بیمارستان‌سازی با مدال طلا
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، روز دوشنبه هم خبر رسید که خدیجه آزادپور، قهرمان ورزش ووشو کشورمان کلنگ ساخت یک بیمارستان در روستای قره‌بلاغ از توابع سرپل ذهاب را به زمین زد تا ساخت آن هر چه زودتر شروع شود.
آزادپور مدال طلایی را که سال 2010 برای بازی‌های آسیایی گوانگژو کسب کرده بود، حراج کرد تا از این طریق بتواند به هموطنانش کمک کند.
او از حراج این مدال دو میلیارد تومان جمع کرد و چنین شد که دو روز قبل کلنگ ساخت بیمارستان به زمین زده شد. با آزادپور درباره دوران قهرمانی و کار خیر‌خواهانه‌ای که انجام داد هم‌صحبت شدیم.
زمانی که زلزله کرمانشاه رخ داد برخی اهالی فرهنگ و هنر و ورزش مدال‌های خود را حراج کردند تا به مردم زلزله‌زده کمک کنند، اما مدال شما گویا به بیشترین رقم فروش رفت. چه شد که مدال شما حدود دو میلیارد تومان فروخته شد؟
مهم نیست که این مبلغ چگونه جمع‌آوری شد، مهم این است که من تصمیم گرفتم کار خیری انجام بدهم و خدا کمک کرد که به بهترین شکل انجام شد. واقعا جزئیاتش را نمی‌دانم که این مدال چگونه توانست این مبلغ را جمع‌آوری کند. زمانی که اعلام کردم مدال را می‌خواهم بفروشم، شبکه‌های اجتماعی خیلی خوب از آن استقبال کردند و اطلاع‌رسانی وسیعی صورت گرفت که همین به فروش مدال کمک کرد.
اطلاع دارید به‌جز پولی که شما برای ساخت بیمارستان داده‌اید چه نهادها و سازمان‌هایی به ساخت این بیمارستان کمک خواهند کرد؟
جزئیاتش را نمی‌دانم ! وزارت بهداشت متولی ساخت بیمارستان است و باید بقیه کارها را این وزارتخانه پیگیری کند چون مهم بودجه بود که شکر خدا تامین شد.
مردم و خیرین کمک‌های زیادی به مردم زلزله‌زده کرمانشاه رساندند، اما این کمک‌های مردمی نباید باعث شود که دولت وظیفه خود را بدرستی انجام ندهد. نظر شما درباره کمک‌های مردمی و دولتی چیست؟
همه ما در ایران زندگی می‌کنیم و زمانی‌که اتفاقی مثل زلزله‌های بزرگ رخ می‌دهد، مردم باید دست در دست دولت بگذارند و همه با هم کمک کنند. من خودم به کرمانشاه رفتم و عمق فاجعه را دیدم؛ نه کمک‌های مردم به تنهایی می‌تواند، سرپل ذهاب و روستاهای اطراف را دوباره بسازد و نه دولت به تنهایی از پس این کار برمی‌آید. شهر و روستاهای زیادی کاملا از بین رفته و برای آباد کردن دوباره آنها باید همه مشارکت کنند.
شما یکی از قهرمانان مدال‌آور کشورمان در رشته ووشو هستید که تاکنون چند مدال طلای جهان اعم از آسیایی و جام‌جهانی را از آن خود کرده‌اید، چرا سراغ ورزش ووشو که ورزشی رزمی است، رفتید؟
علاقه شخصی بود! برای ورود به هر عرصه‌ای اعم از ورزشی، هنری و... در گام اول اراده شخصی مهم است و در ادامه، حمایت خانواده. خانواده اگر با فرد همراه باشد هم از او حمایت مالی خواهد کرد و هم حمایت روحی که خدا را شکر خانواده همیشه حامی من بوده، هم پدر و مادرم و هم همسرم.
در حوزه ورزش ووشو، خواهران منصوریان هم خوب درخشیدند، کیمیا علیزاده نیز در ورزش تکواندو مدل‌آور کشور ماست و در رشته‌هایی مثل تیراندازی هم زنان ایرانی خوب ظاهر شده‌اند. به نظر می‌رسد خانم‌ها در ورزش‌های انفرادی موفق‌ترند به نظرتان این ریشه در روحیه خانم‌های ایرانی دارد یا شرایط آنها را به این سمت می‌برد؟
در ایران ورزش‌های انفرادی بهتر جواب می‌دهد، چون برخی ورزش‌های گروهی در کشور ما اصلا فدراسیون ندارد و برخی هم که در دنیا وجود دارد، ما به دلیل پوشش اسلامی نمی‌توانیم در آنها شرکت کنیم به همین دلیل مسئولان کمتر سراغش می‌روند. ورزش‌های انفرادی از این نظر بهتر هستند که بستگی به خود شخص دارد که چقدر تمرین و چه میزان برای آن وقت و هزینه صرف کند. عزم شخصی است که نتیجه‌اش هم به خودمان برمی‌گردد. خواهران منصوریان واقعا نتیجه تلاش و زحمت خودشان را دیدند. مدالی که ما در ورزش‌های انفرادی می‌گیریم، نتیجه زحمت خودمان است و به نهاد، سازمان یا شخص و گروهی وابسته نیست.
از سال 2010 شما را کمتر در عرصه‌های قهرمانی دیدیم، این غیبت دلیل خاصی دارد؟
سال 2010 ( سال 89) در پنج مسابقه شرکت کردم که چند مدال طلا گرفتم. در سال 90 تقریبا یک سال تمرین‌های فشرده‌ای داشتیم. در یکی از این تمرین‌ها رباط زانویم پاره شد و مجبور شدم دو بار زانویم را جراحی کنم، با همه اینها در مسابقات ویتنام شرکت کردم و با مصدومیتی که داشتم نفر دوم آسیا شدم، اما سال بعد باز هم رباط صلیبی‌ام پاره شد و این مصدومیت از رقابت‌ها دورم کرد. اما خدا را شکر می‌کنم که به آنچه دوست داشتم، رسیدم و با مدال‌های طلایی که گرفتم، نامم در تاریخ به عنوان اولین‌ها ثبت شد. اولین زن ورزشکارایرانی بودم که مدال طلای گوانگژو را از آن خودم کردم و از این بابت خیلی خوشحالم و همیشه خدا را شکر می‌کنم.
به عنوان قهرمان ورزشی چه پیشنهادی برای جوانان بخصوص زن‌های جوان دارید؟
ورزش باعث ترشح هورمون سروتونین در بدن می‌شود که بشدت سرحال کننده است و باعث افزایش روحیه مثبت می‌شود. اما متاسفانه الان بیشتر جوان‌ها به جای ورزش کردن، قلیان می‌کشند که برای سلامت آنها خیلی خطرناک است. من اصلا نمی‌دانم چگونه دود می‌تواند باعث نشاط شود و آدم را سرحال کند. خیلی‌ها می‌گویند گوشی‌های هوشمند و فضای مجازی جوانان را تهدید می‌کند اما به اعتقاد من، تهدید قلیان و مخدرهای دیگر خیلی جدی‌تر است. زن و مرد فرقی نمی‌کند، خیلی از جوان‌ها به آن مبتلا شده‌اند و به نظرم برای نجات خودشان هم که شده باید آن را ترک کرده و ورزش را جایگزین آن کنند.
منبع: جام‌جم
انتهای پیام/