با حاکمیت شبکه‌های اجتماعی، تشکل‌های صنفی اجازه فعالیت داشته باشند
محمدرضا نیک نژاد، عضو کانون صنفی معلمان ایران در پاسخ به پرسش خبرنگار اجتماعی آنا درباره علت افزایش اعتراض‌ها در میان معلمان گفت: اعتراضات معلمان زیاد نشده است. ما گردهمایی‌های اعتراضی معلمان را از سال 80 و 81 داشته‌ایم چه در دوره اصلاحات، چه در دوره اصول‌گرایان و چه حالا در دوره اعتدال این وضعیت وجود داشته است. منتها متاسفانه در دوره 4 ساله دوم دوره احمدی نژاد بحث امنیتی خیلی پررنگ‌تر شد و ما هم مانند سایر جنبش‌ها در پیگیری مطالبات‌مان در فضای امنیتی به خاطر اینکه سوءتفاهمی برای حاکمیت پیش نیاید کم‌تحرک‌تر بودیم.
وی تاکید کرد: البته در همان زمان هم کانون صنفی برقرار بود و بیانیه صادر می‌کردیم اما امکان برگزاری گردهمایی نبود. در دوره جدید با توجه به آزاد شدن فضای سیاسی کشور و البته رایی که دادیم و انتظار ما هم این بود که دولت جدید همین تساهل و تسامح را به کار ببرد یعنی در واقع امان بدهد تا ما بتوانیم حرف‌مان را بزنیم و خوشبختانه در حال حاضر هم خیلی خوب و مدیریت شده با خواسته صنفی ما برخورد می‌شود.
او ادامه داد: ما سال گذشته در سه ماه پایانی اعتراضات سراسری هم داشتیم. وقتی بحث بودجه هم شروع شد و معلوم شد دولت تدبیر و امید آن طور که باید و شاید به مساله بودجه آموزش و پرورش نپرداخته است زمزمه‌های دلخوری و اعتراض به راه افتاد و وقتی مشخص شد بحث تبعیض‌ها نسبت به معلمان هنوز پابرجاست ، با توجه به گسترش شبکه‌های مجازی در دوره جدید اعتراضات به شکل خودجوش شکل گرفت.
به گفته وی در اواخر بهمن و اوایل اسفند چند تجمع صنفی سراسری برگزار شد که تشکل‌های صنفی در شکل‌گیری آنها نقشی نداشتند. با توجه به افزایش این اعتراض‌ها و امکان روی دادن اتفاقاتی به شکل خودجوش درون آنها، کانون صنفی برای روز 10 اسفند فراخوان اعتراض سراسری داد که این تجمع به گسترده‌ترین اعتراض تا پیش از این تاریخ تبدیل شد. در این تجمع که مقابل مجلس شورای اسلامی برگزار شد تقریبا 2500 معلم جلوی مجلس شرکت کردند. در همین روز معلمان در سراسر کشور در مقابل ادارات کل آموزش و پرورش نیز تشکیل شد که می‌شود گفت بزرگ‌ترین اعتراض مدنی پس از تشکیل دولت تدبیر و امید بود.
این عضو کانون صنفی معلمان افزود: یک تجمع خودجوش دیگر که از دل همین فضاهای مجازی شکل گرفت در تاریخ 27 فروردین برگزار شد که آن هم تجمع‌های گسترده‌ای بود و توانست صدای فرهنگیان را به گوش مسئولان برساند. هرچند در عمل واکنشی برای رسیدگی به این مطالبات از سوی مسئولان ندیدیم اما به هر صورت اگر چنین اتفاقی شکل گرفته شاید آن را نباید تک عاملی دید. دلایل اینها یکی اعتراضات فروخورده‌ای بوده که سال‌های سال در بین معلمان وجود دارد و این تبعیض‌هایی است که آنها حس می‌کنند و تفاوتی که در پرداخت‌ها وجود دارد.
وی تاکید کرد: دلیل دیگر قضیه هم این است که با وجودی که رئیس جمهوری در بسیاری موارد طبق شعارهایش عمل کرده اما درباره این مطالبات کار خاصی انجام نشده است.
این فعال صنفی فرهنگیان درباره ارتباط فعالیت صنفی و روند توسعه کشور نیز گفت: درباره نگاه همه جانبه به توسعه تجربه‌های تاریخی درس‌های خوبی دارند. در خود ایران دولت سازندگی به توسعه اقتصادی پرداخت اما توسعه سیاسی را در نظر نگرفت. برعکس در دوره اصلاحات به توسعه سیاسی پرداختند و ابعاد دیگر را کمتر در نظر گرفتند، چون اگر بخواهیم چند عاملی به قضیه نگاه کنیم و به دنبال توسعه باشیم توسعه باید همه جانبه باشد.
وی تاکید کرد: ما از دولت آقای روحانی با وجود تجربه دولت‌های هاشمی رفسنجانی و خاتمی و البته دوران سنگین احمدی نژاد که خدا می داند چه بر ما گذشت انتظار داشتیم که همه جنبه‌ها را مدنظر قرار بدهد. این الفبای توسعه است که توسعه باید همه جانبه باشد وجود نهادها، اعتراض‌ها و امکان رساندن صدای اعتراض به مسئولان مربوطه خود بخشی از این توسعه است.
او اضافه کرد: به خصوص امروز ضرورت وجود نهادها و تشکل‌ها شاید بیش از گذشته حس می‌شود و تجربه معلمان این را نشان می‌دهد چون گستره شبکه‌های اجتماعی امکان بسته شدن ندارد و تکنولوژی جدید راهش را از جای دیگری باز می‌کند و وارد زندگی تک تک ما شده است. گسترش این تکنولوژی یک پیوستگی بین گروه‌های مختلف مخاطب خود به وجود آورده است. در حال حاضر معلمان که دسترسی به دانش و تکنولوژی بیشتری دارند این پیوستگی سراسری را تجربه می‌کنند.
به گفته وی اکنون وقتی اعلام می‌شود در یک تاریخی کار خاصی انجام شود، عده‌ای آن کار را انجام می‌دهند. گرچه گستردگی معلمان مثلا در جایی مثل تهران خیلی بیشتر است و انتظار حضور جمعیت بیشتری وجود دارد مثلا همین راهپیمایی 100 و چند نفره هفته گذشته ما با پاکسازی محیط اطراف پارک پردیسان از زباله، در شهری مثل همدان با جمعیتی 1000 نفری از معلمان برگزار می‌شود. یا مثلا شهری مثل مریوان که 2200 تا 2500 معلم دارد در اعتراض روز 10 اسفند تقریبا 1800 معلم شرکت‌کننده در اعتراض داشت. این شبکه‌ها یک پیوستگی سراسری ایجاد کرده است که به نظر من عقلانیت حکم می‌کند که بیاییم برای آنها تشکل‌سازی کنیم. دلیل آن هم این است که وقتی حرکتی بدون شناسنامه باشد ممکن است کارهایی صورت گیرد که خارج از محدوده باشد. این خودجوش بودن شاید یک پیوستگی سراسری به وجود آورد اما در عین حال یک مسائلی هم شاید از آن درآید که شاید نه دولت و نه تشکل‌های صنفی از آن راضی باشند.
وی در توصیه‌ای به دولت تاکید کرد: توصیه من برای دولت این است که دولت اجازه بدهد تشکل‌های موجود و به ویژه تشکل‌های مستقل فعالیت کنند. اینکه می‌گویم تشکل‌های مستقل دلیلش این است که مثل بسیاری از حزب‌ها و گروه‌ها در میان تشکل‌های معلمی هم بسیاری‌شان دولت‌ساخته هستند، یعنی وقتی دولت مورد نظر خودشان سر کار است سکوت می‌کنند و چشم بر نابسامانی‌های حقوقی، صنفی و ساختاری آموزش و پرورش می‌بندند اما وقتی دولت مخالف سرکار می‌آید با توجه به گرایش‌های خودشان اقدام به مخالفت‌هایی می‌کنند.
نیک‌نژاد اضافه کرد: بدنه معلمان کشور این مساله را فهمیده است. الان تنها تشکلی که توانسته خود را نزدیک‌تر به بدنه معلمان نشان دهد کانون صنفی معلمان است. کانون صنفی معلمان همه چیز را بینابینی انجام می‌دهد. گرچه رویکرد کانون طرفداری دولت تدبیر و امید است اما از طرف دیگر چشمش را روی مشکلات بدنه معلمان نبسته است چون اگر می‌خواهد استقلال خودش را حفظ کند و بین بدنه معلمان محبوبیت داشته باشد باید این خط را ادامه دهد که خط تعادلی است. به همین دلایل من فکر می‌کنم ضروت وجود تشکل‌های صنفی از هر زمان دیگری بیشتر است و به نظر من وزارت کشور می‌تواند فضایی ایجاد کند که تشکل‌های شناسنامه‌دار مجوزشان تمدید شود. مثل خود کانون صنفی معلمان که مجوزش سال‌هاست در وزارت کشور تمدید نشده است و متاسفانه دولت تدبیر و امید هم در این باره مرتب پشت گوش اندازی می‌کند تا کانون نه غیرقانونی باشد و نه اینکه مجوز داشته باشد.
این فعال صنفی معلمان ادامه داد: از طرفی چون کف خواسته‌های فرهنگیان خواسته‌های معیشتی است و معیشت به جان و زندگی آدم‌ها وابسته است آنها حاضرند به خاطرش هزینه بدهند و ما می‌بینیم که یک معلم می‌آید از اتاق مدرسه‌اش عکس می‌گیرد که به شکل متحصن نشسته و کار نمی‌کند و این عکس را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کند. اینجا جایی است که دولتمردان باید یک مقداری به خودشان بیایند و به فکر نهادسازی باشند که برای همه مفید است.
انتهای پیام/