دلایل ناکامی تیم‌ملی والیبال در لیگ جهانی چیست؟
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا از شهروند، مثل همیشه بلندقامتان ایرانی در ٢ بازی نخست شکست خوردند. در ادامه در دیداری که اکثر بازیکنان اصلی به دلیل مصدومیت حضور نداشتند، شاگردان کولاکوویچ قاطع‌ترین برد خود را مقابل لهستان با نتیجه ٣ بر یک تجربه کردند. نمایش نه‌چندان درخشان والیبالیست‌ها در تهران نیز ٢ برد ٢ امتیازی را در پی داشت اما باخت‌های متوالی در هفته پایانی دیگر صبر علاقه‌مندان را لبریز کرد. با این‌که خیلی از تیم‌های حاضر در سطح یک لیگ جهانی جوانگرایی را در دستور کار خود قرار دادند، مربی مونته‌نگرویی تیم‌ملی ایران از اعتقادش به بازیکنان باتجربه در این رقابت‌ها پا پس نکشید و زمان کوتاهی در اختیار جوانان کم‌تجربه‌تر بود. این اتفاق درحالی رخ داد که شاید ستاره‌های سال‌های قبل ایران همچون موسوی، غفور و عبادی‌پور ضعیف‌ترین بازی‌های خود را در لیگ جهانی ٢٠١٧ ارایه کردند و باید دید با این تجربه تقریبا ناموفق فدراسیون چه تصمیمی درباره ادامه راه والیبال ایران با ایگور کولاکوویچ خواهد گرفت. کمتر از ٣ ماه دیگر مسابقات جام بین قاره‌ای با حضور قهرمانان قاره‌های مختلف ازجمله ایران برگزار خواهد شد که به نظر می‌رسد اصلاحات در ساختار تیم‌ملی والیبال ایران برای آن رقابت‌ها رخ دهد تا از سال آینده شاهد بازگشت انگیزه و جنگندگی سابق در میان بلندقامتان کشورمان باشیم.
راه روسیه و آمریکا را نرفتیم
ناصر شهنازی مربی سابق تیم ملی
باید قبول کنیم مردم ما روی والیبال حساس هستند و هر نتیجه‌ای در لیگ جهانی رخ می‌دهد، تأثیر مستقیم در جامعه دارد. به همین خاطر باید برای حضور در این رقابت‌ها هدف‌گذاری و اولویت‌بندی داشته باشیم؛ دقیقا مثل تیم‌هایی چون روسیه و آمریکا که با تغییرات ٧٠، ٨٠درصدی در ترکیب تیمشان به دنبال روی کار آوردن نسل جدیدی هستند. از سوی دیگر صربستان هم با تمام توان پا به لیگ جهانی گذاشته و هدفش تکرار قهرمانی سال گذشته است. اینجاست که می‌بینیم خیلی از تیم‌های بزرگ جهان مثل ایتالیا هم شکست می‌خورند اما این‌قدر روی نتایج لیگ جهانی حساس نیستند. توقعات از والیبال بالا رفته و یکی از مشکلات ورزش ما هم جوانگرایی است که ترس از تغییرات را افزایش می‌دهد. با توجه به این‌که تا چند‌سال هیچ تیمی از سطح یک سقوط نمی‌کند، می‌توانستیم از همین امسال برای المپیک ٢٠٢٠ برنامه‌ریزی کنیم اما مشکل این‌جا بود که تیم‌های جوانان و امید هم درگیر آماده‌سازی برای حضور در مسابقات جهانی هستند. همچنین ایران مثل روسیه و آمریکا چند تیم‌ملی آماده ندارد که با خیالی راحت بازیکنان را جایگزین کند. برخلاف گفته برخی، من معتقدم میانگین سنی تیم‌ملی ایران بالا نیست اما مهم اینجاست که با سیستم مناسب بازی کنیم. همین نفرات بودند که چند‌سال قبل بهترین تیم‌های دنیا را شکست دادند اما حالا خیلی راحت نتیجه را به آمریکا و لهستان واگذار می‌کنند. در زمان ولاسکو ایران با سیستم درستی بازی می‌کرد و در دفاع روی تور و توپ‌های برگشتی برنامه داشت. مگر آمریکا اکثر بازیکنانش تغییر نکردند؛ پس چطور هیچ ضعفی را احساس نمی‌کند؟ برای این‌که به این نقطه برسیم، باید جوانان و امیدها را به این تیم اضافه کنیم و مثل گذشته تیم‌های الف و ب داشته باشیم تا در میان بازیکنان انگیزه افزایش پیدا کند.
لزوم شایسته‌سالاری
امیر حسینی پاسور سابق تیم ملی
متاسفانه اتفاقاتی که دلخواه جامعه والیبال بود و علاقه‌مندان انتظار داشتند، برای تیم‌ملی ایران در لیگ جهانی ٢٠١٧ رخ نداد. روحیه جنگندگی لازم در تیم وجو نداشت، اگرچه نمی‌توان گفت بازیکنان بی‌انگیزه بودند چون در مسابقات سطح بالایی شرکت می‌کردند. پوشیدن پیراهن تیم‌ملی برای هر بازیکنی افتخار است و متاسفانه با این‌که کولاکوویچ به نفرات اصلی بیشتر زمان استراحت داد و توقع داشتیم آنها با آمادگی بالا وارد تیم‌ملی شوند، برانگیختگی سابق در میان آنها دیده نمی‌شد. اگر به فکر ساختن نسل جدید والیبال ایران هستیم، باید در لیگ جهانی امسال جوانگرایی صورت می‌گرفت؛ اتفاقی که در سایر تیم‌های بزرگ جهان خیلی خوب و منطقی رخ داد. شاید هم کولاکوویچ می‌خواست این کار را انجام دهد اما فدراسیون به خاطر در پیش بودن مسابقات جوانان و امید جهان اجازه نداد، با این‌که اولویت همیشه باید با تیم بزرگسالان باشد. این‌که چرا جوانگرایی در ترکیب اصلی تیم‌ملی بعد از شکست دادن لهستان ادامه پیدا نکرد، جای سوال دارد. کولاکوویچ باید پاسخگوی این ابهامات باشد اما چیزی که مشخص است در این مربی علاقه به تعویض کردن دیده نمی‌شود. فلسفه او را نفهمیدم، اگرچه سابقه درخشانی دارد و با علم روز دنیا آشناست. ایران در تمام مسابقاتش با یک ترکیب ثابت به زمین رفت، اتفاقی که در زمان ولاسکو و حتی لوزانو رخ نمی‌داد و تمایل آنها به تغییر را شاهد بودیم. حالا که لیگ جهانی ٢٠١٧ برای ایران به پایان رسیده، باید به دنبال شایسته‌سالاری باشیم. چند ماه تا شروع مسابقات جام بین قاره‌ای باقی مانده و کولاکوویچ هم بدون این‌که فشاری را احساس کند، باید از روی نام‌ها عبور و بهترین‌ها را به تیم‌ملی دعوت کند. این اتفاق تنها راه حلی است که می‌تواند در ادامه راه همکاری ایران با این مربی مونته‌نگرویی به هر دو طرف کمک کند وگرنه همچنان درجا خواهیم زد.
فدراسیون طاقت انتقاد ندارد
محمد ترکاشوند کاپیتان سابق تیم ملی
در مجموع عملکرد ایران در لیگ جهانی ٢٠١٧ مثبت نبود. بازیکنان از نظر آمادگی روحی و فنی در شرایط آرمانی نبودند و آسیب‌دیدگی‌هایی نیز در طول مسابقات رخ داد که کار را سخت‌تر کرد؛ مثلا امیر غفور جزو بهترین بازیکنان لیگ ٩٥ بود اما با آسیب‌دیدگی که برایش در پایان لیگ رخ داد، آمادگی خوبی نداشت یا این‌که محمد موسوی یکی از ضعیف‌ترین سال‌های بازیگری‌اش را سپری کرد. از سوی دیگر، غیبت شهرام محمودی که یک مهره کارساز و قابل اعتماد در کنار سعید معروف بود، کاملا احساس می‌شد. وقتی بازیکنان باتجربه دچار افت این‌چنینی می‌شوند، دیگر نمی‌توان از بازیکنان جوان‌تر توقعی داشت. اینها اتفاقاتی است که باید سرمربی تیم پاسخگوی آن باشد و بعد از اتمام مسابقات کولاکوویچ و فدراسیون جواب تمام سوالات را بدهند. فدراسیون در سال‌های اخیر در برابر هر انتقادی جبهه گرفته و معتقد است انتقادات مانع رشد و پیشرفت می‌شود. جالب است که کارشناسان تلویزیونی هم با نظر فدراسیون انتخاب می‌شوند و منتقدان جایگاهی در فدراسیون، تیم‌ملی و حتی صداوسیما هم ندارند. در چند‌سال اخیر که والیبال ایران نسبت به رشد گذشته‌اش افت کرده، دایما با یک جمله از سوی فدراسیون‌نشینان روبه‌رو هستیم که می‌گویند نباید توقع داشته باشید ایران با سابقه کم مقابل تیم‌های پرافتخار نتیجه بگیرد. مگر چند‌سال نیاز است که یک تیم تجربه کسب کند؟ با قاطعیت می‌گویم که تیم ایران در میان ١٢ تیم برتر لیگ جهانی ٢٠١٧ جزو ٣ تیم باتجربه بود چون اگر به ترکیب اصلی نگاه کنید به جز شهرام محمودی بقیه همان نفرات قبلی هستند. وقتی لهستان را با نفرات جوان شکست دادیم، چرا این روند ادامه پیدا نکرد؟ تصور می‌کنم اختیار کمک‌های ایرانی کولاکوویچ در مباحث فنی زیاد نیست وگرنه آنها نگرش دیگری را در تیم ایجاد می‌کردند.
انتهای پیام/