چراغ سبز سازمان ملل به جنایتکاران در میانمار

بر اثر حملات وحشیانه ارتش میانمار به روستاهای محل استقرار مسلمانان روهینگیا طی روزهای گذشته خانه‌های مسلمانان را به آتش کشیده و با اعمال فشار از طریق کشتار مردان و به اسارت بردن و حتی تجاوز جنسی به زنان و دختران، زمینه «کوچ اجباری» آنان به بنگلادش را فراهم کند.
هدف اصلی دولت میانمار و ارتش این کشور، فراهم کردن کوچ اجباری اقلیت مسلمانان روهینگیا به بنگلادش است که جمعیتی بین 3/1 تا 5/1 میلیون نفر را در بر می‌گیرد. رژیم میانمار، ادعا می‌کند که مسلمانان روهینگیا اهل میانمار نیستند و باید از کشور خارج شوند چرا که مهاجرین غیرقانونی بنگالی محسوب می‌شوند. با آنکه تصور می‌رفت با به قدرت رسیدن «آن سوچی» در میانمار، اوضاع مسلمانان بهبود یابد، ولی نه تنها بهبود نیافته بلکه حتی بر شدت و دامنه جنایات ارتش، پلیس و افراطیون بودائی علیه مسلمانان افزوده شد.
آنتونیوگوترش دبیرکل سازمان ملل پس از مدتی بی‌تفاوتی در قبال فجایع میانمار، با صدور بیانیه‌ای بدون اعلام محکومیت جنایات سازمان یافته علیه مسلمانان، از دولت و ارتش میانمار خواست شدت عمل علیه مسلمانان را متوقف کنند. گوترش در عین حال از بنگلادش درخواست کرد مرزها را به روی مسلمانان روهینگیا و پناهجویان بگشاید. این همان انتظاری است که ارتش و تروریست‌های بودائی از بنگلادش داشتند که زمینه کوچ اجباری مسلمانان را فراهم سازد و به آنها پناه بدهد.
با گشود شدن مرزها توسط دولت و مرزبانان بنگلادش، طی روزهای اخیر حداقل 58 هزار نفر به این کشور پناهنده شده‌اند درحالی که موج مهاجرین بیشتری در پشت مرزهای مشترک دو کشور منتظر ورود به بنگلادش هستند. بدین ترتیب رقم پناهندگانی که از میانمار گریخته اند، به بیش از 375 هزار نفر می‌رسد که طی سال‌های اخیر از ترس قتل عام توسط ارتش میانمار، مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شده‌اند. دولت بنگلادش در مواجهه با بحران پناهجویان دچار مشکلات روزافزونی شده و سعی دارد مرزها را مسدود کند لکن فشار فزاینده پناهجویان، مانع این کار شده است. بنگلادش از مجایع بین‌المللی برای امدادرسانی و مهار پناهجویان استمداد کرده ولی هنوز پاسخ روشنی دریافت نکرده و حتی آندسته از امدادگرانی هم که در خاک میانمار در استان راخین به کمک مسلمانان روهینگیا مشغول بوده اند، به دستور مقامات سازمان ملل و به ویژه گردانندگان برنامه جهانی غذا (WFP) به خاطر ناامنی شدید و شرایط امنیتی نامناسب، هرگونه کمک رسانی به مسلمانان روهینگیا را متوقف کرده و از منطقه خارج شده‌اند.
بدین ترتیب ناامنی فزاینده در استان راخین، بی‌غذائی و تهدیدات و حملات سازمان یافته ارتش و تروریست‌های بودائی، به موج مهاجرت اجباری جدیدی دامن زده که حتی بستن مرزها از طرف بنگلادش هم نتوانسته مانع هجوم گسترده پناهجویان به آنسوی مرزها شود. اگرچه دولت میانمار، با کوچک جلوه دادن فاجعه ادعا می‌کند فقط 2700 خانه ویران شده، ولی سازمان‌های حقوق بشری از جمله «عفو بین الملل» با استناد به تصاویر ماهواره‌ای اعلام کرده که طی 3 – 4 روز اخیر حداقل یکصد کیلومتر مربع از مناطق مسلمان نشین به کلی سوخته و ویران شده است.
ارتش و دولت میانمار با حمایت از تروریست‌های بودائی، با شدت عمل علیه مسلمانان روهینگیا به «سیاست سرزمین سوخته» متوسل شده‌اند و با این اقدامات وحشیانه سعی دارند زمینه کوچ اجباری تمامی مسلمانان روهینگیا به سوی بنگلادش را فراهم سازند. گوترش دبیرکل سازمان ملل با صدور بیانیه‌ای در مورد فاجعه انسانی در مرزهای دو کشور هشدار داده ولی قرار نیست سازمان ملل و سازمان‌های تحت نظارت آن اقدام خاصی را انجام دهند. به ویژه آنکه توقف کمک رسانی‌ها در خاک میانمار و تمرکز فعالیت کمیساریای عالی پناهندگان در پشت مرزهای بنگلادش، اوضاع را به سمت تشویق و تقویت کوچ اجباری مسلمانان به بنگلادش، سوق می‌دهد. اگرچه روند اسکان و استقرار پناهجویان در مرزهای بنگلادش به کندی، بی‌نظمی و آشفتگی صورت می‌گیرد، ولی قرار نیست به دولت و ارتش میانمار برای توقف جنایات سازمان یافته علیه مسلمانان روهینگیا هشداری داده شود و فشاری وارد گردد. بلکه حتی توقف برنامه‌های کمک رسانی برنامه جهانی غذا در خاک میانمار، به منزله چراغ سبزی برای ادامه عملیات کشتار مسلمانان و تشدید آن ارزیابی می‌شود. دقیقاً در چارچوب همین سیاست سازمان ملل و تشکل‌های زیرمجموعه آن است که سازمان ملل سرگرم ایجاد کمپ‌های استقرار پناهجویان در خاک بنگلادش است و برای اسکان جمعیتی افزونتر هم تلاش می‌کند.
رژیم میانمار به کمک ارتش و تروریست‌های بودائی حداقل 800 نفر از مسلمانان را طی روزهای اخیر قتل عام کرده و حتی با تشدید عملیات ایذائی و ایجاد رعب و وحشت در استان راخین سعی دارد به کوچ اجباری مسلمانان و تسریع در آن دامن بزند. اگرچه دولت میانمار در توجیه جنایات ارتش مدعی است گویا حملات از جانب مسلمانان آغاز شده و حتی گروهی موسوم به ارتش آزادی بخش روهینگیا را مسئول این حوادث معرفی کرده، ولی هیچ منبع مستقلی این ادعای رژیم خونریز میانمار را تایید نکرده و در عین حال با توجه به وجود تعداد زیادی زن و کودک و افراد سالخورده در میان قربانیان مسلمان، توسل به این اقدام با چنین بهانه‌هائی غیرمنطقی است.
آنچه در این میان، چهره واقعی رژیم خونریز میانمار در صحنه بین‌المللی را نشان می‌دهد، حضور «آنگ سان سوچی» در قدرت است که 80 درصد کرسی‌های مجلس را در اختیار دارد و اگرچه خود نیز جایزه صلح نوبل را دریافت کرده ولی در میدان عمل با سایر عناصر خون آشام رژیم میانمار هیچگونه تفاوتی در مواضع و رفتارش مشاهده نمی‌شود. در این میان هر چند سازمان ملل، نهادهای ناظر و سازمان‌های حقوق بشری به عملکرد و سکوت وی معترضند ولی آنها هم بیش از صدور بیانیه واکنش قابل ذکری از خود نشان نمی‌دهند. در پرتو همین رفتار بدون پشتوانه است که رژیم خون آشام میانمار با گستاخی بیشتر و با دست بازتری برای جنایت و کشتار بیشتر در استان راخین و قصابی مسلمانان مظلوم روهینگیا وسوسه می‌شود بدون آنکه نگران عواقب جنایاتش باشد.