قصه تکراری و حال ناخوش شنای ایران؛ 12 سال فاصله تا مدال المپیک
فرزانه شریفی، گروه ورزشی- «دیگر زمان آن رسیده است که در رشته‌های پایه مدال‌آور باشیم. در رشته‌های دوومیدانی، ژیمناستیک، شنا، تیراندازی و قایقرانی از المپیک 1948 لندن به این طرف تنها یک مدال نقره در دوومیدانی به‌دست آوردیم.» این بخشی از سخنان مسعود سلطانی‌فر وزیر ورزش و جوانان در 20 آذرماه بود که تاکید ویژه‌ای به مدال آوری در رشته های پایه داشت اما واقعیت امر چیز دیگری است. حال و روز رشته‌های پایه چون شنا، دوومیدانی و ژیمناستیک در ایران اصلا خوب نیست و موفقیت رشته های پایه ایران در عرصه مسابقات جهانی و المپیک نزدیک به صفر است.
این در حالی است که بخش قابل توجهی از موفقیت کشورهای توسعه یافته در رشته‌های پایه و پرمدال است، جایی که ورزشکاران ایرانی سهم بسیار ناچیزی از آن دارند و با شرایطی که در این سال‌های اخیر پیدا کردند امید به حضور موفق در عرصه های جهانی و به خصوص المپیک بسیار بعید به نظر می رسد. در این گزارش به چگونگی وضعیت شنا، شیرجه و واترپلو پرداختیم، سه رشته‌ای که تحت نظر و هدایت یک فدراسیون هستند و سوال اصلی ما تفاوت اصلی ورزشکاران این سه رشته با دیگر کشورها است؟! البته موفقیت در این سه رشته تنها به عملکرد یک فدراسیون مربوط نمی‌شود بلکه به عنوان یک رشته پایه و مادر باید تمامی دستگاه‌های کشوری در مهیا ساختن زیرساخت‌های شنا فعالیت کنند و قهرمان پروری از سطوح مدارس آغاز شود، موضوعی که شاید در ایران کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
رضوانی: 12 سال برای مدال المپیک باید تلاش کنیم
محسن رضوانی رئیس فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو درباره مدال آوری این رشته در بازی های آسیایی و به خصوص المپیک گفت: «اگر از همین امروز شروع کنیم، خوش‌بینانه هشت سال و بدبینانه 12 سال باید کار استراتژیک انجام دهیم تا شنای ایران و البته دیگر ورزش‌های ما بتوانند در المپیک تعداد مدال‌‌‌های ما را افزایش دهند. هنوز هم نظرم این است که شنا زیباترین ورزش المپیک است چرا که در مسابقات ریو دو میلیون بیننده در سرتاسر جهان این رقابت‌ها را تماشا کردند. ما لیاقت و توانایی رسیدن به بهترین‌ها را داریم ولی به شرطی که کارمان را با سرعت بیشتری ادامه دهیم. خیلی عقب هستیم و برای جبران فاصله‌ای که داریم باید در زمان استراحت حریفان نیز حرکت کنیم.»
رضوانی در مورد امکانات سخت افزاری این رشته ها در ایران عنوان کرد: «ما باید استخرهای استاندارد خود را توسعه دهیم. وزارتخانه‌های ورزش و آموزش و پرورش باید با همدیگر هماهنگ باشند تا کودکان ما از سنین نونهالی ورزش شنا را شروع کنند. امکان ندارد ورزشکاری شنا را از 14 سالگی شروع کند و به مدال المپیک برسد. باید استعدادیابی شود. برترین‌ها باید از همان سن پایین و پیش از رسیدن به دوران نوجوانی مشخص شوند و برای قهرمانی تلاش کنند. حتی اگر در پنج استان کشور که عملکرد بهتری در زمینه شنا داشتند، این فرصت داده شود که ما استخرهای استاندارد خود را راه‌اندازی کنیم می‌توانیم در زمانی که اعلام کردم در ورزش شنا به مدال المپیک برسیم. درغیر این‌صورت و با امکانات فعلی تنها می‌توان سهمیه ایران را در المپیک افزایش داد و مدالی در کار نخواهد بود.»
بیداریان: سالی یک میلیارد هزینه کنند تا به مدال برسیم
محمد بیداریان ملی‌پوش اسبق و مربی فعلی شنای ایران یکی از موفق‌ترین چهره‌های ورزشی شنا در سال‌های گذشته بوده است.او در آستانه موفقیت در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگجو بود اما به دلیل تغییر و تحولات مدیریتی به حاشیه رانده شد و از ورزش قهرمانی خداحافظی کرد.
وی که در المپیک 2012 لندن با سهمیه وایلد کارت شزکت کرد در گفت وگو با خبرنگار آنا درباره دلایل عقب ماندگی شنا و راهکارها برای توسعه این ورزش گفت: «من ابتدای صحبتم را به سال 2009 بر می‌گردانم، سالی که شنای ایران در دوران طلایی خود به سر می‌برد و همان سال ده‌ها رکورد توسط شناگران ایرانی شکسته شد. در مسابقات داخل سالن هم که در سال 2009 برگزار شد، شنای ایران موفق به کسب سه مدال شد اما هیچ یک از این موفقیت‌ها در سال‌های بعد دیگر تکرار نشد و حالا کسب مدال در شنای ایران به یک آرزو تبدیل شده است. متاسفانه عدم مدیریت صحیح موفقیت‌های این رشته را تحت شعاع قرار داد و این روند تا سال 2015 ادامه پیدا کرد.»
بیداریان ادامه داد: «در سال 2015 شناگران ما موفق شدند ورودی مسابقات جهانی را به دست بیاورند اما متاسفانه در سهمیه المپیک ناکام بودند که در نهایت آریا نسیمی شاد که یکی از نوابغ شنای ایران است با توجه به رکوردهایی که داشت سهمیه وایلد کارت را به دست آورد و به المپیک ریو راه پیدا کرد، نسیمی شاد در المپیک نتیجه قابل قبولی به دست نیاورد و از دور مسابقات حذف شد و در رده آخر قرار گرفت. بعد از آن تمام اهالی شنا شروع به انتقاد کردند که شناگر المپیکی در رده آخر قرار گرفته، اما هیچ کس نگفت او با چه شرایطی تمرین کرد و آیا ما برای او و دیگر شناگران همانطور که کشورهای توسعه یافته هزینه می کنند، هزینه کردیم. ورزش‌های پایه و به خصوص شنا نیاز به یک برنامه‌ریزی بلند مدت دارد و اگر خواهان موفقیت در این رشته‌ها هستیم باید وقت و امکانات در اختیار ورزشکار بگذاریم، نه اینکه آنها را به حال خودشان رها کنیم و نزدیک هر مسابقه جویای حال آنها شویم و از این ورزشکاران هم انتظار مدال داشته باشیم.»
این مربی شنا عنوان کرد: «در حال حاضر هر مدیری که روی کار می‌آید از مدال آوری در رشته‌های پایه صحبت می‌کنند اما باید بداند این رشته نیازمند یک برنامه بلند مدت است و باید بودجه کافی در اختیار آن قرار بدهیم. از طرفی اگر ما به دنبال کسب مدال در مسابقات آسیایی هستیم باید به ورزشکاران این رشته زمان بدهیم چرا که شنا یک رشته دیربازده است و باید ابتدا با شناگر کار کرد و او را در مرحله آزمون و خطا قرار دهیم و با شناگران کشورهای دیگر به آب بزند و خودش را در شرایط مسابقه قرار بدهند اما ما کدام یک از این کارها را برای شناگران خود انجام می دهیم که انتظار کسب مدال هم از آنها داریم؟»
بیداریان به امکانات سخت افزاری رشته شنا اشاره کرد و گفت: «اگر وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک از رشته شنا مدال جهانی، المپیک می خواهند باید بودجه مورد نظر برای امکانات و برنامه های بلند مدت و اردوهای برون مرزی را هم به فدراسیون بدهند تا فدراسیون هم آنها را در اختیار ما قرار دهد. اگر وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به مدال آوری در رشته شنا تاکید می کنند باید سالیانه یک میلیارد برای هر شناگر هزینه کنند و بعد از آن انتظار کسب مدال داشته باشند. اگر برای هر ورزشکار این مقدار هزینه شود ما نه تنها به مدال آسیایی هم می رسیم بلکه به راحتی ورودی المپیک هم کسب می‌کنیم و می توانیم برای مدال تلاش کنیم . متاسفانه ما علاوه بر مشکلات که به لحاظ سخت افزاری داریم، با مشکلات دیگری هم مواجه هستیم که یکی از آنها خروج از کشور است. برخی از شناگران ما حتی خدمت سربازی هم رفته‌اند اما متاسفانه برای خروج از کشور باز هم مشکل داریم و شاید یکی از دلایلی که برای ما اردوی برون مرزی نمی گذارند همین موضوع باشد.»
این مربی شنا اظهار کرد: «مایکل فلپس شناگر آمریکایی پرافتخارترین قهرمان تاریخ بازی‌های المپیک است. او زمانی که در المپیک پکن به آب زد تنها 16 دستیار در کنار مربی او حضور داشتند. این هزینه‌ها باعث شد که مایکل فلپس یک اسطوره در شنای آمریکا و جهان باشد اما متاسفانه در ایران بخش زیادی از هزینه‌ها را باید خانواده ها تقبل کنند که آنها هم تا حدودی می توانند برای ورزش فرزندانشان هزینه کنند. طبق برآوردی که ما داشتیم سالیانه تنها 3.5 الی 4 میلیون هزینه مایو شناگران می‌شود که در یک بازه زمانی بلند مدت این شرایط برای خانواده ها سخت می شود.»
بیداریان همچنین به وضعیت استخرها اشاره کرد و گفت: «متاسفانه در وزارت‌خانه گاهی تصمیماتی گرفته می‌شود که پشت آن فکری نیست. ورود اصل 44 قانون اساسی (خصوصی‌سازی) به ارگان‌های ورزشی شرایط را برای ما سخت کرده است. برخی از استخرها خصوصی شده و در اختیار مالکان است و آنها هم با هیات‌های فوتبال و فدراسیون چندان همکاری نمی کنند. کار هیات‌های هر استان این است که قهرمان پروری داشته باشند و فدراسیون در حفظ آن قهرمانان کوشا باشد اما زمانی که استخرها به بخش خصوصی اجاره داده می‌شود و آنها هم با هیات استان همکاری نمی‌کنند عملا کار قهرمان‌پروری ناقص می‌ماند. در حال حاضر تنها دو استخر در تهران در اختیار ملی‌پوشان است و بلیط فروشی انجام نمی شود و زیر نظر فدراسیون کار می‌کنند اما این تعداد هم برای ما اندک است و نمی تواند جوابگوی ما باشد. البته این موضوع را هم قبول دارم که هزینه استخرها زیاد است و باید بخش خصوصی وارد شود اما می‌تواند تعاملی بین بخش خصوصی و تیم‌های ملی وجود داشته باشد. متاسفانه همه به دنبال سود هستند وهیچ کس به صورت جدی به آینده شنا توجه نمی کند.»
مربی فعلی شنا همچنین در مورد استعدایابی فدراسیون شنا اظهار کرد: «در این دو استخر طرح مدرسه شنا انجام می‌شود به این صورت که دانش آموزان که استعداد دارند در این استخرها به عنوان طرح مدرسه شنا به آب می زنند و یک مربی هم به کار آنها نظارت دارد. این اتفاق خوبی است اگر روند آن ادامه پیدا کند.»
در ایران تنها رشته شنا مورد بی توجهی قرار نمی گیرد؛ دو رشته شیرجه و واترپلو هم شرایط یکسانی دارند و از نظر سخت افزاری برای آنها مشکلاتی وجود دارد. البته که این شیرجه و واترپلو در سال‌های اخیر موفقیت‌های قابل قبولی داشتند و می توانیم امیدوار باشیم اگر به این دو رشته توجه ویژه ای شود آنها می توانند راه موفقیت را طی کنند. در آبان ماه سال 95 بود که تیم ملی واترپلو بعد از 20 سال به مسابقات آسیایی راه پیدا کرد و در مرحله رده بندی نتوانست مقابل چین به پیروزی برسد و در رده چهارم قرار گرفت.
اما عمر این دو رشته در المپیک بسیار کوتاه است و تنها حضور واترپلوی ایران در بازی‌های المپیک به سال ۱۹۷۶ مونیخ بازمی‌گردد و به جز این رقابت‌ها، واترپلوی ایران در هیچ دوره از المپیک حاضر نبوده است.
وحید رضایی: تا زمانی که ورزش این مملکت تنها فوتبال شد راه به جایی نمی بریم
وحید رضایی مربی تیم ملی واترپلو در گفت و گو با خبرنگار آنا درباره وضعیت فعلی واترپلو در ایران گفت: «واترپلوی ایران از هشت ماه پیش شرایط خوبی پیدا کرده است. تیم قبل از مسابقات توکیو بازی تدارکاتی خوبی برگزار کرد و اردوها هم بدون وقفه در حال برگزاری است اما برای موفقیت در این رشته باید شب و روز زمان بگذاریم که به طبع این زمان به هزینه هم نیاز دارد و باید ورزشکاران ما از نظر هزینه در مضیقه نباشند. هدف گذاری در رشته‌های آبی باید با یک برنامه ریزی کلان و بلندمدت صورت بگیرد و این موضوع مستلزم این است که در وهله اول وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک با یکدیگر تعامل داشته باشند و با دیگر وزارت خانه ها هم همکاری کنند اما متاسفانه این روند همکاری گاهی اوقات کند پیش می رود و مشکلاتی هم به وجود می آورد.»
وی ادامه داد: «در سال 2011 تیم ملی واترپلوی ایران بسیار خوش درخشید و در جایگاه دهم جهان ایستاد اما از آن سال به بعد تا الان که 6 سال می‌گذرد از آن نسل طلایی تیم ملی واترپلو تنها دو بازیکن باقی مانده است. متاسفانه عدم توجه کافی به این رشته باعث شد بخش قابل توجه ملی پوشان ما که همگی استعدادهای خوبی هم داشتند کنار بکشند. به طور حتم حفظ کردن این افراد به امکانات و تلاش مسئولان امر نیاز داشت.»
رضایی با تاکید بر اینکه حمایت از رشته‌های آبی تنها به بحث بودجه و پول نقد منتهی نمی‌شود، عنوان کرد: «هر زمانی که بحث پیشرفت رشته‌های آبی مطرح می‌شود در نهایت به بودجه و مسائل مالی منتهی می‌شود در صورتی که به نظرم همه دغدغه ما پول و منابع مالی نیست، البته که نباید این موضوع را نادیده بگیریم تا زمانی که بودجه مورد نظر در اختیار رشته های ورزشی قرار نگیرد نه تنها رشته‌های آبی بلکه هیچ فدراسیونی نمی‌تواند موفق عمل کند اما متاسفانه موضوعی که ما با آن درگیر هستیم بحث تجهیزات و اماکن ورزشی است که روند پیشرفت در این رشته را مختل کرده است. مهمترین موضوع در ورزش‌های آبی بحث استخر و اماکن ورزشی است. اماکن ورزشی که دولتی هستند به بخش خصوصی اجاره داده شده است و ما که وابسته به این مجموعه هستیم نمی توانیم از آنها به درستی استفاده کنیم و دلیل اصلی آن هم این است که بخش خصوصی با تیم‌های ملی همکاری نمی کند، در صورتی که اگر از همان ابتدا که این استخرها به بخش خصوصی اجاره داده می شد بحث تعامل با تیم های ملی هم با آنها مطرح می شد شاید بخش قابل توجهی از مشکلات ما حل می شد اما به خاطر سوددهی بیشتر هیچ کسی به فکر تیم ها و ورزشکاران این رشته نیست.»
مربی واترپلوی تیم‌ملی تاکید کرد: «با تصمیم گیری‌های نادرست شرایط را برای همه سخت کرده‌اند. از طرفی ورزشکارانی که ما با آنها کار می کنیم اغلب سربازی نرفتند و همین موضوع کار ما را برای خروج از کشور سخت تر می‌کند و اگر قرار باشد ورزشکاران ما یک مسابقه یا اردوی برون مرزی داشته باشند باید 50 بار نامه نگاری داشته باشیم که همین موضوع باعث می‌شود تمرینات ما به طور ناقص برگزار شود.»
رضایی گفت: «20 سال پیش اگر در مورد موفقیت تیم ملی والیبال مقابل برزیل صحبت می کردیم همه به آن می خندیدند در صورتی که امروز به راحتی از برد والیبالی ها مقابل برزیل صحبت می کنیم.این پیشرفت نتیجه یک کار گروهی است، والیبال ایران از زمان یزدانی خرم استارت زد و دوران شکوفای‌اش در این سال ها نمود پیدا کرد ما اگر توقع داریم رشته‌های پایه رشد و پیشرفت کنند باید مدیریت قوی و کارآمد داشته باشیم. البته منظور من مدیر یک فدراسیون نیست بلکه به صورت کلان صحبت می کنم و مخاطبم مسئولانی هستند که در مدیریت ورزش نقشی دارند. اینکه ما در رشته‌ای مانند واترپلو به اوج برسیم کار دور و غیرقابل دسترسی نیست. همانطور که در رشته ای مانند والیبال این امر محقق شد اگر مدیریت قوی و مشکلاتی که ما با آن درگیر هستیم کمی برطرف شود به راحتی می توانیم به پیشرفت قابل ملاحظه ای برسیم.»
مربی واترپلو در مورد رسیدن به مدال در مسابقات آسیایی و حضور در بازی های جهانی و المپیک عنوان کرد: «همانطور که گفتم راه موقعیت برای ورزشکاران ما هموار است به شرطی که لوازم و ابزار را به خوبی در اختیار داشته باشیم. ما افراد زیادی در کشور خودمان داریم که از نظر توانایی بدنی قدرت بالایی دارند و به خوبی در این رشته می توانند موفق شوند. مطمئن باشید اگر در سال 500 میلیون برای تیم واترپلو هزینه کنند ما در آسیا می‌توانیم به مدال برسیم. در حالی که بالاترین مبلغ قرارداد در لیگ واترپلو 30 میلیون است که اگر آن را در 12ماه تقسیم کنیم، برای هر فرد ماهیانه نزدیک به دو میلیون و 500 هزار تومان است که فرد باید با این مبلغ 24 ساعته در اردو باشد و همه زندگی اش را وقف ورزش کنند، مسلما نباید انتظار زیادی داشته باشیم. همانطور که امسال هم دیدیم در مسابقات قهرمانی آسیا جایگاه چهارم را به دست آوردیم اما تا زمانی که ورزش این مملکت تنها فوتبال باشد راه به جایی نمی بریم. متاسفانه بخش اعظم پول های ورزش در فوتبال و در دو باشگاه دولتی استقلال و پرسپولیس هزینه می شود. اگر هر وزیری روی کار می‌آید به فکر مدال‌آوری در رشته‌های پایه است باید در وهله اول درد را بشناسد و آن را هم درمان کند. پول در ورزش کشور باید مساوی تقسیم شود و من ورزشکار و مربی به هیچ عنوان راضی نیستم پولی که مربوط به همه رشته های ورزشی است تنها در فوتبال و آن هم به باشگاه دولتی استقلال و پرسپولیس داده شود.»
قائم میرابیان: سیستم آموزش در رشته های آبی گلخانه ای است
حضور شیرجه روها در مسابقات جهانی و بین المللی بسیار کمرنگ است؛ به‌رغم اینکه قدمت این رشته زیاد است اما اولین مدال آسیایی در شیرجه به سال 1951 میلادی بر می‌گردد، جایی که تقی عسگری تنها شیرجه روی ایران موفق به کسب مدال نقره و برنز شد. از آن زمان به بعد حضور دیگر شیرجه روهای ایران در میادین بین المللی انگشت شمار بود یا اگر هم حضور داشتند دست خالی برمی گشتند تا اینکه آبان ماه امسال تیم شیرجه ایران با حضور دو شیرجه رو در مسابقات قهرمانی آسیا به مدال برنز رسید و اولین مدال تاریخ این رشته را در مسابقات قهرمانی آسیا در رشته شیرجه را به دست آورند.
قائم میرابیان پرافتخارترین شیرجه رو ایران که هم اکنون هم مربیگری تیم ملی شیرجه ایران را برعهده دارد در گفت و گو با خبرنگار آنا درباره وضعیت شیرجه در ایران گفت: «متاسفانه شیرجه در ایران ناشناخته است و بسیاری از مردم عادی این رشته را نمی شناسند. با وجود اینکه این رشته ورزشی قدمت بسیار زیادی دارد اما به دلیل شرایطی که در کشور ما وجود دارد و اجازه فیلم برداری یا پخش مستقیم از مسابقات را نداریم به همین دلیل است که با آن آشنایی ندارند.»
وی ادامه داد: «متاسفانه این رشته علاوه بر ناشناخته بودنش محدودیت های زیادی هم دارد، ما در هر استخری نمی توانیم تمرین کنیم و باید در استخرهایی تمرین کنیم که مجهز به سکوهای شیرجه باشند و در کل ایران هم تنها دو استخر آزادی و 9 دی که متعلق به خود فدراسیون است به این امکانات مجهز هستند که به طبع این امکانات محدود ما را دچار مشکل می کند و شرایط را برای ما سخت کرده است. امکاناتی که برای تمرینات شیرجه باید تهیه کنیم بسیار گران قیمت است و هر تخته شیرجه حدودا 80 تا 90 میلیون هزینه در بر دارد که همین موضوع هم باعث شده ما نتوانیم تجهیزات شیرجه را در همه استخرها داشته باشیم. از طرفی بسیاری از استخرها هم شرایط خوبی برای تمرینات شیرجه ندارند و از نظر عمقی ما نمی توانیم در آنها تمرین کنیم.»
میرابیان در مورد شرایط استخرها که در اختیار تیم های ملی است نیز عنوان کرد: «بخش اعظمی از استخرها به بخش خصوصی واگذار شده است و حالا فدراسیون باید خود این استخرها را از بخش خصوصی اجاره کند و آن را در اختیار ملی پوشان خود قرار بدهند.متاسفانه به دلیل عدم همکاری بخش خصوصی با ما، تیم‌های ملی اگر قرار باشد غیر از این دو استخری که از طرف فدراسیون در اختیارشان است، جای دیگر تمرین کند باید برای آن پول پرداخت کنند در صورتی که می‌شود با تعامل حداقل در برخی ساعت ها شناگران تیم های استانی و تیم ملی در استخرهای خصوصی اختصاص دهند و آنها به صورت رایگان تمرین کنند اما این شرایط را برای آنها فراهم نکردند. البته فدراسیون این موضوع را با جدیت در حال پیگیری است و قرار بر این شده که برخی ملی پوشان استانی و تیم ملی ساعتی در استخرها تمرین داشته باشند.این موضوع باعث می شود طیف کاری ما هم در شیرجه افزایش پیدا کند و افراد مستعد این رشته را شناسایی کنیم. اما به هر روی این یکی از مشکلات کلیه رشته های آبی است که فدراسیون باید استخرها را از بخش خصوصی اجاره دهد تا ملی پوشان بتوانند ساعتی برای تمرین داشته باشند.»
سرمربی تیم شیرجه ایران به کسب مدال تاریخی در مسابقات قهرمانی آسیا اشاره کرد و گفت: «مدالی که ما کسب کردیم واکنش های مختلفی را به همراه داشت باتوجه به اینکه شیرجه ایران غیر از ( عسگری) دیگر تاکنون موفق به کسب مدال نشده بود بنابراین از این نظر حائز اهمیت بود. اما علت اصلی موفقیت ما در این رشته دو مورد بود، یکی اینکه شیرجه روهایی که در این رقابت ها شرکت کردند تجربه بسیار کافی داشتند و به آن پختگی لازم رسیده بودند، آنها برای کسب سهمیه المپیک در مسابقات جهانی شرکت کرده بودند و تجربه بسیار بالایی داشتند، از طرفی من به عنوان مربی برنامه های تمرینی را تغییر دادم که این موضوع در روند موفقیت تیم ما اهمیت فوق العاده‌ای داشت، من در مدت کوتاهی توانستم دوره مربیگری در آمریکا را بگذرانم و با متد روز دنیا آشنا بودم و این مسئله در موفقیت ما نقش بسیار پررنگی داشت.»
میرابیان ادامه داد: «به طور کلی سیستم پرورش ورزشکار در رشته های آبی به صورت گلخانه ای است و ما با توجه به محدودیت ها و مشکلات اقتصادی که داریم باید این روند را تا سالیان سال ادامه دهیم. بنابراین به نظرم برای رسیدن به مدال آسیایی و جهانی و حضور موفق در المپیک باید با چندین مربی و چندین ورزشکار که امید به مدال آوری آنها داریم کار کرد. از طرفی مربیان هم باید باهم تعامل داشته باشند به این صورت که در کادر فنی مربیان جوان و باتجربه کنار هم قرار گیرند و یک مثلت قوی با ورزشکاران نخبه تشکیل دهند و شروع به کار کنند. مسابقات قهرمانی آسیا که تیم ملی شیرجه موفق به کسب مدال برنز شد جزو مسابقاتی بود که رنگینگ بسیار بالایی داشت. باید از همین حالا کار قهرمان پروری را آغاز کنیم تا چندین سال دیگر در مسابقات آسیایی به مدال برسیم. این مدال نشان داد شیرجه ما پتانسیل بالایی دارد.»
سرمربی تیم شیرجه در ادامه گفت: «چند روز پیش اردوهای ما تعطیل شده بود و من مدام به این موضوع فکر می کردم اگر فدراسیون هم این دو استخر را نداشت من شاگردانم را کجا تمرین می دادم؟! برای موفقیت در رشته های آبی باید مدام تمرین کرد و این نیاز هر روز ماست که تنها تمرینات ما به دو استخر منتهی نشود. اگر این شرایط را حداقل تامین کنیم خانواده ها هم انگیزه پیدا می کنند فرزندانشان در این رشته فعالیت کنند. چند وقت پیش من شاگردی داشتم که پدرش از من می پرسید قراردادهای آنها در لیگ به چه صورت است که وقتی مبلغ آن را گفتم متعجب بود که چرا یک فوتبالیست اگر در لیگ دسته یک هم بازی کند مبالغی بیشتر از این می گیرند اما در این رشته شرایط به این گونه است، ضمن اینکه تلویزیون هم هیچ زمانی مسابقات این رشته را با توجه به محدودیتی که وجود دارد پخش نمی کند، مابقی رسانه ها همگی به رشته های خاص می پردازند. وقتی شرایط این‌گونه است اسپانسرها هم تمایلی برای سرمایه گذاری ندارند و همین موضوع باعث می شود رشته های مادر در ایران مشکلات خاص خودشان را داشته باشند.»
این بخشی از مشکلات ما رشته مادر شنا بود. مشکلات مالی، عدم برنامه ریزی بلند مدت، نداشتن اردوهای تدارکاتی و از همه مهمتر محدودیت اماکن ورزشی که شناگران را در این سال‌ها درگیر کرده است. با بررسی این روند در سایر کشورها به این موضوع پی بردیم که در همه جا اماکن ورزشی برای تامین هزینه های خود به بخش خصوصی واگذار می شوند و این موضوع تنها مختص به ایران نیست اما در کشورهای پیشرفته فدراسیون و سایر ارگان ها با بخش خصوصی این هماهنگی را دارند که ملی پوش تیم ملی هر زمانی اجازه حضور در استخر و تمرینات را داشته باشند، موضوعی که در کشور ما وجود ندارد و اگر یک شناگر ملی تمایل داشته باشد غیر از دو استخری که تیم های ملی در آن تمرین می کنند به استخری دیگر برود هیچ تفاوتی با دیگران ندارد و باید مانند آنها پول پرداخت کند. به هر حال با این شرایط مدال‌آوری در آسیا کار بسیار سختی است چه برسد به کسب مدال جهانی و المپیک. به نظر می رسد وزیر ورزش و جوانان که در صحبت هایش تاکید زیادی بر مدال آوری رشته های پایه دارد و از شوک دادن به این رشته یاد کرده است باید تدبیری بیاندیشد و طرحی نو در اندازد تا حداقل بخش کوچکی از مشکلات این رشته های پایه حل شود و بعد از آن انتظار مدال آوری از آنها داشته باشیم.
انتهای پیام/