت کرده‌ایم که این اصل را در صورت مغایرت با سلیقه و عقیده خودمان زیر پا بگذاریم.»
این عضو هیات امنای دانشگاه آزاد اسلامی در مورد حیطه توانایی‌های وزارت علوم به‌عنوان یک نهاد دولتی در بازگرداندن آرامش و امنیت به فضای فعالیت‌های دانشجویی می‌گوید: «مسئولان باید تدابیر لازم را بیندیشند و آرامش و امنیت را حفظ کنند، ولی من متقابلا می‌خواهم بگویم مسئولیت بیشتر به گردن دانشجوها و تشکل هاست که خودشان باید رعایت کنند. یعنی ما همواره نباید به این فکر باشیم که دیگران با استفاده از اهرم‌ها و ابزارهای قانونی این کار را بکنند، بلکه تشکل‌های ما و دانشجویان باید به این حد از رشد و بلوغ رسیده باشند که در فعالیت‌های سیاسی تحمل و مدارا داشته باشند و اجازه بدهند که دیدگاه‌ها و عقاید مختلف مطرح بشود و مورد بحث و گفت‌وگو قرار بگیرد. ضمن اینکه اگرچه رئیس دانشگاه و حراست، مسئول ایجاد فضای امن در دانشگاه هستند، ولی مسئولیت اصلی متوجه خود دانشجویان و تشکل‌هاست. آنها باید واقعا در یک چنین فرصت‌هایی نشان بدهند که برای یکدیگر احترام قائل هستند و فضای دانشگاه را یک فضای آزاد و باز برای ابراز عقیده و افکار می‌دانند که لازمه دانشگاه‌ها چنین فضایی است.»
| به‌طور قطع بر هم زدن سخنرانی چیزی را عاید کسی نمی‌کند و تنها ارزش‌ها را مخدوش کرده و اعتقادات ما را مخدوش می‌کند. به‌طور کلی می‌توان گفت که برهم زدن سخنرانی‌ها، دانشگاه را به بیراهه می‌برد و فضای گفتمان صحیح را از همه می‌گیرد |
او ادامه می‌دهد: «به نظر من، تشکل‌های دانشگاهی از بر هم‌زدن یک سخنرانی هیچ چیز به دست نمی‌آورند. بلکه رواج این نوع برخوردها باعث می‌شود که ارزش‌ها را در فضای دانشگاه و جامعه بیشتر از دست بدهیم. ما در میدانی هستیم که نظام جمهوری اسلامی همه را به آزادی بیان، آزادی ابراز عقیده، گفت‌وگوی سازنده، ارتباطات اخلاقی، منطقی و بیان اندیشه‌ها با استفاده از ابزارهای علمی و کارشناسی دعوت می‌کند. بنابراین ما یک نظام، فرهنگ و دینی داریم که همه را به آرامش، بحث و تبادل نظر دعوت می‌کند. به‌طور قطع بر هم زدن سخنرانی چیزی را عاید کسی نمی‌کند و تنها ارزش‌ها را مخدوش کرده و اعتقادات ما را مخدوش می‌کند. به‌طور کلی می‌توان گفت که برهم زدن سخنرانی‌ها، دانشگاه را به بیراهه می‌برد و فضای گفتمان صحیح را از همه می‌گیرد.»
توفیقی در مورد وظیفه وزارت علوم در مورد تامین آرامش دانشگاه‌ها می‌گوید: «وزارت علوم همیشه دعوت کرده که تشکل‌ها، دانشجوها و دانشگاهیان، دانشگاه را به محل سیاست‌زدگی تبدیل نکنند. به نظر من، سیاست‌زدگی با فعالیت سیاسی تفاوت می‌کند. فعالیت سیاسی محیط آرام و فضای باز لازم دارد، این نوع فعالیت در دانشگاه، احترام متقابل، منطق و استدلال علم لازم دارد، ولی سیاست‌زدگی طبیعتا شرایط ناآرام و نامطلوبی را در دانشگاه القا می‌کند. وزارت علوم همواره دانشجویان را به این امر دعوت کرده است اما این مقدار هم کافی نیست، بلکه وزارت علوم هیات‌ها و نهادهایی را در دانشگاه مستقر کرده که مراقبت کنند، با تشکل‌ها تعامل داشته باشند، آنها را آموزش بدهند و آنها را با راه و روش درست فعالیت سیاسی آشنا کنند. بنابراین من تصورم این است که این بر هم زدن فضا و سلب آرامش و امنیت از سخنرانی‌ها و مراسم به نفع هیچکس نیست و کسانی که این کار را می‌کنند، طبیعتا ممکن است که خودشان هم درگیر همین مسائل بشوند. یعنی اگر فضای دانشگاه ناآرام بشود برای همه ناآرام می‌شود.
این‌طور نیست که یک عده در آرامش باشند و مراسم برگزار کنند؛ یک عده هم نتوانند و فضای غیر آرامی را داشته باشند. لذا اگر فضای دانشگاه ناآرام بشود، برای همه ناآرام خواهد شد. امیدوارم که اهمیت موضوع درک بشود و وزارت علوم در قبال این‌گونه مسائل نقش ایفا کند.»
او در جواب اینکه اگر خودش وزیر علوم بود در مورد این مساله چه اقدامی می‌کرد، می‌گوید: «بهترین راه نشستن، گفت‌وگو کردن و تعامل با همه تشکل‌ها است. دانشگاه باید محل آرامی باشد. محل پرظرفیتی برای توسعه علمی باشد. یک محیطی باشد که هم تشکل‌ها بتوانند فعالیت سیاسی داشته باشند و هم انجمن‌های علمی بتوانند کار کنند. دانشگاه باید به کارکردهای علمی خودش برسد.
دانشگاه نیاز دارد به یک فضای آرام و امن برای بیان سلیقه‌ها و عقاید مختلف؛ این را باید با گفت‌وگو با همه تشکل‌ها با هر سلیقه و جهت‌گیری سیاسی حل کرد تا همه در این خصوص متعهد باشند. باید یک تعهد در این زمینه ایجاد کرد. طبیعتا وزیر علوم باید با این تشکل‌ها ارتباط مستمر داشته باشد.
اگر بخواهیم این رویه‌ها را ادامه بدهیم، بله دانشگاه‌ها کم کم سیاسی می‌شود. البته من باز تاکید می‌کنم بین فعالیت سیاسی و سیاست‌زدگی تفاوت قائل هستم. فعالیت سیاسی با روش و اصول خودش می‌تواند برای رشد و تعالی بسیار سازنده باشد، ولی سیاست‌زدگی می‌تواند خیلی مخرب باشد. این قبیل حرکت‌ها و بر هم زدن‌ها و ایجاد تنش‌ها مصداق سیاست‌زدگی است نه فعالیت سیاسی.
انتهای پیام/