کشف فسیل اژدهای خفته

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از Foxnews، به گفته دونالد هندرسن، متخصص دایناسورها در موزه باستان‌شناسی سلطنتی تریل، مقاومت زره سخت و استخوانی این دایناسور و شرایط فوق‌العاده باعث شده است که این اژدهای باستانی دور از دسترس جانوران لاشخور باقی بماند و این شرایط منجر به این فسیل‌سازی منحصر به فرد شده است.

هندرسن در این باره می‌گوید: «این بهترین فسیل از دایناسورهای زرهی در جهان است. کیفیت حفظ و پیکربندی دست نخورده، این گونه را تبدیل به نمونه ارزشمندی در تعریف و توصیف دایناسورهای زرهی تبدیل کرده است».

فسیل این دایناسور که از گونه برجسته‌خزندگان، خویشاوندان زرهی خمیده خزنده‌سانان، است، در سال 2011 در معدنی در آلبرتا کشف شد. محققان در شگفت بودند که چگونه این فسیل میلیون‌ها سال زیر فشار سنگ و رسوبات آسیبی ندیده است.

مجموعه‌ای از عوامل مختلف منجر شده تا این گونه تازه شناسایی شده، با نام «B. markmitchelli»، به حالت سه‌بعدی فسیل شود.

هندرسن در ادامه توضیح می‌دهد: «هنوز مشخص نیست که چرا این حیوان 5/5 متری مرده است اما بلافاصله پس از مرگ، جسد این دایناسور در راه آبی باستانی، که وسعت آن از خلیج مکزیک تا اقیانوس اطلس بوده است، می‌افتد. بدین ترتیب جسد دایناسور خارج از دسترس شکارچیان خشکی، ازجمله دایناسورهای گوشتخوار، و شکارچیان دریایی، ازجمله کروکدیل‌های آب شیرین، قرار می‌گیرد».

وی افزود: «وقتی جسد از بین می‌رود، پر از گاز می‌شود و این امر منجر به بادکردن و شناور شدن آن می‌شود؛ بدین ترتیب جسد به دور از امواج ساحلی مخرب و هرگونه شکارچی دریایی، از جمله خرچنگ‌ها و کرم‌های گوشتخوار دریایی، در راه آبی باقی می‌ماند».

به گفته دانشمندان، اکثر حیوانات مرده و بادکرده دیر یا زود می‌ترکند اما پوست زرهی ضخیم «B. markmitchelli» تحت فشار بالای گازهای محصور، که با تجزیه ارگان‌های داخلی آزاد می‌شوند، دوام آورده است.

هندرسن ادامه می‌دهد: «پوست ضخیم و تیغ‌دار این دایناسور، شکارچیان دریایی آب‌های آزاد، ازجمله کوسه و پلسیوسورها (دایناسورهای دریایی) را می‌ترسانده است. در نهایت بدن این دایناسور در آب‌های عمیق به دور از حیات حیوانی، به خاطر زیاد از حد سرد بودن و تاریک بودن، غرق می‌شود و بار دیگر دور از چشم شکارچیان قرار می‌گیرد».

هندسون در آخر افزود: «این دایناسور 1360 کیلوگرمی به پشت و با ضربه سنگینی در بستر دریا فرود آمده است که این امر گودال قابل توجهی را در لجنزار بستر دریا (جایی که بقایای دایناسور فرود آمده) ایجا کرده است. این لجن‌ها پوست دایناسور را کاملا پوشاند و به دور از اکسیژن نگه داشت بنابراین میزان پوسیدگی بسیار ناچیز است.»

مترجم: هانا حیدری