پیامبری که امشب لبخند نمی‌زند
من اکنون جگرهای سوخته گُلِ خوشبوی محمدی و غریب ترین مرد عالم، ضامن آهو را می بینم و صدای ناله ها و اشک های سوزناک آخرین رسول خدا و ماه و ستارگان سوگواری که به پهنای آسمان گریه می کنند...
فاصله توس تا به مدینه بسیار است و اما در این زمان، هیچ نیست. امشب در توس، حبه ای انگور زهرآگین، جگر علی بن موسی الرضا (ع) را می سوزاند و به آتش می کشد و اینک همزمان در مدینه و مسجدالنبی و قبرستان بقیع، محمد مصطفی (ص) و امام حسن مجتبی(ع) سر بر شانه یکدیگر، برای تنهایی و مظلومیت و غربتِ غریب الغربا، اشک می ریزند و من از شرم، هزاران بار می میرم و زنده می شوم و نگاهم آهویی سرگردان را جستجو می کند که ضامنی ندارد و دیگر قلبی مهربان برایش به تپش در نمی آید.
آری، اینک از مدینه تا توس، اشک جاری است و امشب، پیامبر لبخند نمی زند.
****
اینک شب است و شمع و شیون و شیدایی و شراره آتش؛ شبی که غمگین ترین مرد مدینه، علی (ع) سر مبارک امین عالم را در دامان خویش گرفته و بر پیشانی اش بوسه می زند؛ امینی که آخرین لحظات عمر خود را سپری می کند و جهانیان تا به ابدیت در سوگ او اشک ماتم خواهند ریخت. امشب رسول خدا از اهل بیت و یاران و عاشقان خویش جدا می شود و کاروان عشق، تنها و غریب می ماند.
امیرمومنان با چشمانی اشکبار، نظاره گر رخسار بیمار محمد است و فریاد جانسوز عزیز دردانه پیامبر، حضرت فاطمه زهرا (س) تمام کوچه پسکوچه های شهر مدینه را به لرزه در می آورد:
" ای رسول خدا، بمان؛ بمان که بی تو قلبم از جا کنده می شود و جگرم آتش می گیرد!..."
و آتش گرفت جگر مهربان ترین دختر زمین و تا به ابد گریست چشمان دختری که تنها دختر نبود و پاره تن و همه وجود پدر بود... اکنون و پس از قرن ها، هنوز هم صدای فریاد و گریه دختری در غم فراق پدر، به گوش می رسد و...
" ... اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلَّا الله، اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ الله..."
- ای جماعت! به بلال بگویید اینک اذان نگوید؛ دخت گرامی پیامبر با شنیدن نام رسول الله، حالش دگرگون و نقش زمین شده است؛ او را دریابید که چگونه اشک ماتم می ریزد و ناله می کند...
****
دیروز بود انگار که کودکی شش ساله، یتیم بود و مادر نیز نداشت... دیروز بود که نوری در فضای غار حرا درخشیدن گرفت و نوایی ملکوتی به گوش رسید که:" اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ، خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ..."
و مردی چهل ساله و زیبا، از غار بیرون آمد و از فراز کوه به سمت شهر خاموشان رهسپار شد تا با نگاه مهربانش با مردمان سرزمین خویش سخن بگوید. او رسول خدا بود؛ کسی که رسالت یافته بود تا جهانیان را به سرچشمه تمام روشنایی ها و پاکی ها هدایت کند. محمد آمد تا با نیازمندان گل پیوند بچیند و کتاب دل شان را باز کند و سخن های ناگفته را که به درازای تاریخ مسکوت مانده بود، با صدایی بلند بخواند. او آمد؛ آن زمان که پرستش بت ها و پیکره ها و تندیس های ساخت دست بشر، بشر را اسیر خود ساخته بود. محمد در سکوت و خلوت خود راه های هدایت و نیک بختی انسان ها را جستجو می کرد تا آنان را به سعادت همیشگی برساند...
لحظه ها به سرعت، به دنبال مرگ لحظه قبل می آیند و می گذرند و ما با دلی پر از شور و حیات و احساس و با نگاه و نوای آشنا، محمد را طلب می کنیم تا دست های سردمان را به گرمی و محبت بفشارد و همگان را در رساندن به قافله ابدی عاشقان همراهی کند. نسیم عطر گستر دست های رسول خدا و شبنم پرگوهر نگاه او، به زندگی ما معنایی دیگر می بخشد و در زیر سقف آسمان حقیقت، سوختن شمع را درمی یابیم و در پناه بزرگی و عظمت خالق یکتا، راه مهر ورزیدن را می آموزیم. باید در نسیم پاییزی شب، عطر معنا را شکوفا کرد و سبوی عاطفه را بر دوش زائران امواج و شرف و کرامت انسانی به پرواز درآورد تا عشق، مفهوم والا و شایسته خود را بیابد.
محمد آمد تا مردمان زمان را از تیرگی نادانی به سوی روشنی معرفت و از گمگشتگی در باطل، به بوستان حقیقت رهبری کند. محمد با یک لبخند، خانه دل ها را تسخیر و گنجینه اندیشه پاک و زلالش را با محرومان و نیازمندان تقسیم کرد تا باد، به شهادت آفتاب، یکتاپرستی را به سرزمین های دور و نزدیک برساند و همگان را سرمست از عشق و مهربانی و شادی کند...
اینک شب است و تهیدستان و یتیمان مدینه چشم انتظارند تا کسی بیاید و دست مهربانی بر سرشان بکشد... و مردی غریب و گمشده که نمی داند باید به کدامین سوی شهر رهسپارشود...
" ای برده تنها و غریب! چرا چنین غمگین و سرگردانی؟! در دیار مدینه به دنبال چه می گردی؟"
- من در جستجوی مردی از دیار عرب هستم؛ کسی که می گویند مهربان است و بردگان را آزاد می کند و آنان را عزیز و شریف می شمارد؛ نام او محمد است. آیا تو او را می شناسی؟
- آری می شناسم؛ او بزرگی از تبار صفا و زمزم است!
- من از عظمت او بسیار سخن شنیده ام! محمد کیست و اکنون کجاست؟!... جواب بده ای مرد!... چرا چنین سکوت کرده و بغض سنگینی راه گلویت را می فشارد و سینه ات را به درد می آورد؟!... بگو چه اتفاقی افتاده است؟!... امشب، چه شب عجیبی است؛ چرا مردمان و رهگذران، بی قرار و چشمهایشان گریان و کوچه های مدینه سوگوارند؟!... این ناله های جانسوز در گوشه و کنار شهر، برای چیست؟!... چرا چنین اشک می ریزی ای مرد؟!... من نشانی از محمد می خواهم؛ حرف بزن و بگو اینک او را در کدامین نقطه این زمین خاکی بیابم؟
- او اینک در زمین نیست و به میهمانی خدایش رفته است. تو نیز به آسمان بنگر تا او را بیابی! آیا صدای گریه ماه و ستارگان آسمان را نمی شنوی؟! محمد در آسمان نیز زیبا و بخشنده و مهربان است؛ یافتن او در میان ستارگان آسمان بسیار آسان است؛ تو لبخند و عطوفت جاودان او را در دل آسمان نیز خواهی دید...
****
فاصله توس تا به مدینه بسیار است و اما در این زمان، هیچ نیست. امشب در توس، حبه ای انگور زهرآگین، جگر علی بن موسی الرضا (ع) را می سوزاند و به آتش می کشد و اینک...
ای امام رضا! به سقاخانه و زائران خسته و گریان و تشنه ات می نگرم و حرم و کبوتران عاشقی که با گندم های لطف و محبت تو، عاشقانه به گردت به پرواز در می آیند و مهر پایدارت، پرِ پرواز و رفتن را از آن ها گرفته و برای همیشه شیفته و عاشقت شده اند. ای غریب ترین مرد سرزمین من! مرا دریاب که باز هم راه خود را بیابم و به سرمنزل مقصود برسم!
آن زمان که کودکی بیش نبودم، همچون خیلی از کودکان، در صحن حرم تو، دست های کوچکم از مادرم جدا شد و من در دریایی از جمعیت گم شدم و از ترس و وحشت گریستم. اینک که بزرگ شده ام، باز هم به دیدارت آمده ام و این بار با شدت بیشتری گریه می کنم. شاید این بار نه از ترس که از شرم می گریم؛ از حبه ای انگور زهرآلود که در خاک و سرزمین من، درون آشفته ات را لرزاند و جگر مبارکت را پاره پاره کرد و...
آه، گویی اکنون باز هم گم شده ام، اما این بار در دریای معرفت و کمال امامی که ضامن آهو است؛ کسی که منِ اسیر و گرفتار تعلقات دنیوی، تنها توانسته ام گوشه ای از عظمت او را دریابم و توان بیش از این را ندارم... ای امام رئوف! تو در این دیار، میهمان من بودی و اما من... مرا ببخش و به من نگاه کن؛ افسرده ام و با دریایی از زخم و بغض و غم به نزدت آمده ام تا مرهمی بر دردهایم بگذاری و مرا در نزد یکتا خالق مهربان شفاعت کنی! آیا ضامن من نیز می شوی ای عزیز؟... السلام علیک یا علی بن موسی الرضا...
... اینک شب است و شمع و شیون و شیدایی و شراره آتش و صبح نیز در راه است، اما بدون ثامن الائمه (ع) شب چگونه به پایان می رسد و بی آن میهمان غریب، ماه و خورشید چگونه در آسمان می درخشند و می تابند؟
"کجا می روی نعمان بن سعد؟"
- به نزد مولایمان علی ابن ابی طالب!
- او اینک غمگین است و در خلوت خود اندیشه می کند؛ حال به نزد او نرو!"
- دیدن او در چنین حالی برایم سخت و جانکاه است؛ شاید از غم خود با ما سخن بگوید و آرام گیرد. من به نزد او می روم..."
- آمدی نعمان؟
- آری ای امیر! تاکنون تو را چنین ندیده ام. من به فدای چشمانت؛ چرا درخلوت خود، اشک می ریزی؟! آیا غمی تو را آزرده است و من نمی دانم؟
- آری نعمان؛ در آینده ای دور، یکی از فرزندان من در سرزمینی غریب، با زهر به شهادت خواهد رسید
- او کیست؟
- او نیز چون من نامش علی است؛ در آن زمان، مردمان به زیارت قبرش خواهند رفت تا گناهانشان بخشیده شود و به آرامش برسند... ای نعمان! او کیست که دارد با شتاب به این سوی می آید؟
- راه بسیار دور است مولای من، اما به گمانم فرزندت حسن است که چنین دوان دوان به اینجا می آید
- آری، خود اوست؛ حسن؛ گُل سرسبد رسول خدا!... بیا حسن جان؛ به آغوشم بیا تا چهره زیبا و همیشه خندانت را ببوسم!...
****
امام حسن مجتبی(ع) از پیامبرش آموخت که "بیگانی" را باید به شب سپرد و "نور" را مهمان اندیشه کرد تا کلام گمشده انسان معنای سزاوار خود را بیابد. او در دریای مهر خود، عشق و انسانیت را به خوبی معنا کرد. سخن گفتن از امام حسن سخت است و دامنه لغت کوتاه است و معانی در صندوق سینه موج می زند. کو آن عبارت که بتواند نشان دهنده مقام والای او باشد؟
امشب زمزمه باد پاییزی، چه حکایت می کند و از چه و از که می گوید؟ آن باد که بر هر خاکی می گذرد، از خنده های دلنواز رسول خدا و خنده های سرمست و کودکانه حسین(ع) و حسن (ع) سخن ها با خود دارد. اینک مرغ شامگاهی بانگ برمی زند و مردمان سر برسجاده عشق می گذارند تا مدهوش عظمت خداوند و رخسار محمد و اهل بیت او شوند و دل به جمال دوست می سپارند تا به آسایش و آرامش برسند.
ای عشق، ای زیبایی، ای ناز، ای نور؛ محمد! چه لحظه هایی که در عشق سوزان تو و حسن مجتبی سوخته ایم و از عطش و این آتش، هلهله زده ایم...
"هی مرد! چرا چنین شیفته به این اسب می نگری؟!"
- چون زیبا و تنومند است و گام های محکمی بر می دارد. این اسب با این همه زیبایی و برازندگی از آن کیست؟
- از آن گل خوشبوی رسول خدا، حسن مجتبی است! امام این اسب را بسیار دوست دارد... برادر! مرا ببخش که باید دقایقی تو را ترک کنم و بروم!
- به کجا چنین شتابان؟
- به نزد صاحب اسب؛ گویی با من سخن دارد؛ او اینک آن جا ایستاده و به ما می نگرد... همین جا بمان، حال باز می گردم!
- برو!... خوش به حال امام مان که چنین اسبی دارد؛ این اسب اصیل، با چنین یال و کوپالی، همه نگاه ها را به خود خیره می کند... افسوس که من... من... آمدی ای مرد؟!
- آری! بیا جلو و افسار این اسب را بگیر و برو!
- بروم؟!... به کجا؟!
- به هر کجا که دلت می خواهد؛ این اسب از این لحظه از آن توست!
- من؟!!
- آری؛ امام فرمودند چنین اسبی برازنده برادری چون توست... مبارکت باشد؛ حال برو و با آن بتاز!...
حُسن ابدی، حسن بن علی(ع) در بلندای قله لطف و رحمت خدا تنفس کرد و شربت شهادت نوشید و در جوار خانه دوست سکنی گزید. امام حسن در کانون علم و حکمت و سرچشمه نیکی و فضیلت پرورش یافت و در فضای نگاه مهربان رسول خدا گام برداشت و در بهار و خزان، از زلال خاطرات و نسیم یاد دوست، بهره ها گرفت تا ابر وعده خالق، بر همه مسلمین جهان، باران رحمت و وفا ببارد. امام حسن از همان دوران کودکی با طعم عشق و نگاه عاشقانه پیامبرآشنا شد و در سایه لطف و دست های نوازشگر جد بزرگوارش، چگونه زیستن و چگونه عشق ورزیدن را آموخت و مهر و محبت خدایی را گسترش داد. او با نگریستن به چشم های مبارک پیامبر خدا، به آرامش دست می یافت و برای دیدارش هر دَم بی قراری می کرد و نگاه پیامبر از دیدار آن گل زیبا برق می زد و دیدگانش روشنی می یافت.
درخت اشتیاق در باغ سینه عزیز رسول خدا، حسن مجتبی ریشه دواند و شعله عشق خالق، به دلش آتش نهاد و بوی خوش جمال دوست، پرنده افکارش را اوجی بلند و جاودانه بخشید. زاده فاطمه زهرا (س) در رود نظیف الهی جامه کردار شست و در کوره انس خالق، گداخته شد و در مسیر طوفان های وحشت زا، از خدا ایمنی یافت و دلش با یاد معبود اطمینان گرفت و در اقیانوس رستگاری به کشتی یقین رسید...
ای خالق مهربان! در وزیدن نسیم پاییزی، اثری از تو می جوییم و در راز و نیاز صبحگاهی ترانه ای شور انگیز می سراییم و می خواهیم دراعماق دره ای عمیق، صدایی آشنا بشنویم؛ صدایی دلنواز که برای ما خسته دلان روزگار، آرامش را به ارمغان بیاورد. در هر زمان و مکان، می توان نگاه آشنا و محبت آمیز خالق را دید و نوازش لطیف و ملایم دوست را احساس کرد. ما با ناله های خویش، در این شب تاریک به درگاه دوست پناه می بریم تا راه نجات و رستگاری را بیابیم و به آن سوی رهسپار شویم...
امشب نخستین میوه فرخنده مولی الموحدین علی و دخت گرامی رسول خدا، امام حسن مجتبی با جامی از آب زهرآلود، چشم از جهان فرو می بندد تا برای همیشه، جهانیان غمبار و سوگوار او شوند.
ای گل ها، اشک بریزید! ای گل برگ ها، ناله سر دهید که امشب شبی دیگر است. امشب باید از محمد و مجتبی و رضا سخن گفت و ماه و ستارگانی که تحمل نگاه به زمین سوگوار خدا را ندارند؛ باید از اهل بیتی گفت که با عشق جان نوازشان، بار سنگین زندگانی خستگان ره گم کرده همه دوران را، به سرمنزل مقصود می رسانند و نور و امید را به آنان هدیه می دهند.
****
اینک از مدینه تا توس، اشک جاری است و امشب، پیامبر لبخند نمی زند.
من اکنون جگرهای سوخته گُلِ خوشبوی محمدی و غریب ترین مرد عالم، ضامن آهو را می بینم و صدای ناله ها و اشک های سوزناک آخرین رسول خدا و ماه و ستارگان سوگواری که به پهنای آسمان گریه می کنند...
فاصله توس تا به مدینه بسیار است و اما در این زمان، هیچ نیست. امشب در توس، حبه ای انگور زهرآگین، جگر علی بن موسی الرضا (ع) را می سوزاند و به آتش می کشد و اینک همزمان در مدینه و مسجدالنبی و قبرستان بقیع، محمد مصطفی (ص) و امام حسن مجتبی(ع) سر بر شانه یکدیگر، برای تنهایی و مظلومیت و غربتِ غریب الغربا، اشک می ریزند و من از شرم، هزاران بار می میرم و زنده می شوم و نگاهم آهویی سرگردان را جستجو می کند که ضامنی ندارد و دیگر قلبی مهربان برایش به تپش در نمی آید.
آری، اینک از مدینه تا توس، اشک جاری است و امشب، پیامبر لبخند نمی زند.
انتهای پیام/