مدرسه، بهترین محیط برای افزایش هوش اجتماعی است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، حمید نجف زاده در دیدار و گفت‌وگو با کارکنان سما گفت: «مدرسه مکانی است که کودک می‌تواند با دوستانش بگردد، بچرخد و به راحتی بازی کند و زمان بگذراند. اینکه یک کودک در مدرسه تنها بچرخد به نظر کاملاً غیر عادی می‌آید، پس بهتر است که والدین نگران نباشند و به دوران مهد کودک فرزندشان فکر کنند و مطمئن باشند که وی تجربه بودن در یک گروه را دارد و فقط مقداری وقت می خواهد تا به شرایط و محیط جدید عادت کند و به مرور دوستانی بیابد و این خود پروسه ای از یادگیری است. »

وی به معلمان توصیه کرد که در جلسات هم‌اندیشی با اولیا این مطالب را گوشزد کنند و افزود: «بسیاری از والدین نگران این هستند که فرزندشان تنها بماند یا اگر دوستی گرفت مناسب وی نباشد، یا مثلاً پسر خجالتی آنها تبدیل به دلقک کلاس شود یا دختر آنها با دختری شلوغ و بهانه‌گیر دوست شود. »

رئیس سما شیروان ادامه داد: «در صورتی که والدین با چنین شرایطی روبرو شدند بهتر است که ابتدا آرامش خودشان را حفظ کنند و فقط از دور نظاره‌گر باشند، زیرا بزرگسالان در انتخاب دوست معیارهای دیگری دارند. والدین بهتر است تا زمانیکه فرزندشان مایل به ادامه این دوستی است دخالت نکنند، آنها باید به فرزندشان اطمینان کنند و به انتخاب وی احترام بگذارند و اجازه دهند که خود کودک متوجه اشتباهش شود و دوست مناسب خودش را بیابد.»

نجف زاده با توجه به معلمان از آنان خواست تا اندکی تأمل کنند که ای معلّم، شما از کدام نوع هستی؟! آیا با یک یا چندبار شکست فرزند یا دانش آموزت به وی حس حقارت میدهی یا نه؟ انسان‌ها دو نوعند، نوع اوّل کلید خیر هستند. دستت را می‌گیرند و به تو در بهتر شدنت کمک می‌کنند. به تو احساس ارزشمند بودن می‌دهند و نوع دوم انسان‌هایی هستند که با دیدن اوّلین شکستِ شخص، حس بی‌ارزشی و بد شانس بودن را به وی منتقل می‌کنند.

رئیس سما شیروان معلمان را از علائم مدرسه گریزی در دانش آموزان آگاه کرد و گفت :«در مدرسه‌گریزی، دانش‌آموز امکان تحمل مدرسه را ندارد و دوست دارد محیط را ترک کند. سرگیجه، کاهش اشتها، دل‌دردهای نسبتاً شدید و لرزش جزو علائم مدرسه‌گریزی است. متأسفانه برخی والدین گمان می‌کنند، این رفتارها عمدی است در حالی که واقعاً علائم وجود دارد و آنچه بیشتر از علائم جسمانی مورد توجه است، علائم روانی است که با ابراز نگرانی و گفتن اینکه هم شاگردی‌ها و معلم قرار است کودک را اذیت کنند، ابراز می‌شود. برخی بزرگترها خاطرات بد دوران مدرسه خود را چند روز قبل از آغاز مدرسه برای کودک تعریف می‌کنند و این موجب ترس کودکان می‌شود.»