بیشتر به جنبه فلسفی و روانشناختی پرسشگری توجه داشتیم
به گزارش گروه فرهنگی آنا به نقل از مشاور رسانه‌ای این اثر، پونه پارسایی کارگردان نمایش«اعلامِ وَ» با استفاده از ایده نگارش متن، شکل اجرایی اثر را انتخاب کرده در خصوص چگونگی تولید این اثر گفت: «علی رضا ایزدی اصرار داشت که در نمایش این ایده حتما مطرح شود که واقعا هر انسانی چقدر پرسشگری دارد؟ مهم ترین پرسش ما چیست و تا کجا برای پاسخ پرسش هایمان پیش می‌رویم؟ آیا ما حاضریم برای دریافت پاسخ ها تا پای تخریب خودمان پیش برویم؟»
پارسایی افزود: «ایده دیگری که در ذهن داشتیم این بود که ذهن منطق‌گرا و ایدئولوژیک انسان امروز اگر با مسائلی مثل وحی و... روبه‌رو شود، چه واکنشی خواهد داشت؟ ما تصمیم گرفتیم این ایده‌ها را به اجرا درآوریم به شکلی که بیشتر گفت‌وگوها به صورت مجازی بوده و دونفر با هم چت می‌کنند و پرسشگری ایجاد می‌شود.»
وی درباره پرسشگری انسان‌های امروزی و پاسخگویی جامعه به سوالات آنها گفت: «ما بیشتر به جنبه فلسفی و روانشناختی پرسشگری توجه داشتیم و مطالبات جمعی و جامعه‌شناسی را در نظر نگرفتیم و می‌خواستیم نگاه فردی به مقوله پرسشگری برای هر انسان را در نظر بگیریم. در واقع نمایش «اعلامِ وَ» یک اثر درام اجتماعی محسوب نمی‌شود.»
کارگردان نمایش«یک اسم یک کلمه ای که توش میم کاف شین داره» که پیش از این در تماشاخانه فانوس اجرا رفته است، در ادامه گفت: « من فکر می‌کنم این نوع پرسشگری مربوط به وضعیت جامعه نیست و هر انسانی در هروضعیتی ممکن است چنین پرسش‌هایی داشته باشد. این سوال که آیا بعد از مرگ اتفاقی می‌افتد یا نه؟ آینده ما چه می‌شود و... ربطی به این ندارد که فرد در چه جامعه است و چه مشکلاتی دارد، این سوال ممکن است برای هر انسانی پیش بیاید. آنچه برای ما مهم بود موقعیت پرسشگری است که آیا می‌خواهیم پاسخی برایش دریافت کنیم یا نه؟!.»
پارسایی درباره آن چیزی که می‌خواهد تماشاگران نمایش «اعلامِ وَ» آن را دریافت کنند، گفت: «دلم می خواهد افرادی که از سالن خارج می شوند از خودشان بپرسند بزرگترین پرسش زندگی من چیست و من برای این پرسش تا کجا حاضرم زندگی ام را تغییر دهم. همان طور که در نمایش هم دو گروه و دو بازخورد در مواجه با پرسشگری می بینیم.»
وی درآخر در مورد انتخاب سالن ناصرخسرو برای اجرایش نمایشش توضیح داد: «قطعا که جبری در انتخاب سالن برای اجرای نمایش هست، حتی اگر خیلی ایده‌آل‌گرا هم نباشیم حداقل دوست داریم در یکی از سالن‌های تئاتر شهر اثری را به صحنه ببریم. مکان‌های دولتی این امکان را به ما نمی‌دهد و در نتیجه ما به سالن‌های خصوصی رو می‌آوریم. این سالن‌ها هم برای گروه‌هایی مثل ما که نه چهره شناخته شده‌ای داریم و نه گروهمان معروف است، ریسک بزرگی دارد. سالنی مثل ناصرخسرو اما برای ما گزینه مناسب‌تری بود و این امکان را به ما می‌داد که دانشجویان بیشتری را بپذیریم. مدیریت و تعرفه پرداخت خیلی خوب است.»
انتهای پیام/