استفاده از نانوذرات سیلیکا در ساخت نانوحامل دارو در دانشگاه زنجان

به گزارش آنا به نقل از روابط عمومی ستاد نانو، در دارورسانی سنتی، مصرف متناوب دارو سبب ایجاد افت و خیز غلظت دارو در جریان خون، بین دو حد زیانبار و بی‌اثر می‌شود. برای رفع مشکلات دارورسانی سنتی فعلی، می‌توان از ‌‌سامانه‌های رهاسازی نوین استفاده نمود.

دکتر ابراهیم احمدی، فواید این سیستم‌های دارورسانی را اینگونه توضیح داد: «رهاسازی کنترل شده دارو، امکان انتقال مواد فعال شیمیایی به بافت هدف در سرعت و مدت زمان لازم در دسترس قرار می‌دهد. بدین ترتیب می‌توان سرعت رهاسازی و سطح غلظت دارو را در حد دلخواه کنترل کرد. از طرفی هنگامی که داروی مورد نظر به مقدار لازم روی یک بستر زیست سازگار و زیست تخریب‌پذیر بارگذاری شود، تعداد دفعات مصرف دارو نیز کاهش خواهد یافت».

نانوحامل سنتز شده در این طرح از جنس نانوذرات سیلیکای متخلخل است که سطح آن اصلاح شده است. این نانوحامل به منظور بارگذاری داروی ایبوپروفن، که یک داروی ضدالتهاب و مسکن است، طراحی شده است.

به گفته‌ احمدی، نتایج آزمایش‌ها نشان داده که اصلاح سطح نانوذرات سیلیکا توسط گروه‌های آمینی به طرز قابل توجهی سبب افزایش بارگذاری دارو شده و نرخ رهاسازی دارو را نیز کاهش می‌دهد.

لذا با رهاسازی آهسته‌ دارو، می‌توان از بروز اثرات ناخواسته و زیانبار و افراط در استفاده از مواد دارویی جلوگیری به عمل آورد.

احمدی در ادامه به روش سنتز و بررسی این نانوحامل پرداخت و افزود: «سطح نانو ذرات سیلیکای هگزاگونال SBA-15 توسط ترکیب 3-آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان اصلاح شده است. سپس فرایند بارگذاری به منظور حصول بیشترین مقدار بارگذاری دارو بهینه‌سازی شد. ذرات سنتز شده توسط روش‌های دستگاهی XRD، SEM، TGA و FTIR مشخصه‌یابی شدند. بهینه‌سازی بارگذاری دارو نیز توسط تغییر عوامل مؤثر نظیر دما، زمان، سرعت هم‌زدن و نسبت دارو به سیلیکا انجام شد».

نتایج این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر ابراهیم احمدی، عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان، نعمت الله دهقان نژاد، دانش آموخته کارشناسی ارشد شیمی آلی دانشگاه زنجان و سایر همکارانشان است.