سیاوش طهمورث: باند بازی، کم‌کارم کرده است

از آنجا که بیشتر شما را در نقش‌های اصلی و منفی دیده‌ایم، حضور کوتاه شما در فیلم سینمایی افسونگر کمی غیرمنتظره است، چطور این نقش را قبول کردید؟

برای من به عنوان یک بازیگر هیچ فرق نمی‌کند که در نقش مثبت بازی کنم یا منفی. البته بگویم که بازی در نقش منفی مشکل است، چون این نقش‌ها با اعصاب آدم بازی می‌کنند. با همه این‌ها مدعی‌ هستم، هیچ کدام از نقش‌های منفی که تاکنون بازی کرد‌ه‌ام شبیه هم نیستند و در مجموع این که برخلاف دیگران، خودم بعضی از این نقش‌های به قول شما منفی را اصلا منفی نمی‌دانم.

چطور منفی نمی‌بینید، آن هم در حالی که خیلی از نقش‌هایی که بازی کردید، حرص مخاطب را در می‌آورد و مخاطب از توطئه چینی آن شخصیت‌ها به ستوه می‌آید؟

تمام انسان‌ها در درونشان رنگ آمیزی متنوعی دارند که در برخورد با جامعه این رنگ‌ها معنا پیدا می‌کند. به نظر من، نقش منفی و مثبت وجود ندارد و تمام آدم‌ها خاکستری هستند. در روابط انسانی، آن کسی که بیشتر منافع خودش را در نظر می‌گیرد، می‌شود شخصیت منفی که ما اصطلاحا به او می‌گوییم ضدقهرمان، ضمن این که هیچ آدمی از ابتدا بد و تبهکار به دنیا نمی‌آید و باید سابقه افراد را در جامعه بررسی کرد تا متوجه شد چه چیزهایی در پرورش یک فرد خلافکار موثر بوده است. خیلی از رفتارهای آدم به موقعیت‌هایی که در جامعه برای او ایجاد می‌شود برمی‌گردد و این شرایط اجتماعی و حتی خانوادگی است که او را به انجام کاری وا می‌دارد.

پس این کاراکترهای به قولی منفی یا همان ضد قهرمان‌ها هیچ ایرادی را متوجه خودشان نمی‌بینند و اتفاقا برای انجام هر کاری به خودشان حق می‌دهند!

بله، دقیقا. هیچ جنایتکاری خودش را جانی خطاب نمی‌کند. یک ضدقهرمان همیشه به خودش برای انجام هر کاری حق می‌دهد.

در صحبت هایتان به نقش‌های منفی که بازی کردید، اشاره کردید و گفتید شبیه هم نیستند. در این باره توضیح دهید؟

‌ همه آدم‌ها خاستگاه خانوادگی، فکری و فرهنگی متفاوتی با هم دارند و ضد قهرمان‌ها هم از این قاعده مستثنا نیستند. این در حالی است که خیلی‌ها تصور می‌کنند تمام آدم‌های بد مثل هم هستند و از آن طرف، تمام آدم خوب‌ها شبیه یکدیگرند! بازیگر باید بتواند این نکات را از هم تشخیص دهد. بازیگری که فقط در یک ژانر و یک گونه بازی کند، بازیگر نیست و می‌شود هنرپیشه!

از نظر شما بازیگر بودن و هنرپیشه بودن چه تفاوتی با هم دارند؟

شغل هنرپیشه این است که فقط بیاید جلوی دوربین یا برود روی صحنه، اما بازیگری شغل نیست. بازیگر خلاقیت دارد و کاراکترسازی می‌کند. بازیگر هنر را حرفه و شغل نمی‌بیند و عاشق آن است. هنرپیشه اما، کاراکترسازی نمی‌کند و تنها تیپ‌سازی می‌کند، آن هم برای کسب درآمد و به همین خاطر است که خیلی از آنها زود خسته می‌شوند و مسیرشان را تغییر می‌دهند.

برخورد مردم با نقش‌های منفی که بازی کردید، چطور بوده و هست؟

بعضی از کارهایی که تا به حال انجام دادم، طبق تعاریف متداول منفی بوده اما مردم در زمان پخش آن آثار یا حتی بعد از آن به قدری به من لطف داشتند که خودم تعجب می‌کنم. بعضی بازیگرها تصور می‌کنند، اگر نقش منفی بازی کنند، خودشان هم منفی می‌شوند، در حالی که این افراد تنها تیپ منفی به خودشان می‌گیرند و مردم هم آنها را هرگز به دید منفی نمی‌بینند.

با وجود این همه به قول خودتان لطف مردم، چرا کم کار شدید؟

به دلیل باندبازی. متاسفانه خیلی از حرف‌ها را نمی‌شود زد چون قابل چاپ نیست. نمی‌گویم الان اصلا کاری به من پیشنهاد نمی‌شود، اما آنهایی هم که پیشنهاد می‌شود، آنقدر نازل و سطحی است که به درد من نمی‌خورد و جالب اینجاست که بابت همین کارهای نازل می‌خواهند پول اندکی کف دست آدم بگذارند و تمام! متاسفانه هیچ کنترلی روی کیفیت فیلم‌ها نمی‌شود و نود درصد آثار پرفروش فعلی هجو است. امیدوارم بلایی را که بر سر سلیقه و پسند مردم آمده، روزی بشود جبران کرد.