صفحه نخست

آموزش و دانشگاه

علم‌وفناوری

ارتباطات و فناوری اطلاعات

سلامت

پژوهش

علم +

سیاست

اقتصاد

فرهنگ‌ و‌ جامعه

ورزش

عکس

فیلم

استانها

بازار

اردبیل

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

هومیانا

پخش زنده

دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری
۱۱:۵۳ - ۱۶ ارديبهشت ۱۳۹۶
امیدی برای شفای نابینایی

ساخت بافت مصنوعی مشابه شبکیه چشم

پژوهشی درباره بافت‌های چشمی منجر به ساخت بافتی کاملا طبیعی و مشابه شبکیه چشم در آزمایشگاه شد.
کد خبر : 177203

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به‌ نقل از MedicalXpress، بسیاری از بیماری‌هایی چشمی که به شبکیه چشم آسیب می‌زنند، منجر به نابینایی برای همیشه خواهند شد؛ علت این موضوع این است که هنوز هیچ تکنولوژی‌ای برای ترمیم یا جایگزینی شبکیه چشم به بازار نیامده است. شبکیه یک پرده سلولی بسیار نازک در انتهای چشم است که نور جمع‌شده توسط عدسی و مردمک و دیگر بخش‌های جلویی را دریافت و تصویری که به دست می‌آید را به یک پالس الکتریکی ترجمه و به مغز ارسال می‌کند. در صورتی که این بخش آسیبی ببیند، فرد عملا بینایی خود را از دست می‌دهد.


ونسا شیلد، دانشجوی 24 ساله دانشگاه آکسفورد، موفق شد در یک آزمایش، بافتی کاملا طبیعی و شبیه به شبکیه انسان بسازد که می‌تواند تصاویر دریافتی را به یک تصویر سیاه و سفید تبدیل و به‌صورت پالس‌های الکتریکی ارسال کند.


این بافت متشکل از هیدروژل (نوعی آب) و پروتئین‌های موجود در سلول‌های طبیعی انسان است و هیچ تفاوت ساختاری خاصی با سلول‌های طبیعی ندارد. مقاله مرتبط با این پژوهش در مجله نیچر به‌چاپ رسیده و اعلام کرده است آزمون‌های آزمایشگاهی این بافت جدید، کاملا موفق بوده‌اند. اگرچه هنوز این بافت در چشم انسان مورد آزمایش قرار نگرفته است اما این امید وجود دارد که در صورت موفقیت بافت، پیوندهای آینده با استفاده از سلول‌های خود فرد انجام می‌شود و این مساله موجب خواهد شد که خطر پس زده شدن بافت به صفر کاهش یابد.


یکی از راه‌های احتمالی استفاده از این روش این است که سلول‌های بافت مصنوعی را به داخل چشم بیمار و شبکیه او تزریق کنند تا خود بدن آنها را در محل درست قرار دهد. تمامی روش‌های درمانی فعلی شامل دستگاه‌ةای مکانیکی و بیرونی می‌شود که دوربین‌هایی را به‌صورت عینک از طریق الکترودهای کاشته شده در بخش بینایی مغز، به فرد نابینا متصل می‌کند و درمان خوشایندی محسوب نمی‌شوند.


مترجم: محمدرضا احمدی‌نیا


انتهای پیام/

ارسال نظر