روایت فتاح از خیّر گمنامی که کمک حال یک خانواده اهل تسنن بود

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، سید پرویز فتاح در کانال تلگرامی خودش در خصوص این دیدار و سفر نوشته است: «چهارشنبه شب به ایرانشهر در منطقه بلوچستان رسیدیم. منزل یکی از مددجویان اهل تسنن. پدر خانواده سه سال قبل فوت شده بود و مادر به همراه سه فرزند خود زندگی می‌کنند. وقتی به منزل رسیدیم با یک تکه سنگ کوچک به در کوبیدم. پسر بچه‌ای در آهنی رنگ و رو رفته را باز می‌کند، حدوداً 7 - 8 ساله‌است - لباس بلوچی پوشیده و سرش را از ته تراشیده - نه من را می‌شناسد و نه دو سه نفری که همراهمان هستند. سراغ بزرگتر خانه را که می‌گیریم، اتاقک کاهگلی گوشه حیاط را نشان می‌دهد. اتاقکی 14- 13 متری با تیرهای چوبی و دیوارهای گلی؛ اتاقی که داستان هر روز زندگی زن بلوچ و دو پسر و یک دخترش توی آن رقم می‌خورد؛ در گوشه و کنارش موش و مارمولک از در و دیوار و تیرهای چوبی بالا می‌روند.»

فتاح در ادامه به بیان شرایط محل زندگی این خانواده پرداخته و نوشته است: «جلوی ورودی خانه‌شان را با پارچه‌ای از حیاط جدا کرده‌اند؛ زن بلوچ ایستاده است و با همان لهجه زیبای ایرانشهری، اتاقش را نشان می‌دهد و با خون‌گرمی بما تعارف می‌زند؛ اتاقی با یک مهتابی رنگ پریده؛ یک پنکه سقفی، یک تلویزیون لکنته نقلی، یک قاب عکس امام و رهبری و یک ساعت دیواری و البته پارچه‌ای که از زمین به ارتفاع یک متر روی دیوار کشیده شده تا هم سر و شکلی به اتاق بدهد، هم جولان دادن موش‌ها و مارمولک‌ها را سخت‌تر کند.

کنج اتاق هم یک کابینت فلزی و یک اجاق گاز زه‌وار در رفته، در کنار یخچال زنگ زده‌ای که بیشتر به کمد شبیه است تا یخچال، کنار هم چفت شده‌اند؛ اتاقی 13 - 14 متری که هم آشپزخانه‌ است، هم پذیرایی و هم اتاق خواب 4 نفر.»

بچه‌هایی که می‌خواهند دکتر و معلم شوند

رئیس کمیته امداد در ادامه این پست روایت کرده که «بچه‌ها لام تا کام حرف نمی‌زنند. برای مشارکتشان با آنها شوخی می کنیم، میخندیم و بالاخره میخندانیمشان. هر دو پسربچه بلوچ را کنار دست خودم می‌نشانم و سر شوخی را بازمی‌کنم، یخشان آب می‌شود؛ مددکارشان می‌گویند اوضاع تحصیلی دختربلوچ و پسربچه‌ها خیلی خوب است، آنقدر خوب که اگر بتوانند تحصیل‌شان را ادامه دهند، می‌شود امیدوار بود که هم دختر بزرگ خانواده به آرزوی معلم شدنش برسد و هم دو پسربچه بازیگوش و در عین حال خجالتی، به دکتر و مهندس شدن.»

خیّر گمنام شیعه کمک حال خانواده اهل تسنن

اهل تسنن هستند و با این که 3 سال و نیم پیش پدر خانواده از دنیا رفته، یک خیّر بی‌نام و نشان و گمنام شیعه، مدت‌ها است مخارج آن‌ها را عهده‌دار شده و ماهانه 500 هزار تومان برای بچه‌ها واریز می‌کند؛ مددکار خانواده می‌گوید: «خودش نمی‌خواهد کسی اسمش را بداند؛ حقیقتش ما هم فقط یک شماره تلفن از او داریم»

زن جوان با همان لهجه ایرانشهری‌اش می‌گوید: «بخدا روزی نیست که دعایش نکنم؛ انقدر مرده که حتی نخواسته ما بدونیم اسمش چیه. بعد از هر نمازم، محال است دعایش نکنم؛ مطمئنم که همانطور که او دنیا را برای ما آباد کرد، خدا هم آخرتش را آباد می‌کند...» به هر حال آنقدر از خوبی‌های خیر ناشناس شیعه می‌گوید که من هم ترغیب می‌شوم تا با او صحبت کنم. شماره موبایلش را می‌گیرم و شروع می‌کنم به صحبت با او؛ با اینکه خودم را معرفی می‌کنم و از او برای کمک‌هایش به این خانواده تشکر می‌کنم ولی خیّر گمنام حاضر نمی‌شود خودش را به من هم معرفی کند؛ حتی با اینکه به عنوان رئیس کمیته امداد تقبل می‌کنم که خانه‌ای برای زن بلوچ و سه فرزندش مهیا شود و در کوتاهترین زمان ممکن آن‌ها را از این اتاق کاهگلی به خانه‌ای نوساز منتقل شوند، خیّر گمنام، اصرار دارد که او هم در تامین مسکن این خانواده مشارکت کند.

ای کاش می‌دانست مادر آن سه فرزند یتیم در حقش چه دعاهایی می‌کرد ...