خشم پدرانه؛ مصطفی را از خانه‌ راند/ روانشناس: کودکان را به جای تنبیه، تشویق کنید

سارا امیری- خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، پس از آتنا، بنیتا و یوسف این بار تصاویر «مصطفی رحیمی» در فضای مجازی در حال انتشار است. با شماره‌ای که روی آگهی نوشته شده بود تماس گرفتیم که خوشبختانه مشخص شد مصطفی پس از گذشت 2 ماه به آغوش خانواده بازگشته است.

به پسرم گفتم از جلوی چشمانم دور شود، گم شد

پدر مصطفی به خبرنگار آنا می‌گوید: مصطفی 13 سال دارد و شب‌ها بسیار به خانه دیر بازمی‌گشت چند بار به او تذکر داده بودم که باید زودتر به منزل بازگردد اما او نسبت به تذکرات من بی‌توجه بود تا اینکه یک روز (مورخ 12خرداد 1396) نیمه‌های شب به خانه بازگشت، من به شدت عصبی شدم و به او گفتم که نمی‌‌خواهم جلوی چشمانم باشد.

او می‌افزاید: مصطفی خانه را ترک کرد، اما من گمان کردم در حیاط و یا بیرون خانه نشسته اما بعد از گذشت 2 الی 3 ساعت وقتی متوجه شدم خبری از او نیست، با تمام اعضای خانواده تماس گرفتم، هیچ کس از مصطفی خبری نداشت برای همین سریعا به پلیس اطلاع دادم و جست‌و‌جوها برای پیدا کردن پسرم آغاز شد.

رحیمی پدر مصطفی می‌گوید: در این مدت افراد بسیاری با من تماس گرفتند، عده‌ای گفتند که پسرم را در شیراز دیده‌اند که سر چهارراه دستفروشی می‌کرده برای همین به شیراز رفتم اما خبری از او نبود، فردی نیز تماس گرفت و گفت مصطفی را در جاده ساوه دیده که دست و گردنش شکسته و گوشه خیابان افتاده برای همین تمام بیمارستان‌های ساوه و اسلامشهر را گشتم اما باز خبری از پسرم نبود.

او ادامه می‌دهد: هر کس نشانی از پسرم می‌داد به دنبالش می‌رفتم و خبری نمی‌یافتم تا اینکه 2 روز پیش از حرم حضرت معصومه تماس گرفتند و گفتند که مصطفی را پیدا کرده‌اند.

رحیمی پدر مصطفی می‌گوید: نمی‌دانستم باید باز ناامید باشم یا نه اما پی نشانی رفتم و پسرم را پیدا کردم، نمی‌توانم بگویم در آن لحظه چه حسی داشتم توانی جز گریه نداشتم.

او می‌افزاید: ما ساکن وارمین هستیم و چند بار برای میهمانی به منزل اقواممان به قم رفته بودیم و گویا مصطفی مسیر را به خوبی یاد گرفته و خودش به قم رفته بود.

مصطفی: می‌خواستم خانواده‌ام نگرانم شوند

در ادامه مصطفی به خبرنگار آنا می‌گوید: آن روز که با پدرم دعوا کردیم، تصمیم گرفتم دیگر جلوی چشمانش نباشم برای همین به قم رفتم. قبلا با مادر و دایی‌ام به قم رفته بودیم و دایی‌ام مسیرها را به من یاد می‌داد و من به خوبی قم را می شناختم.

او می‌افزاید: ما اصالتا مشهدی هستیم اما برای اینکه در قم بتوانم کار پیدا کنم به هتلداران و صاحبان میهمانسراها گفته بودم افغانستانی هستم و برای کار به ایران آمده‌ام تا کمک خرج خانواده باشم. برای همین کنار جاده می‌ماندم و برای آنها مسافر می‌بردم و آنها نیز در ازای کارم اتاقی برای استراحت به من می‌دادند.

مصطفی می‌گوید: یکی از دوستانم چندین بار به من گفته بود که به منزل برگردم، اما می‌خواستم چند روزی بگذرد تا خانواده‌ام نگرانم شوند تا اینکه یک روز متوجه شدم بیش از یک ماه است از خانه خارج شدم. یکی از دوستانم با خانه تماس گرفت و جای من را به خانواده‌ام اطلاع داد.

او درباره حوادث اخیری که برای کودکان رخ می‌دهد، می‌افزاید: اخبار آتنا و بنیتا را شنیده بودم، اما هیچ وقت تصور نمی‌کردم این اتفاق ممکن است برای من نیز رخ دهد.

روانشناس: کودکان باید با قوانین خانواده آشنا شوند

حمید فرزادی، روانشناس بالینی در گفت‌و‌گو با خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری آنا درباره واکنش‌های اشتباه والدین در قبال اقدامات ناشایست کودکان، می‌گوید: پرخاشگری، توهین، قضاوت، تحقیر و ... بدترین شکل تنبیه کودکان است. به والدین توصیه می‌شود هر وقت فرزندشان اقدامی انجام داد که برای آنها خوشایند نبود آنها را تنبیه نکنند بله از مکانسیم‌های تشویقی استفاده کنند.

او می‌افزاید: پرخاشگری، توهین و تحقیر کودکان از سوی والدین باعث می‌شود که کودکان بر اساس سن و شرایط روحی تصمیمات متفاوت و گاه جبران ناپذیری بگیرند.

فرزادی یادآور شد: خانواده‌ها باید قوانین و ساختار خانواده را به کودکان بیاموزند. برای مثال باید به کودکان بیاموزند که ساعت ورود و خروج تمام اعضای خانواده به منزل بسیار مهم است، همه افراد باید از شرایط و احوال هم باخبر باشند و اگر برای یکی از اعضای خانواده اتفاقی رخ داد سایر افراد باید احساس مسئولیت کنند.

این روانشناس بالینی می‌گوید: خانواده‌ها باید بیاموزند که این قوانین برای تمام اعضای خانواده به صورت برابر اجرا می‌شود و برای هیچ کس استثنایی وجود ندارد.

این عضو انستیتو روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می‌افزاید: خانواده‌ها باید به گونه‌ای رفتار کنند که اگر فردی خطا کرد و یا با این قوانین پایبند نبود جریمه خواهد شد و فردی که به خوبی رعایت کند تشویقی دریافت خواهد کرد.

فرزادی درباره نحوه جریمه توضیح می‌دهد: خانواده‌ها باید توجه داشته باشند در ارائه جریمه و یا تشویق دچار افراط و تفریط نشوند و این جریمه و تشویق را متناسب با سن و شرایط روحی هر فرد انتخاب کنند.

وی می‌افزاید: برای مثال والدین می‌توانند به کودکان بگویند که اگر ساعت ورود و خروج به منزل را رعیات نکنند از تماشای تلویزیون محروم خواهند شد و یا پول تو جیبی آنها قطع می‌شود.

فرزادی در پاسخ به سوال خبرنگار آنا مبنی براینکه آیا اعمال تشویق و یا جریمه موجب لج‌بازی در کودکان نمی‌شود، می‌گوید: ممکن است در ابتدا کودکی رفتار مناسبی از خود نشان ندهد اما وقتی متوجه شود تمام این موارد برای حفظ قوانین جامعه است و برای تمام افراد متخلف اجرا می‌شود سعی می‌کند با همکاری از مکانسیم‌های تشویقی برخوردار شود.

بر اساس این گزارش، والدین باید توجه داشته باشند رفتارهای خشونت‌آمیز در برابر کودکان می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری به همراه داشته باشد بر همین دلیل آنها باید تشویق کودکان به پیروی از قوانین خانواده از مکانسیم تشویق و جریمه استفاده کنند و در اجرای این امر نیز دچار افراط و تفریط نشوند.