۱۹ سفر ارکستر سمفونیک به جبهه‌های جنگ

به گزارش رسانه‌های دیگر آنا از روزنامه وقایع اتفاقیه، سجاد پورقناد می‌گوید: «اگر به ادبیات این نامه‌ها دقت کنید، نکات جالبی دستگیرتان می‌شود. ادبیات آنها با نامه‌هایی که تا پیش از آن در بنیاد رودکی ردوبدل می‌شد، کاملا متفاوت است. نامه‌های انجمن فیلارمونیک قبل از انقلاب هنوز هم موجود است که هر کدام یکی، دو خط بیشتر نیستند اما این نامه‌ها با مقدمه، حواشی و شعار همراه است.» نخستین سفر ارکستر سمفونیک تهران به مناطق جنگی ایران در اردیبهشت‌ ۱۳۶۵ انجام شد. سفری با اتوبوس، همراه با تمام سازهای ارکستر و جمعیت تقریبا صد نفری نوازندگان و گروه کُر؛ البته در تمام این سفر‌ها، نوازندگان و خوانندگان زن ارکستر غایب بودند و جای خالی آنها را نوازندگان مرد دیگری پر کردند. غیر ‌از این سفر، ارکستر تنها یک‌بار دیگر، تماما به جبهه سفر کرد. مشکلاتی مثل حمل‌و‌نقل سازهای زهی و اسکان اعضا باعث شد ارکستر سمفونیک تهران در طول هشت سال جنگ، تنها دو بار به‌صورت کامل راهی جبهه‌های جنگ شود که در هر دوی آنها نادر مرتضی‌پور، نوازنده کنترباس و رهبر جوان و تازه ارکستر، آن را هدایت می‌کرد. ۱۷ سفر دیگر، تنها با حضور گروه سازهای بادی انجام شد؛ یعنی سازهای بادی چوبی، سازهای بادی مسی و پرکاشن‌ها که رهبری ارکستر در این سفر‌ها بر عهده ابراهیم‌ نظری، نوازنده فلوت ارکستر بود. این ۱۷ سفر علاوه بر جبهه جنوب، شامل اجرای کنسرت در جبهه‌های غرب و چند جزیره هم می‌شد. تغییرات در ارکستر سمفونیک تهران در سال‌های جنگ، تغییرات جزئی‌تری را هم شامل می‌شد. جای کت‌وشلوار مشکی و پیراهن سفید اعضای ارکستر و گروه کُر را پیراهن‌های سربازی خاکی‌رنگی گرفته بود که حالا دیگر برای اعضای ارکستر حکم نوعی لباس‌ فرم را پیدا می‌کرد. ارکستری که تا پیش از آن، تجربه‌اش به اجرا در سالن‌های مجهز و البته با دیسیپلین خاص موسیقی کلاسیک محدود بود، حالا در دشت‌های باز، پادگان‌های نظامی، سنگر‌ها، چادر رزمندگان و حتی مساجد به اجرا می‌پرداخت. آن‌طور که از عکس‌های باقی‌مانده پیداست، نوازندگان معمولا نازک‌طبع ارکستر، در مواردی نیز با نشستن روی جعبه خالی مهمات و آذوقه به اجرا می‌پرداختند.