وحدت شیعه و سنی نفی اصول و مبانی اعتقادی نیست

به گزارش حوزه احزاب گروه سیاسی خبرگزاری آنا، محسن اسماعیلی عضو مجلس خبرگان رهبری در یکصد و پنجمین جلسه شرح و تفسیر نهج‌البلاغه در محل مجموعه فرهنگی سرچشمه، در تبیین وحدت شیعه و سنی، گفت: منظور از وحدت شیعه و سنی، دعوت آنان به دست برداشتن از اصول و مبانی اعتقادی خود نیست. طبیعی است که هر کس عقیده و مذهب خویش را درست و مطابق حق می‌داند و می‌خواهد دیگران را به سوی آن جذب کند، اما دعوت به وحدت لزوماً منوط و مشروط به یگانگی اعتقادی نیست.

این استاد دانشگاه افزود: معنای دعوت به وحدت، نه کنار نهادن تشیع است و نه کنار نهادن تسنن. بلکه مقصود این است که شیعه و سنی، ضمن حفظ اعتقادات خود در مقابل دشمن مشترک «ید واحده» باشند و کاری نکنند که دشمنان با برافروختن شعله‌های جدایی و درگیری، هم تشیع را تضعیف و نابود کنند و هم تسنن را.

وی با یادآوری هشدارهای خیرخواهانه امام خمینی(ره) نسبت به دسیسه خطرناک بیگانگان برای تفرقه‌افکنی بین مسلمانان، تصریح کرد: متاسفانه هشدارهای امام خمینی (ره) به عنوان بزرگترین منادی و عامل وحدت در دوران ما، از سوی برخی درک نشد و نمی‌شود. شیعه و سنی و هر گروه دیگری می‌توانند پس از تحقیق و یقین، به اصول عقاید خویش پایبند باشند و حتی دیگران را به مذهب خویش فرابخوانند، اما تنها از راه حکمت و موعظه حسنه و جدال احسن.

این استاد دانشگاه، با بیان اینکه بحث‌های عالمانه و مودبانه نظری پیرامون یک یا چند موضوع محدود منافاتی با وحدت آگاهانه و هوشیارانه بر محور مشترکات بی‌شمار ندارد، خاطرنشان کرد: این بحث‌های عالمانه موجب استحکام و پایداری وحدت نیز می‌شود. همان طور که مفسران گفته‌اند: در واقع قرآن با این طرز استدلال به ما مى‌آموزد، اگر کسانى حاضر نبودند در تمام اهداف مقدس با شما همکارى کنند، بکوشید لااقل در اهداف مهم مشترک همکارى آنها را جلب کنید و آن را پایه‌اى براى پیشبرد اهداف مقدس‌تان قرار دهید. آیه فوق یک نداى وحدت است در برابر تمام مذاهب آسمانى.

عضو مجلس خبرگان رهبری، در بخش دیگر سخنانش به موانع وحدت اشاره کرد و گفت: بدبینی، قطع مباحثات و مناظرات علمی و روآوردن به سبّ و لعن و بددهانی، مانع وحدت مسلمانان است؛ همان چیزی که همه فقهای آگاه و دوراندیش شیعه و سنی حکم به حرمت آن داده‌اند. شیعه امیرالمومنین کسی است که در عمل مانند او باشد. او بر مواضع حق خویش پافشاری می‌کرد، اما از بددهانی و فحاشی، حتی نسبت به معاویه و یارانش! هم برحذر می‌داشت.

وی افزود: منطق امام علی علیه‌السلام چنین بود که هیچ گاه از مواضع خود کوتاه نیامد؛ تا آنجا که گفته‌اند: «آن بزرگوار هیچ گاه بر منبر ننشست؛ مگر آنکه در پایان سخن و پیش از پایین آمدن، فرمود: از آن زمان که خداوند جان پیامبرش را گرفت، من همواره ستم دیده‌ام.» با این حال، هیچ گاه امام به کسی زشت نگفت و نه تنها موجب تفرقه مسلمانان و تضعیف زمامداران نشد، که به شهادت تاریخ هرچه توانست برای آنان خیرخواهی و به آنان کمک کرد.

اسماعیلی در ادامه این جلسه درس نهج البلاغه به برشی از تاریخ اسلام که مربوط به پس از جریان سقیفه و جریان بیعت به نفع ابوبکر اشاره کرد که در ادامه آمده است: در روایات آمده است که بلافاصله پس از جریان سقیفه و در همان روزهای داغ و پرهیجان که جریان بیعت به نفع ابو بکر پایان یافت، ابو سفیان به فکر افتاد که میان مسلمانان جنگ داخلی به راه اندازد؛ تا عدّه اى به دست عده اى دیگر کشته شوند و اصلِ دین از بین برود.با همین انگیزه به امام پیشنهاد بیعت کرد. امام که نیّت او را مى دانست، فرمود: ای مردم! امواج فتنه ها را با کشتیهاى نجات بشکافید و از راه اختلاف پراکندگى و دشمنى فاصله بگیرید و تاجهاى تفاخر و برترى جویى را از سر بنهید! سال ها بعد و پس از بیعت اهل شورا با عثمان نیز فرمود:« شما خوب مى دانید که من از هر کس، به امر خلافت شایسته ترم، ولى به خدا سوگند! تا هنگامى که اوضاع مسلمین رو براه باشد و تنها به من ستم شود، سکوت اختیار مى کنم تا از این طریق پاداش و فضل الهى را به دست آورم و در برابر زر و زیورهایى که شما به خاطر آن با یکدیگر رقابت دارید، پارسایى ورزیده باشم.