صفحه نخست

آموزش و دانشگاه

علم‌وفناوری

ارتباطات و فناوری اطلاعات

ورزش

سلامت

پژوهش

سیاست

اقتصاد

فرهنگ‌ و‌ جامعه

علم +

عکس

فیلم

استانها

بازار

اردبیل

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

هومیانا

پخش زنده

دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری

چگونه کودکی که به‌دنبال «نمره» است، اهل مطالعه شود؟

مصطفی رحماندوست معتقد است: نظام آموزش رسمی و غیررسمی در کشور ما نادرست است و خانواده و مدرسه، موجب سرکوب توانایی‌های خداداد بچه‌ها می‌شوند.
کد خبر : 221656

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، مصطفی رحماندوست به سیستم آموزشی غلط در ایران و تاثیرات سوء آن اشاره و بیان کرد: مهم ترین آسیبی که امروز بچه‌ها با آن درگیرند، مشکل نظام آموزش رسمی و غیررسمی است. از این نظام آموزشی، مخصوصا در شهرهای کوچک‌تر آدم خلاق و به روز و به دردبخور برای زندگی حاصل نمی شود. بچه‌ها ۱۰ سال زبان عربی و انگلیسی می‌خوانند اما برای آنها هیچ بار عملی ندارد. آنها درس‌ها را فقط حفظ می‌کنند. بعد مجبورند به کتاب‌های آموزشی روی بیاورند تا فوت و فن تست زدن را بیاموزند و این ناتوانی را با خود به دانشگاه‌ها هم می‌برند.


مدیر بخش کودک انتشارات امیرکبیر ادامه داد: گرفتن نمره قبولی برای بچه‌ها، اصل استرس زایی شده است که خانواده و مدرسه برای سرکوب کردن توانایی‌های خداداد بچه‌ها به آن می‌پردازند و زندگی را برای آنها جهنم می‌کنند. آن وقت ما از مدرسه‌ای که مطالعه آزاد و غیردرسی در آن یک فضیلت مکروه و رهاکردنی است و از خانواده‌ای که جز قبولی و نمره به چیز دیگری نمی‌اندیشد و خود، اهل مطالعه نیست انتظار داریم که بچه‌ها را طوری تربیت کنند که کتاب بخوانند.


به گفته رحماندوست، بچه‌های ما در بحران‌اند و باید براساس قوانین مقابله با بحران برایشان برنامه‌ریزی کرد. از سوی دیگر، داشتن انتظارهای یکسان از بچه‌هایی با فرهنگ‌ها و استعدادهای مختلف غلط است. اصلا چرا انتظار داریم که بچه‌ها با فرهنگ‌ها و استعدادهای مختلف، همه‌شان و آن هم در تمام درس‌ها ۲۰ بگیرند. خانواده‌ها دوست دارند فرزندانشان در حد مرگ درس بخوانند چون شاید به آن طرف آب بروند شاید هم اینجا بمانند و به یک دانشگاه پز دادنی بروند. در ضمن دوره و زمانه ای است که بچه‌ها باید موسیقی یاد بگیرند؛ شاید لازم باشد جایی بروند و با ساز خود پز بدهند.


شاعر مجموعه «پنج تا انگشت بودند که...» این شیوه نگاه به آموزش را غلط خواند و گفت: با این شیوه، لذت کودکی و نوجوانی را از کودکان ونوجوانان می‌گیریم و موجوداتی تحصیل کرده و ناتوان از برخورد با واقعیت‌های زندگی تحویل می‌دهیم.


منبع: مهر


انتهای پیام/

ارسال نظر