سامورایی‌ها در جشنواره موسیقی فجر
سعید طاهری، خبرنگار فرهنگی آنا: چراغ‌ها که روشن شدند، سازهای بزرگ کوبه‌ای وسط استیج که به طبل‌های میدان جنگ بی‌شباهت نبودند و مردم منتظر روی صندلی‌هاشان، شاهد ورود چند جوان ژاپنی با لباس‌هایی عجیبی بودند که انگاری از ژاپن باستان به تالار وحدت آمده بودند؛ و نمایش شروع شد...
نمایشی همان‌قدر وابسته به موسیقی که به دیگر عوامل چون بازی، رقص‌های مردانه و فریادهایی شبیه به جنگ‌جوهای ساموراییِ خستگی‌ناپذیری که با چوب‌هایی که وزن زیادی داشتند، بیش از یک ساعت روی طبل‌ها کوبیدند و چرخیدند و فریاد زدند. تماشاگران که برای اولین بار با چنین پدیده‌ای مواجه شده بودند و انتظار نداشتند چند جوان ژاپنی آیینی از 2 هزار سال قبل را روی سن تالار وحدت در تهران اجرا کنند، به وجد آمده بودند.
جوانهای ژاپنی به نمایندگی از مردم سده 18 میلادی ژاپن، با پرنده‌ای شبیه ققنوس روی لباس‌شان، آیینی چشیدن طعم چای و شیرینی و خطاطی ژاپنی و بازی با اسباب‌بازی ژاپنی را اجرا کردند و با سازهاشان از موسیقی نبردهای جنگ‌جوهای ژاپنی تا بازیگوشی‌های کودکانه را نمایش دادند. دقایقی قطعه‌ای مردانه و خشن می‌زدند و بیش از 10 دقیقه توامان و با ریتم‌های عجیب روی طبل‌های زمخت و بی‌نوا می‌کوبیدند، طوری که تالار به رعشه می‌افتاد و لحظاتی صدا را سمت هم پرتاب می‌کردند و دنبال‌اش می‌دویدند و چندین‌بار صدا را سمت مردم انداختند و البته برای بازپس گرفتنش، دویدند ته استیج و صدا روی طبل‌شان آرام گرفت...
الگوهایی از آیین ژاپنی‌های هزاره‌های قبل، از سادگی تا سازهای زمخت کوبه‌ای و چوب‌های نخراشیده‌ای که بی‌امان و ممتد روی طبل‌ها کوبیده می‌شد، همه و همه یادآور فرهنگ عجیب‌غریب شرق بود که پیش از این در سینمای یاسوجیرو اوزو، آکیرا کوراساوا و دنیای فانتزیِ عجیب و هایائو میازاکی و در دنیای نویسندگانی کاواباتا و اوئه و کاواباتا و حتی موراکامی دیده بودیم.
موسیقی ژاپن کمتر برای مخاطبان ایرانی شناخته شده است و با شنیدن نام این کشور سریعا تصویر کیتارو با آن موهای بلند وزوزی و قطعه «جاده ابریشم»اش جلوی چشمان‌مان نقش می‌بندد که احتمالا فلوت می‌زند یا بین دو کیبورد ایستاده و همزمان، صدای هر دو را در می‌آورد، اما مطمئنا موسیقی این کشور هم اندازه دیگر هنرهایش فوق‌العاده است.
بدون شک مخاطب‌های ایرانی که البته با موبایل‌هاشان همه چیز را ضبط و ثبت می‌کنند، از دیدن این اجرای عجیب و آیین ژاپنی‌هایی که از قرن 18 میلادی پرت شده بودند وسط تالار وحدت، لذت بردند. هرچند تشویق‌های تکراری‌شان برای بازگرداندن گروه‌ها روی استیج نشان از لذت بردن‌شان نبود و یک عادت از سرِ استفاده تمام و کمال از هزینه‌ای‌ست که برای بلیت پرداخته بودند... البته گروه «سای» بازگشت و قطعه‌ای که به قول خودشان خشن و مردانه است را اجرا کرد. قطعه‌ای طولانی که نیروی فیزیکیِ عجیبی را می‌طلبید و معلوم نبود این جوانهای ریزنقش چطور از پس‌اش برآمدند؟
انتهای پیام/