خارج کردن گرمای پا توسط کفش‌های گرافنی
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، گرافن ماده اعجاب‌برانگیزی متشکل از یک ورقه به ضخامت یک اتم کربن و شبکه متصلی از اتم‌های کربن است که تاکنون در محصولاتی مانند کلاه‌های ایمنی، میکروفون‌ها و لامپ‌ها مورد استفاده گرفته است. گرافن در بین همه خواص مطلوب و مفید دیگر خود، در هدایت گرما نیز بسیار خوب عمل می‌کند.
با توجه به این موضوع، محققان موسسه فناوری میلان (ITT) با همکاری شرکت ایتالیایی تولید کفش موسوم به «Fadel»، گرافن را در کفی کفش به کار گرفتند. به عبارت دقیق‌تر، آنها مقدار کمی از ورقه‌های گرافن را به پلی اورتان افزوده‌اند که کف کفش را تشکیل می‌دهند. ورقه‌ها از طریق یک فرایند به نام لایه‌برداری فاز مایع ایجاد می‌شوند که گفته می‌شود مقدار زیادی گرافن را با قیمت نسبتا پایین تولید می‌کند.
در حالی که کفی کفش تنها حدود یک درصد گرافن دارد، ادعا شده است که به اندازه کافی برای خارج کردن 50 درصدی حرارت توان دارد.
اگر چه همکاری موسسه فناوری میلان با کارخانه تولید کفش فدل برای اولین بار در سال گذشته اعلام شد، اما این کفش به تازگی در نمایشگاه بین‌المللی کفش در میلان نمایش داده شد.
فدل این فناوری را ثبت کرده است و این کفش‌ها با نام «Freshoes» به بازار عرضه خواهند شد.
گرافن نام یکی از آلوتروپ‌های کربن و متشکل از لانه زنبوری «SP2» است و همچنین گرافین نام یکی از آلوتروپ‌های کربن و متشکل از «SP+SP2» هیبریدیزه شده است. البته گرافین و گرافن را نباید با هم اشتباه گرفت. اما خواص آنها آن قدر به هم مشابه هستند که به جای هم به کار می‌روند.
در گرافیت (یکی دیگر از آلوتروپ‌های کربن)، هر کدام از اتم‌های چهارظرفیتی کربن، با سه پیوند کووالانسی به سه اتم کربن دیگر متصل شده‌اند و یک شبکه گسترده را تشکیل داده‌اند.
این لایه خود بر روی لایه‌ای کاملا مشابه قرار گرفته است و به این ترتیب، چهارمین الکترون ظرفیت نیز یک پیوند شیمیایی داده است، اما پیوند این الکترون چهارم، از نوع پیوند واندروالسی است که پیوندی ضعیف است. به همین دلیل لایه‌های گرافیت به راحتی بر روی هم سر می‌خورند و می‌توانند در نوک مداد به کار بروند.
هر چند نخستین بار در سال ۱۹۴۷ فیلیپ والاس درباره گرافین نوشت و سپس از آن زمان تلاش‌های زیادی برای ساخت آن صورت گرفته بود، اما قضیه‌ای به نام قضیه «مرمین-واگنر» در مکانیک آماری و نظریه میدان‌های کوانتومی وجود داشت که ساخت یک ماده دوبعدی را غیرممکن و چنین ماده‌ای را غیرپایدار می‌دانست.
اما به هر حال در سال 2004، «آندره گایم» و «کنستانتین نووسلف»، از دانشگاه منچستر موفق به ساخت این ماده شده و نشان دادند که قضیه مرمین-واگنر نمی‌تواند کاملا درست باشد.
جایزه نوبل فیزیک 2010 نیز به خاطر ساخت ماده‌ای دوبعدی به این دو دانشمند تعلق گرفت.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/